Alle inzendingen over individu

In de zee van onze gedachten is het soms moeizaam om de hoge golven te trotseren…

Overbekend dit huis: de andertijds maar onherstelbaar ingesleten klanken, de tafel voor de vrome spijs en dranken voorbij de stoelen, recht aaneengerijd en ik – de eredienst allang ontwijd - muitend in heimwee naar de oude banken, niet wetend of ik bidden moet of danken voor wat zich indekt in gedegenheid. Verweer dat bij de open kist verstomt…

toen je in een veld vol narcissen zat en je met een glimlach opkeek het kleine kind in je armen was je toen gelukkig? toen de meidoorns zich hulden in een groene waas en je naar woorden tastte voor het onderliggend verdriet zag je toen de stukgereten wolken? of voelde je de druk in het vroege blauwe licht de woekerende onpeilbare pijn…

Er wordt geklopt laat me toch met rust in mijn zelf verkozen isolement ze blijven kloppen graag respect voor het individu mijn god, het is mijn hart ik hoor mijn eigen hart ´t is fascinerend en ook beangstigend de ultieme zelfconfrontatie hoe lang houden we het vol elkaar te moeten aanhoren hoewel zomaar stoppen ook geen optie lijkt…

Het individu koning maken dat is wat hij doen wil niemand heeft hem nodig hij heeft niemand nodig heeft aan zichzelf genoeg zijn cocon is goed gevuld met een grote voorraad de deur sluit als vanzelf grendels worden verschoven voor een lange winterslaap…

de fletse zon hangt tussen het grauwe wolkendek en de grijze zee een kracht die geen lawaai maakt keert het donkere hart naar binnen onder een glazen stolp het stroperige gevoel niets dan wachten in de verte vogels als kleine stippen zoekend naar al het eetbare…

Hokje na hok Kat en muis neem nog een slok en keer veilig huiswaarts muis slechts slecht komt van kwaad boos zijn nog meer pijn dezelfde raad Molukkers en Hollandse smaad slavernij wekt razernij duitsers en voetbal laat alles varen gooi er zand overheen we zitten allemaal op blaren maar zijn allen mens alleen…

het avondje was op bezoek ik was weggegaan --------------------------------- uit: Mammoeth Mijn Muze (1968)…

alles is goed en op m'n wolkje vertoeven is fijn met soms een koutje of wat groeipijn daar zijn pa en ma, ze zijn er altijd en zo zal het altijd voor mij zijn het ontbreekt me nergens aan de wereld voelt ook veilig aan mijn familie en vrienden zijn me heilig van driewieler tot een fiets met zijwieltjes speelgoed, snoepgoed en het goede…

toen jij kwam ontwaakte ik en met mij tijd en plaats je plaatste me terug in de wondere wereld van toen en daar overstelpte me met verhalen je keek door de ogen van de onvoltooide verleden tijd ik kwam dichterbij tot leven…

Here, zonder naam en zonder gezicht Zie vanuit den hoge Op uw droeve eenhoorn neer Die danig hunkert naar uw licht, Die sierlijk door de wouden dwaalt Maar bladeren geen voedsel vindt, die voor de poort der doden draalt, Allen bladeren op uw wind. Here, zonder handen zonder stem Snij de lichtlans van zijn voorhoofd…

Mijn ziel was éens gelijk aan de' opgesprongen krater, Die steden zet in gloed met nooit-vermoede brand, Dan terugkeert tot de rust, maar voeden blijft voor later, Diep, het inwendig vuur onder geteisterd land. Waar éens de vlammenbrand deed daavren 't zwaar gevaarte, Gapen met brede wond de bergwand in zijn flank Ligt thans het rustig…

ik hou van gedichten die door denderen als treinen schoonheid is bijzaak hoofdzaak is dat het confronterend is zoals spoorbomen die voor je neus neerdalen om haastige treinen voorbij te laten gaan en ons daar achterlaten met de dromen over onbekende bestemmingen…

Kompas in het verstand, als de kleine ruimte ergens tussen staan en vallen hangt, vastgelopen in los zand verstilling van de muggen boven de vennen, de jacht op de zoetste smaak van bloed de lijnen van de tocht worden onzichtbaar, een snaar die in zichzelf trilt, de toon te luid verbaal, de horizon eist de beeltenis mijn lichaam…

Op de rand van een innerlijke beschaving waarin ik zwelg, hierin zijn de aardse glitters niet weg te denken verstrooiing heeft zich aan formules vastgehecht. het zwijgt, maakt stil, de dag wordt diffuse is mij kwijt, ik zie een schaduw in de spiegel die met zijn ego vecht, ik leg de z’n huid af maar ik ben een vreemde, een…

Verdoemd! Allen zijn klein, Geen is er groot. Beter weg in de dood Dan verdoemd met het kleine te zijn.…

