Alle inzendingen over eenzaamheid

Hij stond daar maar, om warmte verlegen, beide knuisten verscholen in zakken. Ook uit zijn mond werd toen niets verkregen, die zocht vergeefs, kon geen woorden pakken. Hem was geleerd zich niet te verlakken: “Duw het maar weg waarvan jij te veel weet.” Het beetje licht, dat langs zijn lichaam gleed, trof wel zijn blik. Daarin sprak zijn wezen…

Toe laat mij nu, laat mij jou omarmen, dit hier delen, al brengt dat geen respijt. Even wij samen, ons hart hier wat warmen aan een besef dat breekt met eenzaamheid. Laat maar komen, loos toch de stroom van spijt om wat niet was, de dingen, uitgebleven, De ruwe greep van 't onzeker leven, van tijd die holt en korte metten maakt. Wij kunnen…

ik wil wel eens een dansje wagen zomaar, met iemand in de straat. elke man die niet op mijn tenen staat, zal ik vast en zeker durven vragen dan wil ik wel een tango dansen zomaar, met iemand die mij kent onstuimig, want ik ben niet veel gewend en gretig grijp ik dan mijn kansen de tuinman en de krantenman, en ook de melkman kan mij behagen…

Pas ’s avonds legde zij haar masker af pas als zij in ‘t dromen vluchten mocht Geheel haar bestaan ervoer zij als straf daar ze eeuwig tegen ’t eenzaam vocht Pas wanneer niemand ‘t meer kon zien vertelde de spiegel wie ze werkelijk was Een bedroefd meisje, van haast veertien en dus niet dit leukste meisje uit de klas Pas wanneer ‘t donker…

Fantasieloze kinderen, dwalend door het leven, lijken de moed al te hebben opgegeven Fantasieloze kinderen, als eeuwige toeristen, dwalend door hun eigen stad Ze verdwalen, ze vergeten de weg. Alleen kunnen ze geen stap ondernemen, ze zoeken altijd naar een helpende hand Fantasieloze kinderen verdwijnen langzaam in ’t zand…

In de regen liep ik stil over een plein. De druppels gleden zacht van mijn hoofd, gingen over in mijn tranen. Zo klein tegenover het beeld. Door kou verdoofd bleef ik daar staan. Heel vast had ik geloofd alleen te zijn. Dat was ook zo misschien. Nergens op straat liet een mens zich nog zien. Hoog boven wees een grote arm gestrekt op het zuiden…

Onzekerheid is een eigenheid welke velen eigen is maar waarvan de veelal ontstane vereenzaming door camouflage na jaren verwoord tot een eigenschap eigenaardigheid onhebbelijkheid welke verre staat tot de zo dan door mij gewenste en wenselijke aangename verlegenheid!…

ze was er al zo vaak als kind, als moeder duwde ze haar koters voort op wielen wiegend nog eenmaal duwt ze haar lijf zwoegend handvatten naar de kinderboerderij ze aait een lammetje maar haar kinderen zijn er niet meer bij…

Sinds tien jaar woon ik in ‘dit huis’ En meestal ben ik wel tevreden. Mijn stoel, mijn bed en het verleden Zijn dragende muren van mijn thuis. In het begin waren wij samen, Zij was mij voor, en ging haar gang. Nu lijkt een dag zo leeg en lang Zij was voor mij de heldere ramen Met vergezicht op mijn gedachten. Zó stevig had zij mij - en…

Ze was al even langsgeweest; bloot nog natintelend bengelden zijn blote benen over de rand van het bed ze had hem gewassen ze had hem afgedroogd z'n haren gekamd z'n bril afgedaan z'n gebit uitgedaan z'n pilletjes en 'n slokje water Ze was er weer haar zachte handen tegen zijn zachte benen de pyamabroek optrekkend wegkijkend van…

Nooit gedacht dat ik zou wensen, dat ik een ander zou willen zijn. Nooit gedacht dat ik zou wensen, dat ik andere gedachten had. Nooit dat mijn herinneringen, mij zo zouden irriteren. Nooit gedacht dat ik zou willen, dat ik iemand anders was.…

Nu moeten wij aan veel meer traagheid wennen, aan liefde die verdween en aan wat nog resteert aan teerheid in wat najaarslucht en geur van dennen en aan hoe-het-kon-zijn-gedachten die je nooit verleert. Aan bijna-niets, en aan voortdurend 4 dezelfde muren en aan een belsignaal dat nooit weerklinkt, aan twintig keer per dag door ramen naar de…

daar sta ik eenzaam op het lege plein de harde wind verdooft mijn oren en mijn zielenpijn alweer vallen de bladeren zo snel gaat de tijd mijn leven zo langzaam groen en geel de bladeren en ik geteisterd door venijn…

Alleen zijn is lijden. Alleen zijn is schreien. Alleen zijn is te kwetsbaar zijn en voelen om samen te kunnen komen. Alleen zijn is erger. Alleen zijn. Ik ben zo alleen omdat ik teveel alleen wil zijn. Te alleen wil dromen. Te alleen op wil komen voor mij alleen. In 't alleen.…

