Alle inzendingen over JEZELF KUNNEN ZIJN

Laat je gedachten zweven op het ritme van de wind laat je emoties maar gaan en voel je weer even kind Laat de zon je verwarmen met haar goudgele stralen niet denken aan de zorgen die in je hoofd blijven malen Proef de stilte van de natuur ruik de geuren van het bos denk nu maar eens aan jezelf en laat even alle problemen los…

Waarom kan je jezelf dan toch niet geven, toch mijn onzekerheden die ik meedraag, vertel het me dan gewoon, Waar zit jij toch mee in je maag?…

er is iets in je ogen dat zegt wat je wil ik kan dat niet verstaan en jij blijft verder stil durf je niet te zeggen wat je zonder woorden zei zelf onzeker of ligt dat aan mij we weten niet wat een ander denkt of zelf zeggen zal praten we langs elkander heen wijkend voor een aanval dek jezelf vast in bereidt je maar voor…

stabiliteit Voel je onbetwiste nijd Als anarchistische meid In een ellenlange puberteit Vanwege burgerlijke banaliteit Door anderen gekastijd En gebombardeerd als stommiteit Toch dan zie ik in jou geheid Dat jij je hebt bevrijd Uit de hypocritisch strijd Van deze zogenaamde moderne tijd En ben je ondanks alle oubolligheid Jezelf…

en als je er nog bij rookt dan krijg je een knappe ouwe kop alcohol holt uit van binnen maar je hebt wel een plek waar je jezelf neer zet en je ogen kringen een tafel, niet aangeraakt emoties verdringen geflest, verzaakt ontkurkt, ontdopd, ontgoocheld de zwarte nacht bracht mij thuis en ik nam er nog eentje morgen wacht de glasbak…

we hebben samen het tweepersoonsbed gedeeld in de achterkamer Jacob Marisstraat naar de muis geluisterd achter de betingelde wand ik trok je vaak aan je kwetsbare oren tot je een bed voor jezelf kreeg in het sanatorium pas veel later kwam je weer thuis we waren verhuisd en je had een kamertje alleen nooit was je later nog zo…

ik weet dat ik hier zit in een half leeg lokaal jij ook wij samen onder de mensen ik voel dat jij er bent je aanwezigheid je lach dat wat me verblijdt en toch de eenzaamheid diep in mij ik weet niet of je me kent je zelf wel weet wie je bent maar je hebt gelukkig genoeg tijd om dat te ontdekken en als je jezelf gevonden hebt zal…

We spraken over zielsverwant voelden ons als één Zaten stilletjes hand in hand stilte om ons heen Ik was vrij, jij dacht van niet en hield jezelf voor Dat hij je grote liefde was en zette je leven door Ik denk aan jou, best vaak en diep en mis je elke dag En hoop heel stiekem in het geniep dat het ooit gebeuren mag…

jezelf zien op "deze site" fictie of True Story als egotrippers geboren moet het nog beter verslaving niet ver te zoeken…

jezelf blootleggen... of mijn liefde stilleggen en mijn gevoel opzij zetten.. wat wil ik horen... of is onze liefde verloren...…

ik zie je zwarte ogen, je schouders hangend gebogen, ik zie, terwijl je tot het uitersten bent gedreven, voor even, ben je in jezelf verborgen, verbergend voor je vele zorgen, ik zie, je verloren gezicht, je houding totaal uit balans, ik zie, hoe je stribbelt om evenwicht en mijn verschoten kans ik zie wat ik had moeten voorkomen…

dat negeren daar kan ik niet tegen en dat doodzwijgen daar word ik zo moe van dus doe dit niet en wees eerlijk tegenover jezelf maar ook tegen mij. Zeg het gewoon dat je niet meer wil msnen zeg het wat er op je hart ligt. zeg het dat je geen vriendschap meer wil dat doet zeer maar zoals je nu doet nog veel meer.…

Lijstjes voor jezelf Lijstjes voor een ander Lijstjes met dingen die je niet vergeten mag Lijstjes met dingen die je maar niet vergeten kan Lijstjes met dingen die je juist vergeten wil Lijstjes voor je leven Lijstjes voor je dood Lijstjes met een verhaal Lijstjes zonder reden Lijstjes met do's Lijstjes met don'ts Lijstjes…

Het beste roep je in de ander naar boven en naar buiten, je schaaft en beitelt aan jezelf. Je gaat mee als de bladeren vallen, als het stormt, als de lucht enkel grijs is en dicht; je verwacht samen de lente.…

Misschien dat je het woord betrad in taal van mist, pijn van regen dat ik je bij me hield in schemering mensen wegduwde uit de intrige maar je bent mij dierbaar als mijn eigen ik, zonder twijfel je blijft steeds bij mij in dromen die dichterbij durven te komen je blijft jezelf, ook zonder masker maalt niet om status, of veinzen je blijft…