Mij schonk ’t geboortelot, bij flikkrend Dichtvermogen Waar ’t oude Griekenland zijn eigen geest in kent; (Voorvaderlijke vrucht, op d’echte stam geënt,) Een hart, voor ’t woest gekrijs der menigte onbewogen: Een ziel, aan tijd, noch lot, noch mensenwaan verkleefd, Die de Almacht en zich-zelv' alleen tot rechter heeft.…

Als ik kijk naar mijn spiegelbeeld, Is het in vakken verdeeld. Een klein deel, zoals ik ben, Een groot deel, zoals jij wil dat ik ben. De woorden die gezegd zijn, Maken mijn spiegelbeeld zo klein. Ik ben wie jij wilt dat ik ben, Het heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf niet meer ken. De angst is te groot, Waardoor jouw deel vergroot. Mijn…

Jouw stem nadert de betekenis van zwarte vogels boven het veen tijdens de herfstnacht en ik verzamel de kornuiten als zangvogels van tegenspoed in een obstinate droom hoe ze jouw graf hebben verlaten met het geluid van dode boeken ontmoedigd op weg naar de zon in hun duistervlucht over de meren waar zwanen dromen over dronkenschap en…

Hij sprak, over gewone dingen die een ieder toch begreep, hij zeurde niet over kleinigheden en daar zat 'm net de kneep. De gewone dingen die hij besprak, stelde een ieder op gemak maar hen, die zijn taal niet begrepen, hebben zich de armen blauw geknepen. Het is soms beter om te weten, waar een mens toch over praat, want jij…

Bij een hemelreine bronne, Eer zij 't groene dal bespoelt, Heb ik dromende eens gezeten, En mijn hete dorst gekoeld. 'k Heb het dal doorlopen later, En gezocht de blanke vliet; 'k Vond er menig klare water, Maar mijn bronne vond ik niet. In de drang der eerste liefde, Blozend, aarz'lend en verrukt, Heb ik, jongeling, de eerste…

we hoorden de onheilspellende stilte die de naderende storm in zich droeg we zagen de gebroken schuimkoppen op de lege zee we voelden het zwaarbeladen vertrek toen de kust zich verborg achter de avondmist met gebroken vleugels stotterden we over het water we wisten van het levenloze schip dat diep op de zeebodem lag…

Dichters moeten vaak nog leren Hun tekst te emenderen. Te vaak wordt dat vermeden Door dichterlijke vrijheden Of bij kris en kras te zweren. Het leerdicht Wordt weer verplicht.…

zij was een schat van een kind totdat ik er achter kwam dat zij haar Spaanse hondje koeioneerde en haar kat buitensloot, levensgevaarlijk liet oversteken op een drukbereden laan toen viel het in ongerede geraakte kwartje en gaf ik geen cent meer voor jou…

Ik zeg tegen mezelf: jongen, ze verwijten je vaak dat je geen omgang hebt met je vrienden & vakgenoten, dat je hun gezelschap mijdt, hun discussies niet wilt zoeken (ze zeggen het anders, zó zien ze het niet) En ze vragen je vaak: wat zoek je toch bij die gekke jongens? Dan antwoord ik niet, of ik zoek naar uitvluchten, zeg ik dan, Simon Vinkenoog…

Ik heb moed om te leven ook moed om mezelf onvoorwaardelijk weg te geven. Ik heb moed om te proberen om verdriet te incasseren en om uiteindelijk te leren.…

Op de vraag of ik genoeg van mijn vader hield om hem voorgoed te vergeven het liefst vergeten kan ik niet ontkennend antwoorden hij timmerde zijn hart uit de ingewanden van de dood liep langs onbewogen kusten bouwde vogelpaleizen voor uitgestorven mussen was nooit ergens anders te bekennen dan onder moeders wil die grenzeloos…

Toen ik vergat zout in de pap te doen, wilde dat niet zeggen dat ik het zout vergeten was, dat stond namelijk klaar om te gebruiken. Dat het zout klaarstond wilde niet zeggen, dat het ook gebruikt werd en zo kwam het dat hij het zout in de pap niet kreeg, dit niet was, omdat hij dit niet verdiende, maar omdat het er nu nog steeds…

Voor onbekende gezichten die nooit iets tekenden of in werkelijkheid zonder wereld betekenden bewaarde ik een wit potlood gegrond op zwart papier met een grijs verleden van armoede en eenzaamheid wanneer ik tastte in het hemels duister met de geneugten en het genoegen raakte ik nooit een gevoelige snaar maar met ontloken ogen…

na een lange tijd van stilte overwon ik de droefheid, schraapte ik vergeten woorden bijeen en ving, vaak vergeefs, afgedwaalde herinneringen had ik het verlangen onvindbaar opgeborgen ik ben het intermezzo tussen het niets en de dood…