Alle inzendingen over ziekte

Even hield ik me vast aan een klein strengetje hoop maar dat is nu gebroken. Mijn maag zit nu in de knoop de harde waarheid is uitgesproken. Beter worden zit er niet meer in dat kregen we te horen. Behandelen heeft ook geen zin zonder de strijd aan te gaan hebben we al verloren. Maar papa ik wil je nog niet kwijt er valt nog zoveel te beleven…

je was vrolijk, want de zorg deed goed en wat ze zeiden liet jouw hart in sprongen leven binnen wartaal groeide zomaar wat vertrouwen dwars door de vergetelheid een kusje op mijn hand vanuit de woordenschat die toch verborgen ligt ontstond ineens een warme zin; je wilde dat ik bleef je wilde vast ook van me houden want mijn hart vertelde…

Zo graag nam ik je mee, naar een leuke plaats, zo graag toverde ik een lach op je gerimpelde gelaat, zo graag, liet ik je eten wat je wou, chocolade of dozen koekjes je pikte ze gauw. Zo graag mensen in de maling nemen, lachen om de gekste dingen, zo graag. Maar hoe graag ik je ook aan het lachen zou willen maken, het is alsof de lach…

De Psychoticus beleeft zijn waarneming zeer tragisch Hij leeft zijn mythe en tot groot verdriet van het Hermetisch Kind in hem, wordt hij de Cynicus die hij tracht te vermijden, maar niet kan verlaten De Psychoticus gaat de Cynicus haten Het is balanceren en schuiven met gegevens Een oneindig leven is er nodig, om de som der delen hun…

Het is niet eerlijk, gewoon niet eerlijk Als je het mij vraagt, nooit geweest Waarom krijgen goede mensen vaak een ziekte Die zo pijn doet, nooit geneest Waarom een etterbak heel lang blijft leven Eindigend met een zachte dood Terwijl een goed mens wordt bestolen Veel te vroeg sterft, maar lijdt in nood Kunnen we het niet gewoon eerlijk verdelen…

Leven Leven. Over leven. Is overleven over. Of is leven overleven. Overleven is ook een leven. Maar leven moet te leven zijn. Met kanker leven moet te overleven zijn. Voor een familie met kanker moet leven blijven. Voor een familie met kanker moet leven leven blijven. Die kanker beheerst veel levens, maar laat kanker nooit overleven.…

De distels in haar hart geplant verdrinken in tranen die druipen langs ineengevlochten haarstrengen van een voorovergebogen hoofd Haar bibberige handen steunen gekromd een vergeten aangezicht waarin ogen zich bewegen naar een zonovergoten licht bestaan zoals een pas ontknopte doodsbloem verzinkend in een nieuw leven straalt zij nog…

Help me, vragen haar ogen red me, zegt haar blik, haar handen grijpen de mijne strengelen zich vast, tot knijpen toe. De pure onmacht die uit die greep zich in mij nestelt, geeft me de angst die me in nachtmerries zo vaak achtervolgt. We kunnen haar niet redden, niet helpen, alleen toekijken, want we zijn machteloos en de nachtmerrie…

Een vriend een gezellige man die van de ene op de andere dag niet goed meer praten kan je woorden zijn moeizaam te verstaan voor je vrouw en kind komt dat hard aan je hebt moeite om iets duidelijk te maken je kan je niet meer uiten zoals het is geweest toch kan je het accepteren want je hebt een zonnige geest je vrouw weet jou er goed in…

Je hebt nu deze stad verlaten, met alle pracht en franje. Ook het stadhuis vindt je naam niet meer terug in haar bestand. Sporen die restten zijn de uitgekotste prooien; al geven ze blijk van een man die de bewoners van deze plaats niet kenden.…

de schrale troost van een mogelijk hiernamaals geeft slechts minder schaduw over het nu een vroege dood is genadevoller dan dit te lange levenslijden als er een god is die dit aan kan zien of aan wil horen dan is die machteloos of gewoonweg wreed het lijkt hopeloos je bent zo machteloos vlucht maar mijn kind de eeuwigheid is…

donkere ogen kijken in het duister van het bestaan omringd door lijnen in een gezicht gezwicht door onvoorstelbare pijn gemarteld door een leven zoals het niet mag zijn bang te eindigen wanhopig vechtend in een levende hel zien ze haar een glimlach breekt het verdriet een traan glijdt over een gezicht die donkere ogen heel even…

De strijd van gisteren opgegeven Een nieuwe dag Een nieuwe weg De pompen losgemaakt De beademing verwijderd De monitoren uitgezet Triomf van de vrijheid De reis gaat verder Op eigen kracht ejf 2010 UIT: WAKKER WORDEN…

Ach realiteit breng me nu terug met open ogen in verre dromen toen de dreigende zwarte vogel die onontkoombaar als het noodlot almaar dichterbij te komen lijkt nog een klein zangvogeltje was het pijnlijke schorre krassen nog een vrolijk kinderlied het zwaard van Damocles nog rustte in de schede de dood nog onbekend ver weg in plaats van…

Noem het verwerken weet u, ik vind u een schat altijd die warmte in uw ogen ook al was uw boodschap aan mij minder vrolijk maar goed, het is niet anders vanaf volgende week kijk ik beslist weer blijer de wereld in maar dan door een andere bril wees positief klinkt het in het fluisteren van de wind en zo is het minder struikelen scheelt…

