Nostalgie brengt mij huiswaarts
Een gapend gat
is als de wond waar ik
Omheen dans
Een afgrond waar
mijn hand de hemel
niet plukken kan
Waar dorre bloemen
mijn vermoeide aangezicht
ontsieren
en de echo
van lieflijke klanken
wegsterft
Ik vind ogentroost
klimmend tegen blinde
muren
in vale herinneringen
aan een zacht bemoste
bedding
waar ik mij te ruste leg
als de zon zich verduistert
en de zee zich hoog
optilt aan de horizon
Dan drijf ik huiswaarts
naar de kim van mijn dromen
waarin de pijn zich
geruisloos oplost
in een glooiend dal van bloemenpracht
waar genezing mij wacht,
gul en geduldig
Zie ook: http://oermirm.blogspot.com/
Schrijver: Irmlinda de Vries, 8 november 2010
Geplaatst in de categorie: ziekte
Verder goed verloop naar hoopvolle climax.