Alle inzendingen over onzeker

niets van alles meer te weten terug naar de bron om in de zon je eigen kleur weer te bepalen het afscheid moest sloot de woordenvloed waarin je niet kon zwemmen maar ook je laatste groet kon hem niet temmen hij sprak met te veel stemmen je laat stilte door je ogen dwalen maar voelt nog steeds zijn huid en ademhalen in je lach onzekerheid…

Ik wil er voor je zijn en ik wil je helpen maar ik weet niet hoe, Twijfel en onzekerheid bij alles wat ik doe. Als je niet met mij praten kan, Hoe kan ik je helpen dan? Misschien is alles je gewoon even te veel en valt het je zwaar, Maar het word beter en makkelijker dat beloof ik je, echt waar!…

Bekend zijn de bomen van het leven, onzeker de paden van het bos. Liefde is het mooiste dat je kunt geven, laat elkaars hand nooit los. Samen deel je vreugde, voel je verdriet en pijn. Samen blijf je verbonden ver voorbij de lijn.…

Niemand weet het zeker… Maar het zekere voor het onzekere is beter! Je lichaam is niet van jezelf… Dat is natuurlijk een mening op zichzelf… Maar tot die conclusie kwam Aristoteles al… In “On the soul” Je lichaam is je geschonken… Dat is ondertussen goed op mij ingezonken! Je moet rekening houden met anderen.…

het land in vertwijfeling rijk aan crisis ook in opgeven verbonden onbegrepen complex die scherp in tegenstelling mensen zo verdeelt over heel de wereld vluchten de mensen voor oorlog en geweld zich de weg zoekend het leven écht samen te veranderen in beslissend moment overvalt hen twijfel angst en onzekerheid over te maken keuzen…

hebt een goed stel hersens je loopt in een mooie jurk over het boekenbal je bent zelfbewust het is alsof er een zegen op je rust er is er de parade het groepje de wijn de intellectuele praat je staat boven mensen die leven op straat meisjes die in een inrichting moeten verkeren het niet aankunnen: onze prestatie maatschappij: waarin onzekerheid…

't Maakt je toch alleen maar bang, dat niemand dat toch ziet, de onzekerheid straalt van je lijf, toe, laat me niet alleen, blijf! Nee, redden kan ik je niet, je bent té ver heen, ik moet je laten gaan, maar écht achterlaten, dat lukt me dus nog niet, je blijft in m'n hoofd en in m'n gedachten, wat kan ik verder nog verwachten?…

Even dat moment van onzeker zijn, van pijnlijke, zoete geuren, van neerduiken in een vreemd, warm gevoel. Ik draai me nog een keer om, Zacht streelt je stem mijn naam - dag jij - Ik doe de deur dicht, de stilte barst het huis uit. De wind verweeft zich met mijn tranen.…

het waren onbestemde kinderdromen: een duister trapgat en ik viel omlaag een hand greep mij dan stevig bij de kraag hij hielp me op de voeten neer te komen al voel ik nog de kriebels in m’n maag die droom werd door de jaren meegenomen ik leerde om de angsten in te tomen en overwon onzekerheid gestaag vannacht begonnen spoken weer te leven…

Het is zo moeilijk om het allemaal te geloven Al mijn onzekerheid komt weer naar boven……

Er zouden moeten zijn dagen van aanvang, dagen van afhouden, dagen van dood tij en windstilte Maar er is alleen een pijnlijke ademtocht van een zekere liefde hoe onzeker ook.…

zonnestralen Loop ik in de wind Gedachten door elkaar te halen Het zand vindt haar weg De wind voert ze mee naar zee Golven klinken dreigend Ik loop gewoon maar mee Voetafdrukken van weleer Door het water uitgewist Zie ik voor me in gedachten Verzanden in dikke mist De wijdsheid van de zee Geeft nietigheid in gevoel Ik loop alsmaar door Onzeker…

Onzeker keek ze op, in stille bleekte. Van zo dichtbij – wat oogde ze poreus. Voor even zag ik in wat ik me kweekte. Dat zag ik toen niet in, te scandaleus - Hoe ik met zelfhaat tot op ’t bot haar gunst afsmeekte.…

Je moet maar durven, tegen zoveel onzekerheid in en eindeloze vragen en bezwaren. Het leven zelf applaudiseert omdat er steeds weer kinderen zijn die kijken hoe grote mensen hen willen imiteren in hun verwondering en vrolijkheid. Goed zo, laat het blijven duren en geef de goede krachten overschot van gelijk.…

woorden te vinden hoe snel de dood van zich spreekt het wilde roosje aan `t begin van de dag weet wel, als morgen mijn hart open gaat is het voorbij, schoon ik bloei, ik ga dood `t zal de tijd zijn die mij verslaat de morgendauw spreidt en tranensluier op het mos en over het leven heen gevoed uit wat de hemel biedt, voor het sterven leeft onzekerheid…