Zo zeker van jezelf verzekerd is een aarzeling te verwaarlozen je weet waar je voor zal zwijgen dus je lacht. Je danst op de maat van je voeten die je volgen naar jouw wens en de wereld ligt even in jouw handen als je lacht. En ik neem het waar dus je lacht.…

ik hoorde je stem vaag de woorden een wenk om mee te gaan was de drempel al voorbij gaf jou mijn vrijheid in je onvoorwaardelijk volgen jij ontsloot de wereld in een nieuw beleven enkel door jezelf te geven geen terughoudendheid met harde en zachte zijden zonder obstakels te vermijden mocht voluit genieten en dwalen in je lach…

je hebt geen stem het zwijgen zoekt woorden in duister taal is de sleutel van betekenis keiharde waarheid je weet en voelt aanwezigheid ware aard iets mysterieus vanuit de dieptes naakt met blote adem in ronde stilte verstand op nul helemaal jezelf groots in kleinheid ongetemd hart stille gedachten kunnen niet praten…

die kleurloosheid van je kun je niet langer camoufleren nu het plakkaat sneller loslaat dan je het erop kan aanbrengen arrogantie sijpelt uit jouw pen wat geschreven waarheden overschaduwt, zodat er een andere dimensie ontstaat waarin jij jezelf overschreeuwt om hen te overtuigen van jouw gelijk kijk je hooghartig neer op het plebs buiten…

verlaten van groen ingetogen op jezelf je naaktheid ten toon zo sta je daar, moederziel mijn meelij is gewekt terwijl het een natuurlijk verloop is toch… je grandeur van weleer komt weer, dat weet ik toch… op pijnlijke wijze wordt blootgelegd de onvolkomenheden opgelopen tijdens storm, droogte, hitte, natte en toch, ben je volmaakt…

je handen wuiven een vermoeid gebaar je bent wel klaar met het pro forma groeten je oogt mat maar vindt de rode loper nog het pad om op te strijden elkaar die plaats benijden houd je op de been ambitie telt want om talent geven ze geen cent een marionet het liefst nog knettergek zij trekken aan de touwtjes jezelf zijn is vallen…

droomde dat ik verloren liep in een levensgroot gebouw waar niemand was en ik vergeefs van lokaal naar lokaal zwierf in deze oneindige eenzaamheid waar je jezelf eenvoudig kwijtraakt ontdekte ik de ledigheid...…

Jarenlang verafschuwd Als onmenselijk Paardenmiddel in De psychiatrie, heb Ik hem in mijn Behandelprogramma Weer opgenomen - Als alle medicatie die ik Maar heb niet blijkt Aan te slaan besluit ik Samen met jou je hersens Te resetten, vertel je Dat geshockt worden Heftig is - Na vier behandelingen Vind je jezelf Langzaam…

volgende gedachte : dat jij mogelijk inderdaad ergens bestaat dat jij net als ik jezelf nu in de spiegel ziet dat ook jij het antwoord op de vraag weet of je eens de Ware vindt namelijk "hoogstwaarschijnlijk niet" –…

een tuin vol bloemen zonverlicht zoemt gevleugelte en wij lachen de dag voorbij ik zorgzaam jij huisje, boompje, beestje en dan verlies jij jezelf in sekte onzeker lever jij je over aan een gekregen beeld een tuin vol bloemen gebroken lach jij smeet mij aan diggelen kleurrijk, dat dan weer wel…

Herkennen van de nieuwe haartjes in je huid, verlangend naar het licht Het straalt uit jou en is altijd onderweg om weer thuis te komen Als woorden tranen zijn of regen je veegt hen uit je ogen om droog scherper verder te kunnen kijken gelijkertijd jezelf te blijven Dan alleen op dat moment ben jij me liever dan al die anderen op zoek…

Krijsen als een varken Gillen als een dolle Je bent alle grenzen En jezelf voorbij Niet alleen de mens Die je bent maar ook Die om jou geven Zijn uit zicht geraakt - De nieuwe dag is Aangebroken, het licht Schijnt levend naar binnen, Het delirium dat je uren Lang in je greep hield En je levend dood maakte Begint te dooien…

Gun me, gun me maar even na te denken over je vraag natuurlijk ga ik antwoorden maar nog niet meteen, nog niet ik wil er even over nadenken gun me, gun me maar even en antwoord niet op de door jezelf gestelde vraag voor mij ik ben jij niet, jij ben ik niet mag ik er even over nadenken gun me, gun me maar even bespaar me je spreektemperament…

Op sloffen sleep je stof tot garen als een mat achter je aan voeten nooit geveegd de filosoof in jou ziet het als kant legt het wijd gespreid op een hemelbed vergeet je pyjama niet praat je hardop in jezelf maar die blijft hangen waar het hangt zwart wit gestreept in de halfdonkere kamer valt het zwart weg…

zag de vingers omhoog gaan las handenvol vragen ogen die doofden in niet meer geloven de strohalm met traan herkende de lijnen die schrijnden rond polsen waar littekens staan gevangen in leven door anderen geboeid in altijd jezelf weer geven geef het verleden een schop laat het verwerken je erven en zoek nu de zonzijde op…