Netgedichten

netgedicht (nr. 47.939):

en anders niet

wat ik had kunnen geven in liefde
werd verspild als water op te droge grond
uren tikten jaren
en de jaren gingen gaan
jonggeboren denksels
in gedachten die ik niet kán overslaan
niet die van al jaren in mijn hoofd
ik kan ze toch niet storen
want dat had ik aan mijn ziel beloofd

het blije hart toont moedig
de verkwanselde tijd in nodig zijn
voor wie het leven ooit begon
zonder achterklap
zonder pijn

ik wil leren kennen wat de lust is
kijkend in een spiegel door bronzen engeltjes omrand
ik wil leren weten of het een gunst is
wanneer je ziel al is verbrand
ik wil leren te vertrouwen
in een roze vingerige dauw
ik wil de wereld leren zien zoals jij haar ziet
de spiegel toont jou

wij zijn allen stof
en anders niet