Alle inzendingen over tijd

Wanneer ik 24 word Zal ik weten wat ik eis van het leven Doelloze dromen die stoppen met zweven Wanneer ik 24 word Zal ik alles weten over iets En iets weten over alles Wanneer ik 24 word Draait de wereld niet meer rond mij Kom ik terecht in een heuse 'maatschappij' Wanneer ik 24 word Ben ik een man met een job Loop ik…

boven het water dreven donkerblauwe wolken een wit schip lag voor anker muziek danste uit openstaande ramen en deuren de dagen waren lang woelende levens sleten weekten zich los van elkaar vielen langzaam uiteen een meeuw schreeuwt uit volle borst landt zwijgend op de kop van een verweerde stenen held…

In lang vergeten kamer wacht een sombere eikenhouten kast heur arabesken nervenpracht door diepe tijd onaangetast Verborgen glazen ingewanden roemers, kruiken van kristal die in vergetelheid belandden en allen zwemen naar verval Kelken eeuwenlang gevuld met sanguinolente wijnen thans in dwarrelend stof gehuld aldus gedoemd om te verkwijnen…

Vanavond is het weer zo'n avond Het regent, en ik heb boeken besteld en weggegooid. Ooit vind ik de Heilige Graal wel. De muziek die streamt is op zijn einde, de naderende stilte wordt gevuld, door kaarslicht op tafel en in de vensterbank. Venkelthee staat af te koelen tot drinkbaar. Een verstorende reclameboodschap leidt de stilte in…

niet zelden roepen woorden mij uit de mond vervliegen spinsels in notenschrift zonder zang komt alle hulp voorspelbaar te laat blijft niets van weinig over houdt de klok rust tot nader order leve scharreltijden met vrije uitloop kwetterbeek schatergoud klaterlach geen eeuwig zo bestendig als voorlopig…

't Zand de bank op 't zand leeg was die opgezet kil toch warm wachtend daar de verschijning tussen de druppels van de fontein dauw verblinde, verbaasd kijken op het netvlies een focus om nooit te vergeten de middagzon versterkte het zien en voelen, ik zocht warmte van de bloemen die open gingen, vlinders van gelukzalig gevoel noch…

Geen verwachtingen ik neem vrij vandaag ben ik en zal iedere dag zijn mij durven dromen kind de vlinder in de wind weer te zijn niet verblind door tijdsduur spijt of pijn natuur zonder angst ieder uur om het langst al is het nog zo guur en waait het nog zo hard bij de start op mijn best op het gevoel zonder doel of richting nog…

ja, er is nog ruimte tussen vloedlijnen en wassende maan nog tijd te gaan, stranden te struinen, te verstuiven als duinen, totdat we verliezen in verdwalen het lichaam mank gaat we grond en ogen met sterfhout behangen wennen aan vocht uit verse wonden, wennen aan de bres in de haag troosten met snoep dankwoorden spuien…

De oude, handgesmede kerkhofpoort zal altijd open staan. Het zien van zerken geeft velen rust en godlof soms een woord. Ter nagedachtenis en tot verwerken van de dood, wetend van die sterfelijkheid schept men er vrede binnen eigen perken. Ook hoge hoeders van de hoffelijkheid, de bomen, die sinds jaar en dag hier staan zo groots en…

komt er een dag waarop geen spijt meer klinkt geen treurigheid in onze stem in de woorden die we zeggen zoals: vroeger wij soms toch wanneer waartoe zoniet komt er een dag waarop we lachen om de dagen die nog voor ons liggen sprankelend vol stadsgeluiden dat we de dingen kunnen noemen bij hun namen en ze veranderen --------------…

ik ben er laatst met de trein nog eens langsgereden vanaf het viaduct gezien zag ik nog net de straat zo ogenschijnlijk niets geleden maar ik weet het best 't is van dichtbij een diep doorgroefd gelaat…

loopjongensgebak noemde men het in de volksmond... uit resten van allerhande soorten oud gebak schiep de bakker van de co-op een soortement van drab versierde het vervolgens met glazuur en verkocht het spul niet al te duur toch vreemd is het te weten dat ik daarvan durfde te eten doch door nostalgie gedreven zou ik er zo weer een…

ik scharrel rond in uitgewoonde dromen hoe spint het hart een draad naar toen ik vliegen kon?…

Vertraag. Vertraag. Vertraag je stap. Stap trager dan je hartslag vraagt. Verlangzaam. Verlangzaam. Verlangzaam je verlangen. En verdwijn met mate. Neem niet je tijd En laat de tijd je nemen - Laat. ------------------------------------------ uit: 'Laat alle deuren op een kier', 2004.…

