Alle inzendingen over mystiek

In de stilte sluimert het geluk in de stilte sluimert haar geheim ze geeft het niet prijs ze gaat niet open of geeft zich bloot, daar, daar in het woud waar takken en bomen een dicht gegroeid bos vormen, daar heerst de stilte, het evenwicht en de harmonie van de natuur, van Moeder Aarde; ze geeft zich niet prijs, ze geeft zich niet bloot…

ik ken een waterpartij die na de val rimpelloos de plas vormt onpeilbaar diep donkerblauw delfisch om de maan komt zij, wit feeëriek en beroert de spiegel één rimpeling verspreidt zich omarmt haar gaat verder middenin de plas een hand omhoog gestrekt als invitatie geen fakkel geen zwaard alleen de uitnodiging…

Ze is eigenlijk heel normaal Eigenlijk valt ze niet eens op Ze is wat verlegen Misschien ook een beetje bang Als er niemand is En niemand stiekem kijkt Dan doet ze haar ding Een beleving in haar hart Iets van passie en veel kracht Ze gaat dansen Midden in de nacht Het meisje danst Haar voeten komen van de grond Ze zweeft in de lucht…

Tussen haar zusters, de verkoren rozen, Verbergt zij kuis en bang de zaligheid Die haar verwart en mijmerend doet blozen Nu zij vermoedt waartoe ze is voorbereid. De bloemen op haar haastige adem beven. Waarom die vrees?...want ze is mij teer verwant En heeft mij daarom argeloos gegeven Dit warme speelgoed, haar verliefde hand.…

gedragen klonken de koralen alsof de dirigent daarmee de sfeer van pasen wilde verhalen een sopraan vertaalde stilte van het graf en een bariton de zwaarte van de steen die daarvoor lag tot in de ijlte van de hoogste tonen de ontsteltenis van vrouwen zichtbaar werd door de ontdekking van de lege tombe opgewonden stemmen gonsden keer…

De nacht bevangt mij. Niets is meer zeker in de nacht. De woeste wellen breken zo lijkt het door elke dam. En ik lijd in de zwaarte van de donkerheid in de nacht aan hallucinaties van vele aard. Gezichten herken ik niet meer. Zelfs de meest vertrouwde gezichten worden voor mij onherkenbaar. De nacht is zwaar en haar donkerheid een spook gelijk…

Blokken Op mijn tenen lopen Heilig resultaat Topprestaties Doel voor Mijn toekomst Beste van besten Wil ik zijn Moe van het altijd Buitengesloten En onopgemerkt zijn Dan in de grauwe Novemberlucht zo Maar een grijze Zeppelin - vervreemdend Element verdwaald in het Wijde landschap Van mijn jeugd Mijn toekomst vervreemd…

ik leef, adem, bewust terwijl m’n lichaam slaapt is m’n geest klaarwakker zo vaak als m’n mond gaapt brand ’t vuur van m’n ziel als een kaars zonder voet geworteld van m’n hielen in een trance gelanceerd klim ik geleidelijk door ’t plafond om vanaf het dak van m’n slaapkamer de stad te bezien ik volg stadskanaal de vaart langs het postkantoor…

In het oppervlaktewater ben ik nat gegaan, ik kan niet meer blijven maar wilde staan. Hoewel zelf gekozen kan ik niet zien wat komen gaat. Zonder kans op retour ben ik door een duister wak gegaan. Nu ik daal stijgt snel de druk, hoe diep kan ik gaan? Ik laat me langzaam zakken, mijn longen staan op knappen. Ik heb bescherming nodig, de elementen…

Op warme dagen ging ik als een speedboot borstkrollend heen en weer in het luxe privé-zwembad in de kloostertuin, terwijl groene kikkers verbaasd naar mijn rumoer keken In de kaarsenfabriek sneed ik met een vlijmscherp slagersmes de witte lonten op gepaste wijze af, terwijl ik met moeite mijn polsen kon onderscheiden In de tobbe vol echte…

gerieflijk vlij ik mij tegen jouw brede bast sterke doorleefde armen beschermen mijn boven diepe zelfverzekerde ankers behoeden voor wegwaaien hoe wij al vele jaren elkaar bijpraten lief en leed delen ik werp mij neer op het gras en smeek je teder te zijn overwortel mij maak me deel bij jou ten grave liggen wat durf ik meer?…

er staat een boom op het veld zijn verloren bladeren maken hem kaal dwars doorheen kun je alles zien hoe een wolk voorbij drijft, de eerste zonnestraal je begroetend aanraakt meer is er niet…

mijn lichaam is gekneusd het hart slaat over in dwalen en falen nog altijd onderkoeld ik kan er niet meer in zweef slechts rond herinnering van hoe het was en ging zie nog het koren wuiven op een warme zomerdag de bruidsjurk waarin jij de mooiste van de wereld was zij vechten voor mijn lijf begrijpen niet waar ik nu blijf om…

Diep in mijn brein ontstaat bewustzijn uit het iets, een ondoorgrondelijk mysterie, begrijpen kan ik het niet. Kijkend achter de spiegel is ondoordringbaar een zwarte muur. De bron van mijn gedachten lijkt op een oerknal vanuit het vuur. Iets is ooit begonnen, opdat jij en ik zouden zijn. Op al mijn vragen naar het heilig vuur klinkt een…

Tijd was bij hem als een warmtebron Altijd vuurspuwend te laat op zijn afspraak Op tijd zijn was iets wat hij niet kon En kreeg volgens hem nooit genoeg tijd voor zijn levenstaak Daarom noemde iedereen hem de dralende draak…

