Alle inzendingen over klein voelen

Ik. Nu.…

Toen ik een kleine jongen was ging ik 's avonds liggen tussen de koude lakens. Mijn bed was groot en wijd als de wereldzee, daar lag ik lekker als een opgerolde slak. Maar later werd mijn lichaam groter en harder, en wanneer ik nu mijn benen strek dan slaat mijn harde hoofd tegen de planken.…

In de tuin lag een schoorsteenonderdeel Het stuk aluminium heet nu lamp Het heeft een deukje van het landen En omgekeerd deden zijn handen ‘Werk licht maken handen veel’ In de kamer hangt een lamp Het lijkt wat op mijn leven Het geeft mooi licht aan het geheel Nu ben ik meer zoals die lamp, maar even Was ik echt dat schoorsteenonderdeel…

Wanhopig zat ik op mijn knieën, zoekend op de grond. Turend onder een wagen, die daar geparkeerd stond. Ik had mijn contactlens verloren, net voor de moskee en zoeken met vertroebelde ogen, dat valt echt niet mee. Toen hoorde ik een kuchje, naast me stond een oude Marokkaan. Hij hielp me recht en samen zijn we de moskee binnengegaan.…

(vervolg op blauwe planeet) ...de koeienweg te melken ver weg van bed en erf de legren kakelt een ei vertakt een barst in kiertjes; alle hoop als gelatine in happende bekken geborgen boos zorgt kleine beer voor haar…

blijf jij maar klein mijn lieve zoon leef je dromen geniet gewoon groei maar niet als je dat kan naar een verdrietige volwassen man blijf jij maar klein mijn lieve zoon chauffeur de auto’s beklim de kraan maar blijf ver weg van dit bestaan blijf jij maar klein mijn lieve zoon er wachten eendjes aan de kant die eten allemaal uit…

Klein huis, maar gooi er eens een bal doorheen en het wordt groot. Zie al die meters, zijn ze niet van ons? En slenter eens alsof je niet weet waar je heen gaat: ruimte rekt zich geeuwend uit tussen de muren. Zie: het dwalen dat de kamers met elkaar verbindt is witgeverfd. Er is een trap, een kapstok in een kast, wat deuren.…

bedje is leeg Meisje , wat bracht jij een emotie teweeg Je was zo klein , maar zo volmaakt Door jouw komst was ik echt geraakt Ik weet heel zeker , en echt niet misschien Dat ik jou in de toekomst zeker terug zal zien...…

Wanneer wij door een sterrenkijker kijken Zien wij het kleine stipje van een ster Wel vijfentwintigduizend lichtjaar ver Die heel erg op de aarde schijnt te lijken. Ik poog die ster steeds dichterbij te draaien En zie mijzelf dan naar mijzelf staan zwaaien.…

het waren geen lichte schokjes meer een zacht raken dat warm voelde als thuis ik zag uit je handen de energie vloeien die een ware metamorfose bracht in witter licht klonken stemmen als welkom in ontmoeten na het familiaire begroeten ogen twinkelden ruggen rechtten zelfs met de kleine gebaren werd er heel veel gezegd…

Ik zit hier in dit kamertje alleen met jou te zijn, liefste…

Het zijn de kleine dingen Die ik nu zo van je mis Gewoon die lieve glimlach Jouw geur heerlijk en fris Een arm zacht om me heen Je stem vol genegenheid De manier waarop je loopt Ik raak dat beeld niet kwijt De heerlijke brutale ogen Ondeugend en puberaal Charmant en toch teder Ik mis het ……..allemaal…

Je nu nog even vasthouden, nog even het samenzijn, het zijn de kleine eenvouden, maar die maakten het zo fijn..…

Schat, vergeet mij niet Noem enkel mijn naam Denk me maar gelukkig Laat me niet zomaar gaan Geef je diepste gedachten Een kleine zweem van mij Herinner je dan mijn liefde Voor even weer heel dichtbij Houd mij voor altijd levend Van binnen in jou verborgen Gewoon een heel klein plekje Voor vandaag en morgen………

Het kleine wondertje dat momenteel in mij groeit. Zal altijd weten van de moedige tante, die hij of zij nooit zal kennen. Dit kleine wondertje zal je leren kennen door verhalen. De lieve tante zal zeker een rol spelen in het leven dat je nooit gekend hebt.…

