Alle inzendingen over ziekte

Als het dwalen van de geest ook dwalen wordt in daden, en bekende wegen worden onbekende paden, dan komt somberheid in huis en moet je naar gevoelens raden. Als alles nieuw wordt wat bekend was en wie je dierbaar was nu vreemd, wanneer je meubels niet meer bij je horen ben je in je eigen huis ontheemd, dan is onzekerheid je lot zelfs als…

Op de ruige Mookerheide loopt een vrouw rond met haar schep spit overal de grond om maakt wijde kuilen zoekt naar de verhoopte schatkist der graven Lodewijk en Hendrik van Nassau die eens hier in een veldslag bleven het bezeten mens zoekt jarenlang vindt nooit de begeerde buit is geheel ontgoocheld - sterft waanzinnig niettemin maakte ze…

(Als het leven niet meer geneest) Op het kronkelige pad van het gezond verstand liggen segmenten gestrooid tussen doornen en netels tussen het kiemende ontwaken met een open geest en de lichtheid van het bestaan die in het hart zetelt Met het innerlijk oog gericht op waakzaam dromen over fragmenten vervaagd door wat niet geneest in weerwil…

Ik leg mijn ellende in dit gedicht Tranen rollen over mijn gezicht Verdriet doet mijn lichaam zoveel pijn Dit kan toch niet de bedoeling zijn? Mijn gedachten keren terug in de tijd Van wat ik ooit heb gedaan heb ik geen spijt Ik kon de hele wereld aan En wist niet dat het ooit over zou gaan. Dikke donkere wolken boven mijn hoofd Mijn gezondheid…

Gevangen in het duister medicatie niet verlicht Geen troost is groot genoeg geen tolerantie toch voor luister Flitsen verstoren zicht weer een aanval voor de boeg Communicatie wordt vermoord contacten niet verdraagbaar Het is zomer het is mei deprimerend kan het zijn Een jaarlijks nieuw begin opbloeien van leven Beter worden van de…

laat in de middag rust de kat in de vensterbank rekt zich een tijger en spint in behaaglijkheid laat in die middag rust het licht op haar gezicht de wangen wit als seringen kus ik in ondraaglijkheid…

wachten op wat komt in de verstilling van nu zwijgt haar ouderdom doelloos verglijden jaren rond haar breekbare figuur…

Er komt weer een klein beetje geluid uit, nog niet voldoende om het hele verhaal te vertellen, dus dan maar even via dit gedicht, verder moet je mij niets vragen, ik zal het maar eenzijdig beschrijven, de update van de afgelopen dagen. Onwerkelijk als je lange dagen je stem moet missen, het valt me nu pas op hoe vaak ik eigenlijk iets…

zwart is de kleur van de nacht die ons laat verslapen in zijn duistere macht zwart is de kleur van de dood die ons doet verlaten in het bloedende rood zwart is de kleur van het niets de melancholie die je bedwelmt en onttrekt aan het iets zwart is de kleur van mijn jas die mijn geest beschermt in een stoffelijk harnas…

buiten scheen de zon, binnen liet schaduw blinde vlekken gelden- zelfs nu twee dozen gebak en tien blije gezichten maar het jouwe dreef terug naar niets... slaap je mama? de kast hield geheimen verborgen in donkere hoekjes blonk verleden tijd een eeuwigheid terug tussen foto’s vond ik ook mezelf, verpakt in jeugd met kleine handen rond…

Ik zal waarschijnlijk wel niet bij machte zijn om je te bevrijden uit jouw gevangenis, al zal ik het toch proberen Maar ik kan wel proberen je er van te overtuigen dat ik misschien een heel klein beetje dan met een lieve en welgemeende Vriendenknipoog wat tralies voor je wil verbuigen.…

Ze waren slim, deden dom Weinig mocht en alles kon Niks verloren Liegt het geraamte De zwarte zon, mijn schaamte Nee geen engeltjes Magere Hein Zit op schouders van bengeltjes Roept mijn naam Krassend geluid Huid voor faam In stilte schreeuw ik het uit Je was hier eerder, altijd geweest Het stroomt, blijft kleven Daar stonden wij in…

Een simpele vraag: hoe voel je je vandaag? Tja, hoe voel ik mij vandaag: dat is een goede vraag. Zal ik eerlijk zijn? want ik heb weer pijn... Of zeg ik: het gaat goed met een glimlach op mijn snoet. Zo voel ik mij dus vandaag en blijf zitten met deze vraag. Ik weet niet of ik eerlijk wil zijn en tover wel een glimlach, misschien…

een ziekenhuis een kamernummer en heel veel genummerde spuitjes heel veel wit van lakens en schorten en zijn gezicht een bel die niets doet behalve vervelend teuten bezoek dat meelijden veinst maar zich niet kan inleven en ik die wacht op beterschap…

Het lichaam is alleen nog Een last van je geest Die maar blijft wachten Tot het genoeg is geweest Het ademen is meer Een wanhoopsdaad Probeer het nog maar even Tot het niet meer gaat Want het bed van een zieke Wordt graf van zijn leven Wachtend op zijn eind Maar het lijden duurt nog even…

