Alle inzendingen over sterven

het is maar een kleine ijskristal gevormd door afstand te nemen van meer dan pilaren konden dragen sterk en vastberaden bereid om wat te smelten maar niet meer tot een plas de kristallen om haar heen bewaken de oplossing gerijpt door ondervinding haar druppels vallen ’s nachts onzichtbaar voor de vrieskou en sterven een warme dood…

In mij is er een kracht die met mij mee leeft elke dag de pijn verzacht dat is het geloof in God eens zal ik zeker sterven niemand die het overleefd daarom berust ik in mijn lot.…

er is een lek in de tijd de tijd loopt leeg er blijft steeds minder over resterende gaat steeds sneller lopen mensen leven,worden oud en sterven snel beschavingen ontstaan en verdwijnen,totdat er geen tijd meer over is eeuwen veranderen in een planeet met wassen beelden…

de vis die ik vanochtend vond zijn schubben zwaar gehavend zijn kieuwen volgeschept met zand hij fluisterde mij toe met drooggetrokken vissenmond zwem niet zwem niet in deze zee ik ben er naast gaan liggen langzaam open langzaam dicht maar vergat erbij te sterven het had wel iets van poëzie…

De sterren sterven nachten in zonverduisterd licht roepen verwaaid naar toekomst naar waar de einder zich verdicht. (c) chatfant 14-9-2008…

Afwisselend wil ik voor en door jou sterven je uit mijn hart verbannen en je namen er in kerven Maar als ik lig te peinzen over strop, gif, trein of toren laat naast instinct en goed fatsoen mijn liefde van zich horen Want als ik bungel, braak of spat kan ik mij niet vergeven De wrede ironie: ik wil ook voor en door jou leven…

Als men terugkomt is men een ander denkt men terwijl men het huis sluit het licht ingepakt de zomer verzegelt het tuinhek prijst om zijn ijzer deze slak op de drempel zal er nog zijn de ijskast zal blaffen de hitte blaten de hond zal zuchten en zijn sterven hervatten als men terugkomt denkt men ------------------------------------- uit:…

. ---------------------------------------------------- niet meer af - niets anders over en de weer’ld was niet bedorven - en de wereld zou er niet slecht mee af zijn storven - zouden sterven…

ik klamp me vast aan de ijzeren poort en voel mijn grenzeloze onmacht besloten is zonder een enkel woord dat we niet samen mogen zijn vannacht ik kan het knarsen van het sluitend slot nog horen het sterven van stemmen en stappen op het grind ik heb de strijd gestreden en verloren ik heb de pijn geleden maar bemind…

poëzie is op sterven na dood laatste woorden sleept zij omzichtig uit de trouw van haar strofen perst het voedsel naar boven kruimelt letters in verzen meandert langs uitgevreten paden komt tot stilstand op het kerkhof waar nog toekomstdromen werden geschreven in het laatste inlevingsvermogen…

nu de dood weer langzaam in het leven kruipt en alles kleurt in bonte tinten alsof sterven feesten is nu de weemoed glijdt tussen mijn regels en mijn tranen regenbogen nog nooit zag ik je uit deze hoek ooit had ik je ontzettend lief en nu ik ouder word zie ik je door totaal andere ogen…

ik mis je temeer nu het zomert in de groene vogeltuin het is er zoet zoet als de lepel kandij in de kop zwarte koffie in dit jaargetij beleef ik de kracht schoffel ik het onkruid en och toch draag ik het vraagteken zal het blad zich wederom opmaken om te sterven tot in vergaande nerven ook weer veel te vroeg…

mijn lief het was weer fijn in de nabijheid van jou en je warmte te zijn me geborgen te weten anders tegen mijn zorgen en zorgjes aan te kijken die dan kleiner lijken daarna steeds een beetje sterven voor hoelang dit keer voor we elkaar weer zien…

die stad in Spanje treurt over jouw sterven ik helaas niet stierenmartelarij intens verdriet jij was nog een jong mens maar een zure dood had liever respectabel dieren gered in bittere nood hoe leg jij dit uit nu waar je ook bent nee voor mij was jij geen stoere vent…

Als men terugkomt is men een ander denkt men terwijl men het huis sluit het licht inpakt de zomer verzegelt het tuinhek prijst om zijn ijzer deze slak op de drempel zal er nog zijn de ijskast zal blaffen de hitte blaten de hond zal zuchten en zijn sterven hervatten als men terugkomt denkt men ------------------------------ uit: 'Vallende…