Hij zocht altijd precies naar de juiste antwoorden Maar wist nooit bij welke vraag ze hoorden Ook zongen zijn gedachten hem toe En werd hij van al dat precieze denken nooit moe Maar opa precies wist wel de juiste antwoorden Maar nooit bij welke vraag ze hoorden De vragen bij de juiste antwoorden heeft hij nooit gevonden Deze vragen blijven…

De ruimte is immens, zonder dat ik denk; verloren uren. Nee, ik omarm de sterren vanuit mijn wens met heel mijn wezen. Mijn adem schiet te kort, slechts op die kleine aarde wekt mijn adem leven. Mijn aandacht is gewekt en het kleurt de dag, mijn gedachten zijn intens en zoeken mijn gouden wens. Wat zal ik doen wat zal ik zijn, en ik zweef…

Woorden worden al geboren, lang voordat ze zijn gezegd. De stilte gaat nooit verloren, alleen de stilte is echt. In het ongesproken woord klinkt soms een zuiver akkoord, als van een stil, ontroerend lied. Wie niet kan luist'ren hoort 't niet. Maar wie in deemoed zich ontvouwt herkent het: helder en vertrouwd.…

doodstil water dan plotseling vanuit het niets rimpelingen kringen gevolgd door een steen die uit de diepte lijkt gelanceerd in een fraaie boog komt hij terug in de hand langs de rand van 't diepe water…

hier hoog mijn ogen zien achter de bolling begint de lucht te trillen schemer verliest horizon beweegt ik wil hoger zien maagdelijk licht begroet mij die eerste straal mysterieus ontploft in mijn schedel daar schijn ik…

Het licht van dansende lantaarns maakt rare schimmige figuren op de kille grijze muren van de nacht. Ik hoor en voel het heftig bonken van mijn hart in de spelonken. Ben nieuwsgierig en onrustig; adem zacht. De spanning stijgt; bij elke bocht verdwijnt een licht dat iets beschijnt, bij mij uit zicht en valt het donker ongenadig om mij…

een bloem draagt bloesem in het avondrood verzacht het ademend lood vertraagt een onbekende dood het daglicht schijnt zich toch wijder te verspreiden zelfs over een grijze berg heen die al metselend gedacht een toekomst dicht ergens gloort het weten groter dan de zwaartekracht waarvoor een droom menselijkerwijze zwicht het eeuwige…

De kleine wezens die tijdens onze vroege jaren vreugdevolle herinnering schiepen bij verteluur of eigen verbeelding geven het volgroeide brein vertederd medelijden met wie we eens waren "prille onschuldige zielen beheerst door velerlei schimmen" het sprookje toont een ander aanzien van het heuse onzichtbare leven dat ons voortdurend…

mystiek omringt woorden elke letter draagt bij tot het gewicht dat in de schaal gelegd wordt welk een massa kan een mens verdragen, wat verdampt als angels share? het residu dat achterblijft gewogen aan de hand van eenentwintig gram woorden en daden kunnen doorslaan of balanceren op de rand ik weeg mijn wit en letters zorgvuldig als een…

Eindelijk weer een wintermaan. Ik heb een hekel aan de oeverloze herfst zonder einde. Nu vannacht prijkte er weer als ooit tevoren een wintermaan. Zij koesterde haar kindjes met mutsjes op in nachtelijk weerzien. Haar kroost mag eindelijk weer eens kou lijden. Kou. Koude. De mensen hebben gelukkig weer wintertenen. En weer verkleumde vingers…

ergens ver weg waar niemand nog is geweest ligt haar land Dromenland met zachte toetsen creëert zij haar spinsels die vastplakken aan je netvlies laat haar maar dromen! het dromenzand waar zij mee sprenkelt brengt haar dichterbij laat haar maar dromen! op haar eiland doorkruist zij het firmament dag na dag opnieuw zo wij slapen…

Al nagelbijtend tot kloven toe zit zij daar, wordt gans niet moe frummelt wat hier, schikt wat daar en weet, straks is de donkere avond daar dan komen de schimmen, de stemmen en schaduwen tot de ochtend gloort, de donkerte verdwijnt bijt zij haar nagels.…

Zwemmend door de aarde Zak ik langzaam weg Mijn lichaam schokt Een oog dat zich opent Voorwerpen op de tafel Schimmen in een auto De deken om me heen Genieten het antwoord Ik slinger als een aap Het plafond vol haken Mijn hoofd draait mee De glimlach die niet wijkt Op het feest met onbekenden Alleen en toch verbonden Zet ik je in…

Ik droomde dat ik eeuwig leefde maar ik werd wakker in de tijd: de blauwe, weidse eeuwigheid waarin ik als gewichtloos leek te zweven duurde maar even. En even had ik hevig spijt, en heimwee naar die flard van vlinderleven. Wist ik dan bloemen, wind of regen? Bestond dat alles in oneindigheid? Geluiden, vormen, alles was mij vreemd. Traag…

breek ik boven mijn enkels af blijft mijn sokkel achter dat is wat er rest van mijn betonnen blok hoelang mijmeren wij dichters al niet? waarom ben ik op aard? wat laat ik na, behalve schulden? hoe dat te schrijven wat al geschreven is? mijn anker ligt in zee waar anders? die onuitputtelijke bron voedde mij vanaf mijn eerste ademtocht…