Lief, klein, nieuw wezentje, daar ben je eindelijk dan! Er is lang op jouw gewacht, maar daar weet jij niets van... Je ligt daar in je nieuwe wieg zo zalig pril te zijn. Zo klein en zo afhankelijk, zo puur nog en zo rein... Lief, klein, nieuw wezentje, er wordt voor jou gezorgd!…

Een licht, een woord, een ademhalen een zoeken naar wat zin, je leeft en zit er middenin en toch kan je dit niet vertalen in kleuren, klanken, tederheid,... je glimlacht enkel naar de mensen die net als jij wat liefde wensen en snel of traag vergaat de tijd.…

"Zijn die andere ook zo?" Hij steekt zijn vierjarige neusje in het stukje keukenrol. Langs de rand dansen jongetje; meisje; jongetje; meisje. "Ja, die zijn hetzelfde", zeg ik; terwijl zijn vierjarige vingertjes het stukje netjes vouwen. "Heb je er nog een voor mij? Er zit lijm op de tafel deze is voor mijn neus". Hij ziet dat…

Hoe zal 't uitzien Het sprankelen van je ogen Hoe zal 't klinken De melodie van je stem Wat zijn je streken Waar ligt je hart Wat zal je kleur zijn Wit of zwart Al deze dingen We zullen het nooit weten Maar, lieve kleine meid We zullen je nooit vergeten…

voorbij slingerende dijken vol wuivende paardenbloemen en weelderig gras houdt haar lichaam me uit de straffe wind volg ik genietend haar spoor langs lonkend geel en groen…

Zo volgt de kleine vagebond De wilde drift zijns harten: De wijde wereld hoort hem toe, En licht van geest en blij te moê, Zal hij het noodlot tarten. ----------------------------------------------------------------- uit: Gedichten van Rosalie en Virginie Loveling (1889)…

nog voelbaar, bij elke stap langs de blauwe reiger die geduldig naar het water loert onder de milde zon die glanst op het rimpelloze nat voorbij de vrouw die me vriendelijk groet hier vaak de eenden voert zomaar een moment van simpel genieten van klein geluk op het pad van alledag…

je leerde kijken ogen mond gezicht je leerde spelen doosje open dicht je leerde lopen lampje knopje licht je leerde lezen letter woord gedicht…

Ze was maar een klein meisje Bang en aleen Altijd in het duister En nooit liefde om haar heen Zo'n slecht leven, Op haar jonge jaar Ze zat altijd naar liefde te streven Maar iedereen negeerde haar Ze zat in het licht Nog een laatste keer Ze liet al haar angsten varen En toen was ze er niet meer…

kleine dingen in het leven maken ons soms onverwachts vreugdedronken.…

sereen was de stilte die het blauw witte gaf waar ik nog afgedekt in drie zonnen mijn toekomst aan enkele draadjes zag alleen ogen bewogen in kijkend lezen handen spraken met kleine gebaren woorden die adequaat werden begrepen dit protocol was niet hol maar hechtte het team in ervaren om samen ook deze klus goed te klaren subtiel…

je lach sloot de zak met tonen die jij mij aanbood je had ze geraapt uit de melodie die ik dirigeerde en jou de kleuren van harmonie leerde van de kleine bolero waarvan de snelle dans warmrode blosjes joeg naar je wangen liever wilde jij ze niet rapen maar vangen in hun vlucht omdat het akkoord vaak nog de muzikale eenheid…

een hoopje zwart te groeien haren met wat wit ertussenin kan niet verbergen welke kleine duivel zij kan zijn met kleine klauwen die onbehouwen klimmen langs onbeklede benen om te komen spinnen dat ze van de pijn niet wist het spel wordt gespeeld zoals het haar is geleerd de eerste slag is raak de tweede om dat in te zien maar hoe…

zij heeft ze zien vliegen vol geestdrift en plezier later schuimbekken van woede nog doller dan een stier een verzameling kleine geesten dronken door bier zelfgenoegzaam in het leven al generaties hier zij die vertrekken missen grote bekken zijn sociaal geslaagd kiezen voor familie en vrienden een plaats die weer weet…

het schrijnt vervaagt in kleur verdwijnt uit vorm lost op zonder geur nog zoemen bijen boven de bloemenwei maar hun oogst is schraal door afnemende diversiteit mijn kleine biotoop sterft een langzame dood imkers rouwen omdat zij hun volkeren niet kunnen houden monocultuur is het unieke verkwanselen in de natuur kijk naar kuddes…