Hij draagt de dagen van een oud land zijn aanblik even grijs als het licht van een gesloten mijnstreek - waar onzichtbaar littekens zich in donkere gangen als versteende navelstrengen dwars door de leeggeroofde aarde zwartommuurde wegen banen - gevallen maar niet gevloerd verdoofd en schijnbaar zonder levenssap wordt nieuw leven voortgebracht…

De spiegel kent al mijn dagen de twinkelende morgens met vers opgestegen zonlicht frisse tijden als aanloop naar een ongepelde dag als een maagd glanst het onbevaren water onwetend van verre spanen en peddelslagen het jonge uur kent slechts één kleur - de tint van ontdekking - ook de stervende reflecties van dit etmaal vallen stil in een schimmig…

ze heeft ons gedragen in ons prille begin wij droegen haar naar haar laatste einde vijf wezen brachten haar een laatste groet dag moeder wees licht lichter dan je nu al bent…

De trein voerde ons naar de stad Maastricht Aan Boxmeer, Venlo,Roermond gingen we -in boemelvaart- voorbij Het was 'n zondag van regels geen maat van sores vrij We lieten ze links of rechts liggen zoals 'n gedicht: in grote lijnen nog niet uitgewerkt ....onafgemaakt Maar wel op het spoor.…

we vierden een verjaardag bliezen kaarslicht tot leven we dronken wijwater, sliepen en werkten, tot verder weg we namen onze tijd sindsdien gingen voort, tot het bestaan…

Ik wacht op iets nieuws, wacht op iets anders, iets beters Ik wacht, weet niet hoelang ik al wacht, weet niet hoelang ik nog moet wachten Mijn gedachten wisselen af, verlangens vervagen, veranderen, verdwijnen en worden vervangen Ik wacht, maar ik weet niet waarop ik wacht Ik wacht, maar ik weet niet op wie ik wacht…

in de dageraad van ontwakend leven zag ik het eerste levenslicht ik groeide op met zorg omringd en leerde vast in ‘t leven staan genoot van zon trotseerde rauwe kilte, tegenwind, storm en regenbuien des levens lente, de zomer en ook de herfst genoot ik steeds met volle teugen nu in de winter van m'n leven pluk ik de dag steeds…

de geur ben ik kwijt maar het nummer weet ik nog als vanzelf zeven en veertig elf…

De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag. Een jaar is zo voorbij, terwijl de uren elk wel een eeuwigheid lijken te duren, en morgen wordt als gister en vandaag. De mens is niet gelukkig van nature, en kwelt zichzelf met steeds dezelfde vraag waarop geen antwoord is. Je zou zo graag iets door de spiegel zien, maar het blijft turen. Er…

Het is vijf voor twaalf. Jongeman, weet dat de tijd dringt, Dat de klok vroeg of laat het leven uit je wringt. Nu leef je en vier je feest, Maar morgen ben je er geweest. Het is vier voor twaalf. Vergeet mijn les niet. Wees niet de dwaas die`t niet ziet. Al een minuut verder in de tijd, maar een dag is voor jou eeuwigheid. Het is drie…

het licht haalde ons uit huis toen de zon besloot te schijnen ze kleurde onze woorden in we namen de tijd met eigen handen en voeten gaven we vorm aan gedeelde herinneringen waarvan we nooit zouden weten hoe het eigenlijk was geweest…

zonder dat we er bij stilstaan zijn we steeds op doorreis en trekken bomenrijen voorbij langs viaducten over dalen je hoogte valt koud op het dak daarmee wijken alle talen zwijgend of niet, onverstaanbaar het gaat immers om het gebaar om het moment zonder misbaar toen we samen aten en dronken ik zie een hand grijpen naar glas genoegzaam…

Goede morgen zon, fijn dat je er bent, het is mijn hele leven dat ik je ken. Deze keer heb je lang op je laten wachten, Er zitten heel wat mensen en dieren te smachten. Want hoe anders is het met een zonnestraal, Blijdschap, vrolijk zijn, het is gelijk een ander verhaal. Een ieder is blij met je warmte, alles gaat direct in gang, glinsteringen…

Zo eindigt zeep: een smalle tong, soms grijze barstjes in de lengte. Olijven, palmen: niemand dacht aan warme landen, 's ochtends vroeg, wanneer het raam nog donker was. De zeep lag in het plastic bakje. Schuimbelletjes, half weggegleden, dat was je moeder of je vader. Kleine tongen, wit of groen, steeds dunner, met een scherpe rand,…

geordend buiten Haags paradijs van toen Adam & Eva verheven op pilaren zomers domein van een zwaan kleef aan op wielen die vast allang verloren is gegaan…

In de nachten van de vroegste maanden van elk passerend jaar bestaat er iets dat water drijft om zich te verharden om voor vormen te kiezen die oude wetten niet toestaan maar water laat zich niet strikken in richtsnoeren van gewoonten het uiterlijk wordt in contouren gegoten van warme verbazing zoals dichters profielen schetsen van onbestaanbare…