Alle inzendingen over pijn

Ik was op vakantie, Hoorde het schokkende nieuws daar. Te laat om jou nog te spreken, Wat viel mij dat zwaar. Je was nog veel te jong, Het kwam zo onverwacht. Je leven werd afgenomen, Nu rust je zacht. Maar je had nog zo veel dingen te doen, Dat alles met een lach. En je liefde voor je naaste Gaf je hun elke dag. Nu zal ik nooit meer…

zoals van buiten naar binnen kijken vergapen aan wat je niet hebt raden naar waar ze over praten hier vallen sneeuwvlokken om me heen vullen de gaten in mijn versleten jas de kou is dikwijls te verdragen als brandende lampen bij dag in een vrijwel verlaten warenhuis er is zoveel dat je eens hebt gehad waaraan je geen eind aan kunt…

Schoorvoetend loop ik door mijn gehavende ziel, struikelend over herinneringen, ervaringen die ik zo graag wil vergeten. Een donkere kronkelende tunnel een dikke zwarte lijn... met aan het eind een lichtpunt. Dat ben jij... laat je me vrij? Je hebt de sleutel tot mij. Je geeft mijn leven kleur Gum het zwarte uit voor mij...…

Ik mis de pijn en draag haar mee in stilte. Het lijden en het zwart waarin ik zweef. Ik lach en dans maar zonder diep verlangen. Vergeten wie ik ben en dat ik leef.…

Het doet zo akelig veel pijn een kind te hebben en toch weer niet Je reikt hem de helpende hand, maar helaas, hij wil hem niet Ik moet hem laten gaan 't kan niet anders meer En nu ben ik hem kwijt en het doet zo zeer, zo zeer....…

Niet meer denken aan degenen Die me zo veel pijn deden Die me gewoon hebben laten gaan Die niet eens zijn komen kijken Die helemaal niets aan wilde reiken Door totaal afwezig te blijven Lieten ze mij compleet verstijven De kou de nacht.…

Altijd maar weglopen, verschuilen voor de pijn. Angst, pijn en verdriet, eens slaat de tijd om. Alles lijkt zoveel mooier, maar ook dat kan zo over zijn, waarom? De herinneringen achtervolgen je, ook al is het allemaal voorbij. Alles lijkt zoveel anders, maar je bent nooit helemaal vrij.…

Naamloze bewoner wat hebt gij geleden Door pijn, terreur en zinloos geweld moe gestreden Geketterd door zijn credo maakten redelozen hem tot slaaf Noodlot, simpele pech kerfden hem in naamloos epitaaf Ongewild, vol ontberingen , geduurde hij deze onderdrukking Geestdoding, tergende twijfel, die enorme verstikking De kou, de ontberingen…

vreemd hoe men herinnering wordt eerst komen de gaten waar je eerst nog kwaad om wordt dan de berusting het verleden roert zich schept zijn eigen heden zo lijkt het alsof je mooier wordt de dieperik verdiept jij klopt in mijn bloed beitelt plaatsen in mij een lichaam dat je zo goed kent rekt mij op jouw pijnbank uit…

Het gepasseerde uur is voorgoed ongeplukt is zij verschrompelt van het niet naar jou toe vallen op felle sterkte stort het in herhaling om zonlicht te breken storm is de tegenwind de kijkende pijn voorbij…

Steeds minder komt ze hier, kan de pijn niet meer aan, nu alleen door 't leven.…

Jou verlaten was niet meer dan een handomdraai en tijdelijk de schemer je hardvochtige terugkeer was zoveel meer onverstaanbaar maar niemand verliest zich in in tijdloosheid lang of in stilte even wandelen wij in de schaduw over zomerresten van het veld het vacht van kale bomen wachtend op de sneeuwballade van gesmolten pijn buigen doe…

koud als een ijzige wind die door mijn hart zijn weg vindt. koud als een duik in de diepte van mijn zijn. koud als de stilte die bezit nam van mijn onrust. zo koud…