Ik zie het niet meer Ik kan het niet, blijkt elke keer Moe en zonder doel Alleen met mijn lege gevoel Elke dag gaat weer vanzelf voorbij Wat is er in dit leven voor mij Drama en geluk bij iedereen Mijn leven staat stil ik doe alles alleen Alleen en zonder doel Waar is het einde van dit nare gevoel…

Soms ben ik zo verdomd alleen dan doet m`n hart zo`n zeer vraag ik me af, wat doe ik hier en wil ik het niet meer niet meer leven, niet meer zijn geen verdriet meer en geen pijn maak ik een foto van mezelf zo stralend en zo blij wil ik worden herinnerd maar niemand kende mij...…

Zou je zo kunnen zijn? Zou je zo kunnen leven? Zou je zo kunnen denken? Zou je zo willen voortgaan? Neen, ik wil niet zo zijn Neen, ik wil zo niet leven Neen, ik wil zo niet denken Neen, ik wil zo niet doorgaan maar mijn verslaving wil ik niet missen maar mijn snuif, pillen en shots moet ik hebben maar mijn roes zal ik nooit opgeven maar…

Aarz'lend tot stand Gekomen het verwijt Schuchter groeiproces Dat tot wasdom kwam Splijtend het commentaar Keer op keer - Tot op die dag - Toen ging het niet meer…

ooit stonden wij samen op hetzelfde stuk land... het land was veelbelovend, sterk maar trotseerde in de loop der tijd zware stormen, nadien nog een aardbeving, ons stuk aarde scheurde recht in twee... ik zie jou nu staan, daar aan de overkant en kijk hulpeloos toe hoe jij wegdrijft met een zee van onuitgesproken tranen…

lug stink grond suur ek dink lewe duur reën val blom dood ek mal lyf bloot jy gaan elke keer ek bly val neer lig aan ons doen dag maan my soen…

De tafel niet gedekt Het onbeslapen bed Alleen de leegte Die aanwezig was Nadat onmin hoogtij Vierde en de verdraagzaamheid Verdwenen was Val di Pur, augustus 2012…

De tafel niet gedekt Het onbeslapen bed Alleen de leegte Die aanwezig was Nadat onmin hoogtij Vierde en de verdraagzaamheid Verdwenen was Alto Adige, augustus 2012…

‘s nachts zullen handen, andere dan de mijne…, mijn wang strelen, mijn huid verkennen, teder doch doeltreffend, me liefkozen, beminnen.. Dan voel ik zijn warme adem in mijn hals, zijn kloppende hart tegen mijn borst als hij mijn voorhoofd kust. ’s nachts, dan zal hij zijn armen om mij heen slaan, mijn jankende, bonkende hart kalmeren. Mijn…

soms voelt ruimte aan als leegstand en zie ik ieder ander niet meer als verwant verblijf dan in de stoet van zwijgende ogen schuifelend meegezogen en waar de richting er niet meer toe doet het duidt op dwalen in stuurloos denken ik even niets meer in woorden kan vertalen waarbij gevoelens ook nog eens onduidelijk wenken…

Dicht geslagen gordijnen Deur stevig op slot Ramen vergrendeld en dichtgeplakt De tuin verwoekerd bedekt het zicht Thuis op de bank met een gedicht En een kop koffie Lege bank en stoel Naast jou, niemand om je heen Alleen het donker is trouw en blijft Samen met de stilte twee goede vrienden die het goed met elkaar kunnen vinden je zucht…

het vreet mij uit de ongeborene ik draag haar tussen mijn schouders mijn ouders wilden een dochter doch ik werd hun zoon en mijn draagzusje de dokter zei zoiets van gespleten persoonlijkheid eigengereid geef ik mezelf een kusje…

Vandaag was de ware geweest bij mijn afwezigheid had jij uit de goedheid van het hart je over hem ontfermd. Wat moest jij anders? Er was niets romantisch gebeurd hij hield niet zo van vrouwen liet achteraf zich blijken.…

Een begraafplaats spreekt me aan daar zwijg ik graag als het graf respectvol voor de gestorvenen Slechts de bomen ruisen wat en wat bladeren dwarrelen er vanaf God's zonnelicht schijnt op de veeal inktzwarte zerken licht de namen op van die mij voorgingen Ik stap maar weer eens op met lood in de schoenen stap ik mijn leven in hap…

op een dag in maart, zo kalm en bedaard ontgrendel ik de deur van mijn bolide en neem plaats achter het stuur pruttelend start het vehikel ik rij aan de snelweg op vrijheid sneller dan kan de ondergaande zon tegemoet achtervoorlichtjes schitteren vervolgen ver weg stap ik uit en geniet mijn rijbewijs zal ik nooit halen…

Eigenlijk maak ik best wel Makkelijk contact, zei ze Voeling heb ik al gauw met iedereen Jammer alleen dat 'k zo alleen ben Want samenleven met mij wil er niet één Thema: virtuele eenzaamheid Anno Nu…