Alle inzendingen over afscheid

leeg is mijn tuin zonder jou ieder bloemenhart is geknakt gebroken in rouw eens waren zij mijn symfonieën in lentebegin met snerpende vogels en dansende vlinders erin nu hangt aan ied’re bloemenkelk nog een traan voor wat zo mooi bloeide en niet verder kon gaan en grijze wolkensluiers houden mij uit jouw zicht en hopeloos zoek ik naar…

Als de octoberwind zijn stervenslied zingt doorheen bomen en hagen zuchten en klagen rukt hij aan ieder tak en blad keert kermend terug als hij iets vergeten had. Hij raast en hij tiert om wat lente en zomer met licht en warmte paradijselijk had gesierd - ook jij een schattig kind, in volle bloei en niet eens voorbereid ons houden…

is het stil ik hou mijn adem in wanneer de stappen dichter komen dichter bij het daar waar jij al die tijd vermist lag we maakten kennis met jou na jouw laatste whatsapp met die foto, waar een ieder iets anders in las jouw vriend die zich ongerust maakte deelde jouw naam die als een olievlek over de sociale media uitwaaierde het bleef…

en opnieuw kleurt het donker giert dood door straten meedogenloos wordt elke boom van bladeren beroofd kale takken kwetsbare naaktheid. zwarte wolken boven hoofden die buigen en barsten water geselt ziel overhoop…

wees niet bedroefd om mij ik ben vredig heengegaan door mijn engelen bijgestaan die hymnen zongen aan mijn zij verrezen ben ik aan de overkant door een sluier van dichte mist verscheen plots een hemels licht kwam ik een zonovergoten land hier heerst geen verdriet of pijn alle lijden door de Liefde verzwolgen onder 'n ijzige aardkorst…

De zomer sterft – de bloemen treuren in verlepte harten treur ik nu om jou je hoeft mijn bloemen niet meer, om je op te beuren mijn tuin ligt onder een wade van verdriet en rouw. Zelfs de zon verdwijnt en wolken drijven ze drijven langzaam of heel snel je had beloofd nog lang bij ons te blijven maar‘k weet niet – of je nu dicht bent of heel…

Droog, droog die tranen op je wangen je hebt lang genoeg geschreid. Voel mijn liefde voort in jouw verlangen en weet dat ik je hierboven verder begeleid. Ik leef alleen maar wat verder van je af in hart en ziel zijn we nauw verbonden. Ga niet treuren aan mijn graf laat de rozen bloeien waar wij elkander vonden. Droog, droog die tranen op…

je hart zo stil zo licht lichter dan een veer een stille reis naar de gewichtloze armen van Osiris…

Nu tijd eindeloos de waarheid weerkaatst een hulpeloze staat schildert en de eindigheid reiken de zee en het strand naar de duinen raken zij elkander spoelen er schelpen aan wal. Vandaag voel ik opwellende zachte momenten. Het lijkt wel of ze gluren naar de eerste oorsprong luisterend naar de wind die tot nu toe de deuren dichthield…

De lont verkoolt in het vlamhart en ervoor staat de wapenbroeder van Jeanne d’Arc. Hij zag machteloos toe hoe ze terecht werd gesteld. Iedere keer wanneer hij een licht opsteekt, ziet hij een geblakerde, terugstaren vanuit het vuur. Neemt waar dat hij toekijkt en wat hij ook lijkt, het is niet voldoende. ---------------------------------…

ik leg de weg naar berusting slenterend soms dralend af gaandeweg begon ik aan wat ik nog niet eens zo lang geleden later noemde het is het afscheid van hoge woorden en vervlogen jeugd van het ongrijpbare verwaaide leven van verloren dromen het is de onbekende weg die me in het duister tasten laat naar barsten en scheuren in…

Mijn Afrikaanse buren zijn verhuisd en de stilte grijpt mij naar de keel, want slechts herinneringen blijven achter. Ik weet wel waar ze naartoe zijn gegaan, maar toch, ik heb ze meer dan vijftien jaar gevolgd. De ouders in het begin nog als smoorverliefden op de balustrade achter elkaar heen zien rennen. Wonderschoon. De kinderen noemden…

wanneer 'het straks' nu zal zijn kan niemand zeker weten het einde is niet zonder pijn dat wordt het soms wel verweten 'het straks' is vast niet strak omlijnd niets lijkt bekend daarover wel spreekt men zachtjes en verfijnd 'men rust' - ik vind dát wel wat pover straks komen wij elkaar nog tegen daarboven, want je weet maar nooit…

afscheid kent vele vormen en kleuren van zwart naar tranen van indigo naar violet soms neemt iemand afscheid omdat het niet anders kan als hoop plaats maakt voor wanhoop of iemand verdwijnt zonder vaarwel soms nam iemand lang geleden het besluit terwijl niemand zag niemand wilde dat hij al vertrokken was…