Ik mis je nu heel erg We moeten vandaag je as gaan bijzetten Ik kijk er tegenop als een berg Heb het gevoel dat ik geen stap kan verzetten Daar ben je dan vanmiddag Zomaar in een pot Ik mis een hartslag Is dit dan wat men noemt het lot Ik voel me helemaal verdoofd Ik wil weer eens naar je toe Want van die vragen in je hoofd Word je doodmoe…

vanmorgen heb ik gedacht aan jou aan je warme ochtendzoen daarna heb ik gedacht aan jou wat we allemaal gingen doen vanmiddag heb ik gedacht aan jou de omhelzing van je armen daarna heb ik gedacht aan jou hoe je woorden me verwarmen vanavond heb ik gedacht aan jou ons huis, thuis, toekomst, kind daarna heb ik gedacht aan jou riep luid…

onderweg, de gloed van de avondzon andere oorden onbekende horizon pijn in hart verward gevoel is er toekomst?…

Misschien heb ik de tijd wel nodig Om te weten wat ik mis Misschien heb ik de tranen wel nodig Om te beseffen wat het was Je gaat zonder reden of waarom Je verlaat me zonder te schelden of te tieren Misschien heb ik de woede wel nodig Om te zien wie jij bent Misschien heb ik het onbegrip wel nodig Om te vergeten waarom het begon…

Ach waren wij haarzelve zodat wij konden uitwelven over elkander heel ons wezen - waren wij een en alleen en boven deze eenheid en alleenheid uit ons-beiden zodat wij zonder te schenden scheiden konden en zonder pijn alleen zijn – ------------------------------------- uit: Schetsen en gedichten…

Storm in je lijf, Strijd tegen de pijn, Maar wat me nog het meeste bezighoudt, is, hoe kan ik voor mijn omgeving weer een normaal mens zijn.…

praten Zou zo graag naast mijn maatje willen staan Zou zo graag even je warmte willen voelen Zou zo graag eens in je ogen willen kijken Zou zo graag even mijn gevoelens met je delen Zou zo graag nu door je haren willen strijken Zou zo graag je even in mijn armen willen houden Zou zo graag nu bij je willen zijn Kortom ik mis je En dat doet pijn…

Je kunt niet meer verder brand in je longen angst slaat je lam je wordt besprongen Grommend gehijg geen poten, geen handen honger in het maanlicht druipt tussen tanden Vlijmscherpe pijn doorboort eindigt angst in gebeuren het kraken van je botten het gevoel te scheuren…

Die na mij komen, lezen mijn kwatrijnen. Zij zullen sidderen, als zij verstaan, Met welk een marteling van hartepijnen Ik zingend door het Leven ben gegaan.…

Dit zweven Tussen dood en leven en deze pijn – O dat het nu genoeg mocht zijn.…

Door pijnen getergd, geluiden te fel. De weg terug is als lood, zij misten de boot. de enige kans op rust, is enkel de dood.…

Het enige wat ik vrees Is dat ene moment van de dag Het hoeft maar 1 beweging te zijn 1 geluid Of jij staat op En loopt naar me toe Een klap Een schop Een gil Geschreeuw teistert mijn oor Dan ga je weer zitten En eten we verder...…

Heb genoeg pijn geleden En jij hoort nu bij mijn verleden Mijn hart is te vaak gebroken geweest Zovaak, waar ieder mens voor vreest Heb me tijden lang zo ongelukkig gevoeld En liefde?…

' En door mij heen vlijmt brandend deze pijn: Een drekvlieg nu - ik kon een vlinder zijn. ---------------------------------------------------------- dit sonnet is het 4e sonnet in de cyclus: Bal…

ook al ga je een weg die je nooit had gedacht te zullen gaan ook al voel je diepe pijn, verlies, een niet begrijpen ook al denk je: nu doe ik het anders -beter misschien- laat het goede dat was niet mee verdwijnen in de tijd maar boven drijven -af en toe- blijven…

Aarzelend open ik mijn muil toon mijn lied in lichtgrijze damp grom mijn grieven tegen de lamp die helderheid brengt in beneveld gehuil Verknipt toon ik mijn schaduwkant als silhouet in blauw gelijst voor wie zielsverdriet naar boven krijst verkracht, enteerd en aangerand…

Leg zachtjes de hand op mijn voorhoofd Bedarend, stil en koel, En druk haar tegen mijn slapen, Waar ik de pijn gevoel. Uw grote, witte handen Bezitten wonderkracht Leg daarom Uw hand op mijn voorhoofd En druk mijn slapen zacht. Blijf zwijgend bij mij zitten, Stil zonder woord of vraag.…