Alle inzendingen over filosofie

De schrijver krast op papier. De archeoloog in de bodem, op laag na laag. Beiden krassen in de oppervlakte van de tijd.…

Ik kijk naar buiten en daar schijnt de zon Hij schijnt op de tuinen en...op het balkon. De vogels,ze fluiten,ze zijn in hun sas, Soms wou ik,dat ik een vogeltje was. Dan kon ik fijn vliegen,hoog in de lucht, Weer snel naar beneden,in een duikvlucht. Want wat zie ik daar op de tafel benee, Wat lekkere zaadjes ,ik pik er één mee. Maar…

Waarom maakt een mens zich druk, soms om helemaal niets, moet ie zich ontdaan van een juk of is het een ander iets? Waarom wordt een verhaal steeds groter neemt ongekende proporties aan groeit het welhaast uit z’n jasje zodat je de waarheid niet meer ziet staan? Waarom maakt een mens zich druk, soms om minder nog dan niets kom, ontdoe…

De eerste reactie is schande De tweede is vreugde Jammer dat je elkaar niet eerder hebt ontmoet Vreugde dat je niet te laat bent Geen ziel leeft voor altijd Alle bomen reiken tot aan de hemel Iemand om naar op te kijken Aanbidding, vergetelheid De aarde verteert alles De straf is afwezigheid Verloren En geen weg om te gaan…

waar gaat dit heen zou er een reisplan zijn? niets komt uit niets geen steen werpt zich op water zoekt rivierbedding en dijken steunen tegen klamme lucht het vliegtuig bedenkt zich nooit snelt zonder omhaal zijn witte strepen vooruit het doel is waar men een stem vindt die roept en galmt in dreunende magen en knarsende achterhoofden…

het leven loos de dood gewoon en al het oude als vanouds de schijn schijnt tegen ons te zijn…

vandaag ben jij en ik ben er ook tot aan de laatste snik van wat we doen vertalen we herhalen we weten we dat samen ooit alleen zal zijn we weten het als eenheid, als de uitgebogen tijd niet meer van ons is…

vanaf het moment dat we begonnen onherroepelijk te zijn zal onze passie vroeg of laat neigen naar huisgenoot, gaat kindertijd verloren in een gewichtige positie, zal de bakker onbelegd brood aansmeren, gaan klinkers in de straat wijken voor betreden paden, is er geen weg terug geen ogenblik meer om onbehouwen emmers met een onschuldige…

ik heb het rusten gecultiveerd tot een er bijna niet meer zijn het futiel fysiek contact gaat via traag reagerend schuim waarbij zwaartekracht om de tuin wordt geleid door optimale ondersteuning ik zweef en begeef mij naar hogere sferen waar mijn geest gelijkgestemden vindt niet voor een toepasselijk lied bij dit zeer exceptionele…

ik trek morgens langzaam de wereld aan laat donker achter mij kleed me met nieuw licht dat wat ik heb biedt zich al aan in vroege aandachtspunten bedaard zet ik alles op een rij heb door frequent vergeten geleerd mijn tijd goed af te meten tegen de energie die ik beschikbaar heb lach terwijl ik koffie zet ook zonder hek is de dam…

we hadden nog een achterstallige dronkenschap tegoed een grijstint in te kleuren, glimmende woorden in te slikken, een zelfopgelegde beperking te verruimen een muur in hernieuwd ogenlicht te dompelen een gift, alleen een gevoel, iets met voeten te treden een hand, een overkant te durven…

heb je nog naar de Blauwe Maan gekeken? zelfs een hemellichaam ontsnapt niet aan een gesloten wolkendek, aan een geoefend oog, aan zwarte materie we gaan op nachtelijke jacht, hitsig als kokend water, gulzig in de lendenen dit is onze volle maan, ontdaan van halfschaduw, gehuld in de mantel van onze aanwezigheid die zich afzijdig houdt…

ANSICHT VAN WEEMOED er hing een damp van mistroostigheid over het water waardoor het zicht beperkt bleef tot halverwege mijn weerzin wij bevonden ons aan de kust van weemoed daar waar de tranen van eeuwen zich hebben verzameld in het onpeilbaar diep met een zilte smaak op de lippen als een vreemd soort heimwee naar vervlogen leed…

Leer mij toch leven, ver voorbij de angst om wat dan ook maar te verliezen. Er is zoveel dat als vanzelf al wel werd losgelaten, maar evenveel of meer zelfs bleef behouden in wat ik bij gebrek aan beter mijn ziel zal noemen: diepste kern van zijn. Wie ben ik eigenlijk en wat is echt van waarde? Soms zingt het antwoord wel, doorheen de pijn,…

Je schoonheid is niet alleen je buitenkant Al straalt je gezicht en huid ook als de zon Die schijn blijkt op den lange duur niet bestand Maar zal na verloop spatten als een ballon Dan rest van jou nog slechts verschrompeld vel En kennen je vrienden je nauwelijks meer Dan ben je tussen kennissen niet in tel En leef je dag op dag met onnoemlijk…