ónder de woorden leeft het onuitsprekelijke alle houvast is daar grondig weggebrand ónder de woorden ligt een stille ongrijpbare laag die op je thuiskomst wacht als je uitgesproken bent ónder de woorden leert het oude leven hoe je sterven kunt als de vogel die de boom beroert…

oudjaar, het is over het is bijna gedaan er resten je nog enkele uren afscheid doet lijden mijn hart doet pijn velen hopen reeds op het nieuw laten het oude onterven ik kan het niet meer aanzien zoals bij alles in het leven is het ook voor jou zo… alle schoonheid moet sterven vaarwel … tweeduizend zeventien!…

de wals van wat als het morgen zwart wordt vogels voorgoed verdwijnen van wat als alles wankelt niets de goede kant opvalt van wat als de angst als een mes tussen de ribben steekt van wat als alles wat leeft sterven zal er niemand is om de doden te dragen de wals van wat als we morgen met lege handen staan omdat we niets hebben…

het genie is niet gek bouwt kastelen van stenen die ooit zijn gelegd gebakken van lucht in de heersende wind gedroogd in het sterven van testamenten die censuur nooit zijn ontvlucht kom maar mijn deeltjes zo breekbaar en fotogeniek ik golf weer de pijn schreeuw de muziek van nog steeds niet begrepen te zijn…

Hoe kon ik je ook houden met mijn verschrompeld hart dat enkel voor zichzelf kon kloppen Teveel was ik bezig met het dorp in mijn hoofd dat jouw metropool liet stikken Ik meende dat ik schaamteloos van jou mocht profiteren en dat ik jouw emoties kon lenen Hoe kan ik het je zeggen met mijn doorstoken hart dat enkel voor jou mag sterven…

o Moge ik, u onweerdig, nooit die beeltenis bederven, maar eerzaam laat ze leven in mij, eerzaam in mij sterven.…

Bladaderen beschreven op lijnen van de tijd geworteld in het leven lijkt toekomst eeuwigheid Hechten aan al het aardse de lijnen uitgezet de stam geeft grip op leven een ongeschreven wet Wanneer bladeren sterven aan het graf van de stam verdwijnen levensnerven rest kilte stervenslang…

Wanneer ik sterven zal dan wil ik een eentonig hart omdat god wit is. Wanneer ik sterf eis ik volkomen rechte lijnen en strakke eenvoud van muziek: een blues of Phillip Glass omdat god strak staat in zijn schepping en in mij Maar lees mijn twijfel: een woonboot onder water bladder van verf op hout…

Haar zijwegen sterven af als een roos onder de wintermaan. Volmaaktheid is bereikt.…

geschreven of het was achter doorhalingen ik heb nooit iets geweten of het stond achter dikke rode strepen ik ken meer liedjes dan gedichten meer films dan romans alles wat ik niet weet en alles wat ik nooit schreef vent ik uit als stroop en azijn in verstokte mierenkolonies ik ken de mores van het verkoopteam ik wil niet sterven…

Ik zeg dat ik nooit zou willen sterven. Je knikt en tikt een sneeuwvlok van mijn schouder.…

Tijd is geen snelweg tussen geboorte en sterven, Maar ruimte om in de zon te parkeren Tijd is geen kast Om je leven in op te bergen, Maar een vitrine om het tentoon te stellen Tijd is geen typmachine Om alles te beschrijven, Maar een harde schijf om alles op te slaan Tijd is geen kalender Waar alles voorgeschreven staat, Maar een boek…

De vis was giftig, ik moet sterven. De vis groeit in mij, ik verminder. Zijn bek bijt en zijn vinnen steken. Ik ving de vis, de vis ving mij.…

Schuimend water baart onheil Kolkende massa overrompelt de stralende kust Wuivende stranden branden in spokende chaos Lichamen drijven sterven bederven Wanhoop ontreddering dood De zee is los niets ontziende blind Mijn God Wees een God van nabij…

ik sprak mijzelf toe een innerlijk gefluister mijn woorden werden al gevoeld eer zij werden gesproken zij bleven in het duister mijn woorden waren nog niet koud of ze waren reeds gestorven in ontluisterende schoonheid vliedend naar het engelenwoud woorden, woorden het scheppend sterven kruipend over de regenboog na mij door anderen…