Alle inzendingen over bloot

een stille plek in Nederland niet ver van het strand eerst nog even op blote voeten door het zeeovergoten zand gaande op weg overdenkend welk veelgeurend boeketje bloemen breng ik vandaag naar jou roze rozen kleur van de liefde dit droeg jij uit ook trouw simpele dingen jij zag de humor ik mis je lach geweldig…

het was geen offerblok waar ik voor stond hoorde de gezangen van mannen in een witte pij maar zag mijn hoofd er niet meer bij wel het blinken van de zwaarden zwarte maskers en de baarden op het geschuurde hout het bloed van mij bloot op het schavot wilde graag de guillotine in het vallen van de bijl voelde ik me vrij maar zij hakten…

bloot te staan aan stroomloze barrières, de kiezels van de tijd zich stroomopwaarts bewegen tot aan de bron waar ze werden gevormd, telkens verlegd, een onbekende nevel sluipt door de vingers van de ondeelbare dageraad met onvoorspelbare mozaïeken plooit zich in een menselijke maat zijn gedachten ongrijpbaar voor alle statistieken…

Het was een vakantie van niets doen, van overgave aan zon, zee en wind, we gaven ons bloot waar we konden, we verschoten ervan. We lazen ons bij, boekten opgelucht tijdwinst op wat nog zou komen, voelden eigen natuur, een herkenbare toon die ons niet had ontluisterd. We liepen veel samen, waadden nooit dieper dan buiten de stroom.…

wel stopt dan eens met pokeren en leg gewoon uw kaarten bloot ... of sterf!…

geef mij het vergezicht bergen die beklommen zijn ravijnen rotsen scherpe kammen zonder middelen met blote handen ik wil de wereld aan mijn voeten zien geef mij horizonnen oceanen die bevaren zijn zeeën engten en rivieren met schepen groot en klein ik wil verten in mijn blikken zien geef mij liefde verdrinken in je ogen het zachte kussen…

Het is een serieuze zaak mannen aan de rivier bespreken en proeven de revolutie De cavalerie komt de heilige arresteren en sluit hem ver weg op Het is feest in dat fort de koning is jarig een meisje danst Ze warmt de mannen op met haar blote buik en moet een wens doen Ze weet zich geen raad, zoekt bescherming bij haar moeder die…

stralend in dwars kunstlicht van de zon groeien de contouren een blik die horizonnen breekt in vage tinten die de dag vervloeien op het doek van een palet met schaduwen doopt duister zich in licht en kleurt een vale schemering met donker wordt het wit van grijs naar zwarter dan de nacht gebracht een handpalet met rood waarmee het bloot…

sluiten kiert nog steeds jouw licht ik voel in zachte tocht jouw warmte langs me gaan ze raakt me aan en streelt mijn zinnen ik weet heel diep van binnen dat ik deel in jouw bestaan je vonkte bij het eerst begroeten we brandden vuur in ons ontmoeten zacht gloeit liefde rood in het warmen van ons beiden nooit gaven we ons eerder bloot…

verbaasde me compleet vroeg me of ik meeging ik was nog niet gekleed pelde laag na laag mijn eigen oordeel en gewoonten helder werd mijn blik schoonde zo mijn eigen ik ik zocht je deur na deur verruimde zo mijn geest je verkeerde aan een horizon waar niemand was geweest ik vond je naakt mijn handen zijn verdwenen samen maakten we weer bloot…

het leek een vaste handeling, maar op die bewuste nacht niet uit de steigers kwam, blokkade door gêne en de schroom, beperkt de wil om de ogen weer te openen tot het licht wordt, het onbewuste spreekt zich uit wat eerder is geweest moed ontbrak dus ik hield de wakkere ogen stijf gesloten om de imperfectie zich in beelden bloot…

De honden zijn de stad uit, weg van de rollen prikkeldraad in de straten, ik loop krom met mijn neus boven hun spoor naar de vrijheid en het gevaar van hun tanden Dat kan ik aan, als jij, zul jij kom jij ook, op blote voeten in vrede, onze nachtenlange liefde bewaakt door de honden en jouw buik zwanger van toekomst?…

ik zag hoe je je krullen blonder streek het pad van ogen liep en week als je een vinger wenken zag je plukte woorden van hun lippen, kuste ze en wierp ze als zoenen in een zelfgemaakt boeket van bloemen in hun schoot je geeft je bloot als zachte streling voor hun handen, met jou wordt achteloos gespeeld totdat het iedereen verveelt…

hoor ze kakelen hun oude vetes weer oprakelen ze snavelen macht krabben aan normen pronken met pracht een glimpje bloot roert diep in de schoot kwijlt al bij voorbaat hormonen ze eisen hun deel van het genetisch geluk willen een vrouwelijk stuk ze kraaien plezier als haar lach hen iets geeft zijn bezig met eigen vertier zij…