Mijn echte problemen zijn niet van materiële aard En bevatten ook geen groepen mensen Het zijn vragen vanbinnen steeds bewaard Ieder mens heeft eigen vraag en wensen Het is ’t zoeken in ons twijfelend bestaan Bevestiging veelal van onze eigenwaarde Vergelijking waardoor wij ten onder dreigen gaan Ontkennen van innerlijke individuele waarde…

langzaam druipt licht in zonneschildering langs kale muren tijd belijst de uren die vergaan zonder enig bewijs van bestaan geluidloos mengen kleuren verglijden naar etmaals donkere entiteit toch passeert niets ongeregistreerd wij zijn nooit naamloze passanten ons leven is geen schijn wij waren daar en deelden onlosmakend het universele…

stel dat je iets niet moet vergeten voor welke dag zou dat gelden en wat als die dag voorbij zou gaan -ongemerkt, zonder erg zou iemand opletten of wolken hun adem inhielden ergens halverwege, zo nauw luistert geen enkele toonhoogte hoe belangrijk is dan onthouden tussen alle dagen die zich versliepen we moeten onze tijd nog voltooien…

zoveel onheil hangt er in de lucht en hoeveel is niet meer te keren dat is waarom meeuwen cirkelen rond en rond vergeefs op zoek naar veilige landingsplaats maar het komt van overal zand aan het strand werpt barricades op en dan de raven... al die raven een wig is snel geslagen open handen kunnen vloed niet tegenhouden die verzwelgt wat…

Ik heb de graten gegeten Van de vissen uit ’t water In een schelp heb ik gehoord Wat de zee had te vertellen Het woud met vele geluiden Vertelde ‘t verhaal van de wind De waterval sprak van de stilte In storm liet donder zich horen En overstemde het water De zee en het woud Toen sprak stilte in vele vogelkoren Over het schoon van de…

we dansten een streep met hoofdletter en punt keurig net tussen de lijnen zij zullen nooit verdwijnen maar wij wilden meer cirkels en lussen draaien wenden en keren alles in ruimte uitproberen kiezen en voelen met oog voor de juiste kleuren harmonie en contrast inspiratie vonkte op volle toeren wij smeedden goud volgens alchemistische…

ik wist deze mist lichter dan die jij mij ooit in zicht hebt gegeven zij straalde in duizenden partikeltjes die dansten op een dralende melodie van stilte bekende vormen gaven het knus warme beslotenheidsgevoel in hun demping van alledag jouw mist is beklemmend met het unheimliche gevoel van opgesloten zijn waardoor de blik…

alles is waarde gelijk van snijkanten ik ben een harde lijn onder de mensen mijn kinderen hangen aan de muur op hoofdhoogte de menigte een oeroude vijver het vruchtwater tussen lege oevers de deining rimpelend van geboortes ook mijn moeder drijft tussen de cirkels ik zal afkalven druipend op de hoeken bedropen op de snijkant de kaders vervagend tot…

Lang heeft ze gedraald Gehaakt scheen zij in verlangen De verleidende macht Die faalt betaalt en vertaalt Niemand die haar hier bedacht Iedereen kan haar ontvangen De horizon gespiegeld Het mysterie gegiecheld Ze verschijnt altijd ongeacht Paradoxje nooitgedacht.…

Ik wandelde over wegen paden over velden met in bloei staande hei nu begon het mij te dagen wat de goeroe bedoelde toen hij zei: laat los die karrenvrachten aan gedachten laat je er niet langer door plagen en wees werkelijk vrij Al wandelend denk ik hier over na en denk: ik denk dus ik besta en over het gegeven van mijn bestaan denk ik vervolgens…

zijn het details of eerste opvattingen die beslissen over het verdere verloop van communicaties ik heb geprobeerd de details af te trekken van die opvattingen verbazend … hoe stil het werd!…

De konijnen zijn gnijpende rillend van gillend genot stovende in de pot ik ben aarde hier als het wintert op mijn huid werp ik haar af de epseklepsen worden opgeroepen en de beklozen ten grave gedragen het wezenlijke te berde gebracht op draagbaren de waarheid in ketenen te bedrillen op het teken…

helaas is het zo ver gekomen dan mijn rug trekt trekt krom het hout dat vele jaren gedroogd heeft tot een wandelstok uit tegenzin maar niettemin doe ik hem af als onzin en eindelijk mag ik hier weg dan uit het geraas van weelde uit dit goedertierenland weg uit de gedrongen voet van het huis de kinderen wilden nog een stoel in het hoekje…

wat je hoort maar niet ziet zijn de geruchten de fluisterstemmen om je heen die nooit schijnen te wijken wat je niet ziet doch nauwelijks hoort dat zijn de gezichten die boekdelen spreken…

heb mezelf bekeken in dit nieuwe jaar maar zag geen enkel teken van opbloeiende schoonheid daar een stukje ironie en valse treurigheid omdat ik ondanks alles deze leeftijd heb bereikt wees blij met mij want ook jullie zijn de echte overlevers van alle generaties genengevers wij zijn het surplus dat de mensheid heeft kunnen genereren…