Je draagt een watermerk achter je uitneembaar oog van echtheid is geen sprake droevig om te zien hoe het andere zich kan vermaken oog om oog hand om hand.…

wat is er nodig om te begrijpen dat tranen rollen in het niet nu jouw lichaam ho zegt je 'n tik kreeg van het leven raakt het diep tot op het bot blijven wij ondanks de scheiding levenslang verbonden…

je bent overleden je bent er niet meer ik mis je meer en meer hoe moet ik nou verder zonder jou leven ik had je nodig voor mijn hele leven je hebt niet eens geleefd je bent nu alleen nog maar een geest die hopelijk mij kan horen ik hoop dat je nu je rust hebt gevonden en daar boven verder leeft kus van mij…

Van daken zou ik willen roepen, in de straten zou ik willen gillen, deze narigheid moet een mens, van zijn leven toch niet willen!…

Aan de buitenkant kan je het niet zien ik glimlach bovendien maar ik speel heel goed toneel want soms wordt de pijn gewoon te veel hoe hoog is vandaag je score ze willen een cijfer horen maar wat voor cijfer moet je je pijn geven vandaag valt er even niet mee te leven dus wordt het zeker een tien en morgen zullen we wel weer zien.…

rond jouw gebogen slaap verdroomde niets mijn harde werkelijkheid de dichtgebonden stoel hield vast wat niet meer verder kon bleef zonder zon de dag beschijnen bloemen kwijnen in een lichtloos raam rimpels schreven over wie we waren nergens sprak vertrouwd gevoel van strelen over haren of mijn kus op je wang -levenloos verkoos je…

Het begint met de gedachten Aan die af en toe kleine klachten Waarvan je denkt dat ze vanzelf wel weer over zullen gaan Na een paar bezoekjes en een paar onderzoekjes in het ziekenhuis Blijkt dat die klachten toch niet zomaar weg zouden gaan Dan heb je ineens een ziekte Je begint te beseffen dat het erger is dan je dacht Dan verlies je ineens…

Lieve heer ik wou eens vragen, hoeveel meer u voor me heeft, Hoeveel meer ik moet verdragen, en u voor me in petto heeft. Hoeveel mensen ik moet verliezen, voor het genoeg is en er niemand meer is Hoeveel krijg ik nog voor mijn kiezen, doe ik nou zoveel dingen mis? Eerst verlies ik mijn dierbaarste vriend, kan hem maar niet vergeten…

Kun je misschien zeggen waar je oude fiets nu ligt en zou je hem aan me willen schenken? Dan haal ik hem op zet ik 'm op zijn kop in mijn tuin, vlak voor mijn raam. Zo zal ik dan altijd aan je denken.…

Leeg zijn de blinde ogen die de dood voorbij staren en nog slechts genot uit alcohol vergaren. Met verdwaasde blik doorlopen ogen likt zijn vinger die laatste aromadruppel uit een ledig glas als een verzopen vlinder die zich vasthoudt aan die ene druppel nectar. Afstoten, aantrekken, afstoten, aantrekken - holle woorden verwaaiend…

je woorden, mijn lief, heb ik laten vallen in een koperen schaal, gesmeed in Damascus, je lieve, heldere stem rinketinkt zachtjes tegen de sierlijke, kopergedreven randen, telkens wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik dat oude volk van tenten en kamelen, ouder, zo veel ouder dan Methusalem, Abraham heeft me herkend, hij begroet me, hij wenkt…

Op een grauwe dag, In een duistere plek, Omringd door demonen Kwam ik tot het besef, Niemand is gek, Jaren was ik niemand En verdreef, Dat waarvoor je leeft De wil om te leven, Veranderde in een lust Om te zweven, Richting de dood Na honderden doden te zijn gestorven Kwam ik tot het besef, Niemand bestaat niet En tegen…

Je hart pompt maar je geest is afgestompt die valt niet meer te repareren ik kan niet blijven corrigeren en ook al vertel je steeds hetzelfde verhaal en ook al zit je in een neerwaartse spiraal aandachtig blijven wij naar je luisteren al begin je steeds meer te fluisteren en ben je steeds vaker moe ik wou dat ik kon helpen maar ik zou…

de vergankelijkheid wordt duidelijk zichtbaar nu het ineens slecht met je gaat, eis je ondanks alles toch een glas cola als een engel met vleugels lig je tussen de kussens van het te grote ziekenhuisbed blijkt jouw wil sterker dan je lijf dat moe is, happend naar adem heb je je over te geven aan wat komen gaat maar niet zonder slag of stoot…

Ik zou in elkaar willen schrompelen ik zou miniem willen zijn, ik zou maar wat graag weer gewoon, zonder die rot- ziekte willen zijn. Ik zou als in dat liedje Margootje willen zijn, zo miniem zo iel, zo ongelooflijk klein, in een lucifers doosje willen zitten, zo klein, zo iel, zo zonder ziekte, zo zonder dat waardeloze woord, wat…