Zij eet de woorden uit jouw mond -zalige moeder- geest van verloren beloften, als antibiotica, altijd op tijd in de maak In de pas lopend, verlangt zij te sterven in jouw schoot Een blinkende zilverschaal van schitterend water golft in het naakt van twee gezichten… Daarom staart zij jou zo wezenloos aan als de broekriem, strak aangehaald…

Ik hou vast en herinner me de zwarte gaten die nog voor het duister kwamen en al het andere opzogen, nog voor ik klaar was. Ik hou vast en droom van vlagen, stukjes leven in een grijze foto gevangen en uiteindelijk in vlammen opgegaan. Ik heb het niet geweten. Ik hou vast aan kleine geluidjes die bekend zijn, stukjes blad, zoals een…

nu je zo door en door de rusteloze nachten kent het moedeloze ademen de zware ochtenden met nog niet een streep van licht het lange missen van die je dierbaar waren de steunpilaren die al rust gevonden hebben op een plek waar je nog steeds niet ligt zou je dan desondanks bij de allerhoogste extra tijd moeten gaan vragen tegen een in…

Ze zegt, mag ik even, Ze zegt, je moet even Ze zegt doe dit nou Ze zegt, laat het nou Ze zegt: Ze zegt eigenlijk niks meer Ze zegt niks inhoudelijks meer Ze zegt niks meer zonder boos te worden Ze zegt niks zonder je een schuldgevoel aan te praten Maar: Zei ze nou maar wat!…

Er zijn van die dagen Dan maakt het mij niet uit Hoe ik mijn lot zal dragen Waar ik mijn ogen sluit Dagen van vervreemding Altijd op de loer Waarin ik desinteresse toon Niets boeit mij, geen moer Het kleine beetje zelfrespect Dat ik moeizaam had verkregen Is ongemerkt weggelekt Dat kom ik dan niet tegen Ondanks dat draag ik dit lot Je hoort…

Mokerslagen dreunen op mijn huid Een ijzige kilte omklemd de onzekerheid In de ogen van de arts zie ik duisternis De ziekte, het scheldwoord, het is bij mij een feit… Niets lijkt nu meer hetzelfde als voorheen Het leven per dag want morgen bestaat nog niet De strijd van bestraling en chemokuur is begonnen Met veel angst, donkere wolken en verdriet…

Niets meer weten, niets te kunnen vergeten en toch: het gevoel hebben dat je wat kwijt bent, we kunnen je niet helpen zoeken, vinden doen we het eveneens niet, maar de pijn, het hartzeer van het niet weten, niets te kunnen vergeten, het gevoel, dat gevoel doet zo schrijnend zeer, dat we met alle plezier de dingen die we wel weten…

Na het vonnis ‘kanker’ Werd het een gevecht op leven en dood Lichaamsdelen,kwaliteit van leven,trots, ambitie, zekerheden, idealen, zelfs mantelzorgers werden geofferd Op de positieve uitslag volgde geen applaus, maar; gehavend in een nieuwe strijd: Heden, verleden en toekomst; nooit meer hetzelfde Vol dankbaarheid, pijn en onvermogen…

je komt me morgen toch halen hè vraagt ze zacht doch met dringende ogen als ze merkt dat ik haar verlaat natuurlijk, morgen om tien uur ben ik er het bezoek aan haar duurt een eeuwigheid maar met veel genegenheid over dat ene gepraat ik mag toch wel een paar dagen naar vader en moeder dat vinden zij toch wel goed natuurlijk, ik…

vermoeide handen zijn slecht op hun gemak reuma laat sporen achter van pijn bij het werken ik protesteer het achtervolgd mij op de borst waarheid is een gouden draad op de zichtbare kant moet ik zeggen, voor mij bij het ochtendgloren van de dag toch is hoop alles om de pijn te bestrijden door middel van rust onder de zon van het noorden…

Meisje met problemen en immens veel verdriet, zocht een leefbare oplossing maar vond die niet. Ze verloor de controle over gevoelens en gedachten, ze deed dingen die niemand van haar verwachte. Ze zocht en vond controle in verkeerde dingen, die stem in haar hoofd beval slechte dingen. Eten mocht en kon plots niet meer voor haar, Eerlijk…

. de koningen en koninginnen slapen nog zachter door de stille dood van weggestopte woorden leeft er ergens wel mijn bloed in jou je gaf me leven en in elke streling lag een kus naast de vage oorvijg die me nochtans corrigeren moest ik luisterde, maar had mijn eigen tijd nu speel je slechts nog dat, wat elke dag je biedt tussen…

Gisteren blijkt verder weg dan toen die dag op school en andere herinneringen even verjongen ze de oude geest die steeds meer vernauwt tot een repeterend verleden de paden terug naar het heden blijken verzande sporen dwaalwegen in de tijd die stilaan terugloopt naar een eeuwige jeugd…

sick building syndrome ik wrijf mijn ogen uit vanwege de airconditioning die recirculated adem terug blaast naar mijn flexplek databases nopen mij random te handelen ik ben namelijk online en moet targets halen core business laten geen traan er moet gescoord worden ook al gaat de taal eraan…

Mijn opa heeft een goed verstand En is ook wel bij de hand Hij weet wat hij wilt En dat is niet meer leven Hij zegt altijd, ‘Je ziet me nog maar even Geniet nog van zijn welzijn Zijn leven hier op aarde Want ooit op een dag Is hij er niet meer Dan is hij mijn engeltje op mijn schouder En vlieg ik over een paar jaar naar hem toe Dan zijn…