Soms komen woorden aangewaaid die ‘k zelf niet kan verzinnen; ze spreken over licht en vreugd en oeverloos beminnen. Maar er is ook de pijn, de last, het afscheid van geliefden, de duisternis, het dwaas vertoon en ook wat ons ooit griefde. Maar ’t leven is toch eind’loos mooi, al zien we dat maar even, want door de lange jaren heen…

de schommel hij strompelde er heen rafels aan het touw hangend plankje scheef twee verzakte palen hij was nog een kind veel ruimte om te spelen zwevend in de lucht vader deed hem duwen benen ver boven de lat luid gillend in de wind elke dag opnieuw vol fantasie en kracht op het hoogtepunt prachtig vergezicht hoge sprong eraf lachend…

traag keert ze de wereld haar broze rug toe ze wil niet langer winnen van de klok na de opschudding de ontregeling de vlucht de queeste tussen weten en voelen het is bijna voorbij…

Eén verlichte dag met afscheid van een knipoog siert vriendelijkheid achter donkere wolken als souvenir voor leven.…

Het licht dat troostend straalt, door gebrandschilderde ramen. Het licht dat troostend valt, op een eikenhouten kist. Een kist waarin een voltooid leven, zijn laatste rustplaats vindt. Het evangelie van het brekend licht, dat ons een groot geheim laat zien. Hoe de dood zichzelf verjongt. Verterend in een hemels vuur. Vergaand in moeder aarde…

verbonden middels de natuur deelden wij de schoonheid die op onze pad terecht kwam met alle liefde ook al is jouw lichtje nu gedoofd zullen wij elkaar blijven ontmoeten in een bloem, een vlinder, een bij met alle liefde…

Verzonken in gedachte op weg naar jou met zicht op kenmerken van madeliefjes en giftige reuzenberenklauwen in de berm bloeien gelukservaringen in herinnering. Een horizon gekleurd in het blauwe uur waar jij vurig voortleeft in je rode jurk met jouw pirouettes van de paso doble dat typeerde als de grootste verleiding. Op weg naar…

Ogen gesloten contactloos in de stilte in tijdloos kledij blijkt de verbinding constant tot eindeloos beademd.…

Zonder jou rolt die traan met in gedachte een geurig boeket die ik deel van kleurrijke fresia’s die mij steunt tot levend verzet.…

Haar lichaam glanst in het maanlicht doorzichtig dromen vervult zijn hart steeds weer komen haar stralen door weerkaats van onvoorwaardelijkheid Durft hij het haar niet te vragen of is haar liefde niet te verduren de spiegel van haar hart of het zijne gebronsd draait zij zich peinzend om *bij een brons van Paulette Snijders…

Hier sta ik ingetogen bij je graf, en 'k denk nog eens terug aan vroeger dagen, hoe waardig jij je leven hebt gedragen, de vreugde die je aan de wereld gaf. 'k Herinner mij hoeveel ik je kon vragen, hoe vlot jij elke misstap weer vergaf, de wijsheid die je tederheid omgaf. Ik ben je dankbaar voor die mooie dagen. Ik weet niet of ik nu…

zo houden ze vast aan wat eens was, eens geweest is aan het goede, aan het mooie voor altijd geborgen in een kruik, een beeld een vaas, een Pyramide in een muur, of toevertrouwd aan de koude schoot van Moeder Aarde omringd door foto’s brieven vol lieve woorden planten en bloemen waar bijen hun hart op kunnen halen evenals ander…

Dus... ik ben voor 's zondags, hij voor de week ? dan is hij oud brood en ik weer de cake. hij houdt van Aspe, ik houd het bij Claus, ik lees de Russen, hij geilt op Mickey Mouse hij houdt van Straus, ik verkies Mahler ik houd mijn haardos, hij wordt steeds kaler Woont hij in Kessel dan ik in Parijs maak ik het bont dan zweert hij bij grijs…

Hoe geurt de zomer nu in rozen zonder tal; de vlierstruik draagt al groene bessen. Verdwaald zoek ik een weg maar zonder vrezen; ik hoef toch niet van elke pijn te zijn genezen. Heel hoopvol leer ik lessen van overgave en van laten gaan.…

In een bad als een gemankeerde baarmoeder kijk ik terug en reminisceer, het gedaas, de grijperige maanden, de hele winter of discontent. Er was het meisje met de rode laarzen de neuzen waren versleten maar de maantjes van haar vingers waren gaaf En later zat ik aan haar bed en lepelde vermoeide wijsheden binnen.. een frêle bosnimf op ziekenhuiswit…

als een moeder gaat maar niet echt wil omdat zij een zorg achterlaat is het moeilijk dat een geest over de laatste grens heengaat deze ziel zo bewust van liefde en trouw is daar mee bekend, verliest zich teneinde raad in de weg die men moet gaan, doorheen aardse rouw, ook al lijkt het verscheiden op verraad immers loslaten hoort bij een moeder…