Ik heb geen mens gekend die zich verachtte zo vurig en zozeer, als deze alleen, maar vriendlijk toch en trots bij de gedachte te weten wat een andre onzeker scheen. Zijn lijf verwaarlozend: zijn ziel verkrachtte hij sedert lang – ziek, spotziek en gemeen, leek hij tot voortleven nog juist bij machte.…

kan zoveel geven ik hoef niets te vragen als een tegenwind mij overvalt, mij tegen de aarde knalt hou ik mezelf voor door jou en jou te worden gedragen ik hoef dan niets te vragen vragen, vragen durf ik me er wel aan te wagen, aan die onzekerheid…

Als jij niet steeds het goede kiest of van de weg afraakt en zo steeds meer je doel verliest wat jou onzeker maakt: Aan Mijn hand loop je nooit verloren Mijn kind, Ik ben voor jou geboren.…

Na een periode van onzekerheid, onderzoeken, operatie en gesprekken, kun je de balans opmaken van deze ellende! Voorzichtig verder gaan met leven, terwijl je weet dat het nooit meer wordt als toen... Elke dag als een geschenk zien, genieten van je gezin, je kleinkinderen, familie en vrienden.…

Ik ging me afvragen of jij mij wel leuk vond, Jij zag mijn onzekerheid. En je maakte er gewoon fucking misbruik van. Hoe kon je? Ik deed alles wat je zei. Je trok me over m'n grenzen heen. Ik deed alles wat fout was, En het kon je niks schelen.…

eerst komt de tijd alles voor de eerste keer een eeuw van onzekerheid wind waait wolken heen en weer dan een huis vol armen en benen de tijd van geen tijd luchten wisselen en wenen leven blijft verrassen je denkt ik heb het door maar alweer is het me een paar stappen voor onverwacht gul getracteerd in de wieg een nieuw wicht in…

In de morgenstond was er heel even de schaduw van de twijfel een moment van onzekerheid toen begon de wind te fluisteren dromerig keek ze op in een wereld van witte wolken ontdekte juist die ene met dat zilveren randje toen begon de zon te schijnen een warme glimlach kleurde wangen in een verrukte blos met ogen als sterren…

Het zint mij totaal niet dat dit een vereiste is in dagen van onzekerheid. In het binnen blijven verzamel ik de krachten, om door te gaan. Met liefde schrijf ik woorden, die tot mij komen. Een ware time – out lijkt in het leven te zijn geroepen. Niet op voorbereid, het is gewoon gekomen.…

Alles is nog onduidelijk, De toekomst is nog onzeker, Wil ik het wel weten? Of wil ik dat heel stiekem niet, Laat ik alles op mij afkomen Of luister ik mijn ouders af, in het zoveelste telefoongesprek, Iedereen in angst, Hoelang gaat dit nog duren? Komt dit nog goed? Of gaat er iets onverwachts gebeuren?…

Ik ben een plot gericht denker hou wel van een plot een verhaal begint toch ergens de vraag is waar, waar begint een verhaal een golfbeweging, waar landt water waar zwem je veilig of juist niet ik hou wel van troost een regel van een huisarts 'n zomerse border in volle bloei herfst en wintersneeuw en lente van zeker en onzeker…

verdeeld in dag en tijden van de week vastigheid als steun tegen vergeet het protocol is nu doorbroken iemand heeft haar plaatsje ingenomen dralend kom zij dichterbij elkaar bekijken was al afgeleerd de smartphone voor vermaak samen praten wordt niet gewaardeerd op haar plekje tegen weer en wind verworven in langdurige traditie staat een onzeker…

de stroom en de wind zaten tegen ik was koud en zout kleine witte zeilen in de verte benadrukten de zee van verlatenheid de aarde sliep nog mijn gedachten waren mistig de ochtend bleek en aarzelend mijn verleden zat in mijn huid gegroeft mijn herinneringen stroomden in mijn bloedsomloop de zeewind blies over onzekerheden toch was er iets…

omdat de golf van letters geen een emotie nog raakt geen code gekraakt is alleen nog maar momenten snel wat neerzetten komen wij nooit vooruit men zegt nooit geen deadline stellen afwachten en verder vertellen in je hoofd het verhaal afronden niet opgeven maar verder rollen je grond aanvoelen wij moeten lijden moeten bloeden onzekerheden…

De toekomst is nog onzeker, vraag me niet hoe die zal gaan. Maar 1 ding weet ik zeker, ik zal weer gelukkig zijn. En wat voelt het toch geweldig, om weer een sterke man te zijn. geschreven voor iemand…

ben je van mij, van jezelf of toch van een ander of lach je in elke droom zo mooi onzeker maar toch zo heel gewoon...…