Want zelfs nu al en gelukkig maar gaat hun prille peuteraar ondanks die tevreden babyzucht zijn blote voeten juichend in de lucht zélf al dingen willen en wat weegt hij hem dan zwaar.…

het beest heeft zich geroerd de kop weer opgestoken nu vreet het van mijn angst ik heb muren afgebroken me kwetsbaar opgesteld nu telt onrust traag de uren ik kan geen woord meer lezen, ze geven niet wat ik beleven wil je handen strelen velen de warmte van je hart lijkt niet meer zo apart mag ik op je schoot kom, geef je even bloot…

Weinig is nodig zich open te gooien, hijgend, zijgend bloot te leggen wat hen letterlijk boeit... Eivol bolt hun boezem, de wereld moest eens weten hoe hun leven voelt: heel veel heet ineens POEZEE onnozele, truttige cultverhaaltjes in maximale rijmverpakking - Men weet zich niet meer te schamen.…

in het dwarse kunstlicht van de zon groeien de contouren een blik die horizonnen breekt in vage tinten die de dag vervloeien op het doek van een palet met schaduwen doopt duister zich in licht en kleurt een vale schemering met donker wordt het wit van grijs naar zwarter dan de nacht gebracht een handpalet met rood waarmee het bloot…

De kale maan houdt niet van narigheid: zij wil haar aarde echt en recht en bloot. De zon loenst schuin, zijn gluren is van lood. De mens loopt krom, kop in de kast en koud zijn de gedachten, lelijk, dom en oud. Niemand heeft haar licht gezien. Hier ging zij teloor, haar huid van zuiver wintergoud.…

bloedneus te stelpen Te moe om in de regen een paraplu open te trekken Te moe om mijn sokken aan te trekken Lieve mama ik ben moe Te moe om mijn bed op te zoeken Te moe om mijn ogen te sluiten Te moe om je nog een kus te geven mijn liefste Zelfs voor het uitspreken van mijn liefste tegen jou,daarvoor ben ik te moe Daarom slaap ik met blote…

Een pauw vergat zijn kleuren `s morgens aan te doen Hij stapte trots naar buiten in zijn blote boezeroen Hij pronkte trots op het gazon hij pronkte in de wei Begroette zelfs de kippen maar die reageerden niet zo blij Een schande is het sprak Catharine Het is grof riep kipje Wies Want een pauw zonder zijn kleuren vind ik alleen maar vies…

En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen, willen ­dan dood staan zij in de lucht, de bomen bloot. De lucht, die leeg is en zonder ziel, waar uitgetuimeld de wind uitviel.…

Duw mij niet in dat hoekje stilte De muren zijn er reeds dood De vloer kreunt er wat kilte En mijn hersenen zijn er bloot Voor de eigen woeste tanden Ze zijn van taart op steen gestoten De vriendelijke taal van de randen Is met het bloeden mee op gespoten Mijn bloemen bloeien enkel doorn In dat voedingloze licht En ogen zijn…

Blote bovenarm, bol gespierd. In de zomer is het uitzicht mooi.…

Zij hield van ijzig blauw Hij meer van geniepig rood Zij hield van mooie kleren aan Hij meer van uit en bloot Zij hield van katten Hij van de hond En als hij schreeuwde Hield zij haar mond Hij deed aan sport en hield van racen Hij wilde naar Hawaï Zij naar de Hudson Baai Had er veel over gelezen Hij wilde kinderen Zij liever niet…

Maar leg mij bloot, omdat ik zien wil wie ik toch nog ben. Ik moet toch een mens zijn die ik herken.…

Op je blote voeten rennen, langs de zee, over het strand. Samen leeuwen, tijgers temmen, en dan zwemmen, hand in hand. Onze rijkdom is onmeetbaar, en iedereen die geniet mee, als we varen in de slagroom, en zwemmen in een suikerzee.…

Gisteren lag witte hitte met haar buik bloot te zonnen op mijn schoot vandaag voelt blauwe koelte zacht als een kattevacht terwijl het gras uitgeteld zwijgt nu het de gelegenheid krijgt luister de kerselaar fluit mezenwijsjes naar de koerende jongemeisjes boven in de wilgentop ik vouw me knusjes op in Gods baarmoeder waar stilte…

ondiepe voren Lang naar wittebrood heb ik getaald Tussen gloed, dennennaalden en licht Vreugde nu na een lange tijd rouwen In mij honderden, duizenden vrouwen Op het matriarchale gericht Kind aan herberg ooit, Bethlehemstal Voel ik hoe ik totaal samenval Met als stille getuigen de eeuwen Plots loop ik met mezelf parallel Zing ik open en bloot…

het eeuwenoude bos staat bloot de aarde heeft zich nu verhard is wit in plaats van donkerzwart een ijzig laagje dekt de sloot de dag de tijd is zonder kleur de oostenwind beademt kil de toppen van de bomen stil gebroken grond een diepe scheur van buiten lijkt het eenzaam koud maar wie hierin gezworven heeft weet al wat is gestorven leeft…