Alle inzendingen over planten

Zonnebloem in de nacht troosteloos en grijs. Verliest al haar kracht en pracht. Terwijl de maan schijnt voelt zij zich verdrietig en nietig onder het zwart hemelrijk. Maar kijk in de morgenstond als het al weer licht wordt en de zon opkomt is zij reeds in de wolken. En haar vreugde is dan met geen woorden te vertolken.…

Een boek wordt nooit geboren uit een op roem beluste gek een verhaal groeit enkel van zaailing tot stek. Tot in de bast geschreven staat Boom adem mij Het is nu laat. Samen zijn wij stof geef me een verhaal supermat en dof nu wordt alles kaal. Reuze tof…

Glanzig vochte nevels, uitgehangen Over 't verre en heuvelig verschiet, Trekken, nu de zon haar stralen schiet, Opwaarts met des leeuwriks blijde zangen. Bukkend met van vreugd gebloosde wangen, Juicht in 't bos het meisje als het ziet Hoe de struik wel twintig besjes biedt, Die ze in 't mandje handig weet te vangen.…

De eertste flat vanaf de snelweg daar zal ik staan onze enige uitweg alles laten staan. Een flierefluiter staat buiten de lucht maakt high wie nog luistert. Er waant iets in de maan ochtend dauw maakt lauw hadt ze zich zo vergist. We doen maar wat maar maak! je borst alvast maar nat.…

Madelieven zijn er altijd, En die ze wil zoeken die vindt er; We zijn ze slechts een ogenblik kwijt, In 't barste van de winter. En daar het voor mij nog geen winter is, Maar — zo als gij 't wilt noemen! Zo leg ik heden op uwe dis, Een handvol van deze bloemen. Gij hebt er gewis wel eens mooier aanschouwd, Die frisser en fleuriger blonken…

Hoogopstrevende zonneblom, Uw sterke stralenschijven Wendt gij naar de hemel om, Weet zon en bloem te blijven. Zonneblom in zonneschijn, Zal mijn ziel ooit anders zijn?…

Als ik aan seringen denk Dan denk ik aan zeep groeiend en openbloeiend aan takken. Ik versta haar boodschap lichtjes. Witte seringen troosten en helen de patiënt op het ziekenhuisbed. Roze seringen heb ik nog nooit opgemerkt. En rode seringen zijn goed voor het bloed. Die prachtige tros met bloemen en hun etherische olie. Dampend in de vroege…

blad na blad knop na knop seizoen na seizoen staat de deur richting de eeuwige slaap te wachten geen deur blijkt open te zijn broeder wolf zuster maan alles beklijft en vergaat…

Staan ze daar niet als kindren, de gezichtjes Hoog op in 't vrolijke zonlicht; zelve lichtjes Van kleur, gevlamd, gebruind? Heel blij verluidt Hun warme levenswil door 't kleuren-klateren... - Straks gaan de mondjes open. 't Lachenschateren Schittert al boven 't groene-aandachtige uit!…

De oeroude, onbedorven Schepping blij maar ingetogen mogen smaken... Bij stralende zonsopgang soezend waken tussen bosbessen vol dauwschittering. Even wil de vliedende schemering die vruchtjes en morgendruppels nog raken met haar afgedane wondertaken, brengt overal kleine bolle spiegeling. Reine vreugdetranen aan de struiken omsluiten schimmige…

De milde nacht geurt het verlaten veld toont zijn korte ontluiking gewekte teunisbloemen gaan langzaam open verlangen naar al wat door het duister waart naderbij zweeft en verdwijnt in hun wijde kelken dalen sterrenstralen neer als zachte degenstoten treffen diep _ bezingen het gewone gebeuren zich toe te vertrouwen aan welbekend…

Lokkend geld wil met de kweker kampen. Kwade en beminde sommen slaan elkaar: rukwinden door een verwarde bos haar geven het zakenhoofd vragende krampen. Uit de tuin stijgen witte avonddampen, maken de man leeg, zijn gedachten klaar! Hij ziet slechts een wiegende bloemenschaar, waar elfenvoetjes geruisloos op stampen. Die onzichtbare wezens…

wat voelt de struik als ik met snoeischaar drie van haar takken pluk in mijn kamer geuren mosterdgele pluimpjes van de toverhazelaar winterwolken jagen met de zon op een verdwaalde sneeuwbui die in het noorden dreigt…

Zal hartje winter weldra komen of zijn het spinsels,enkel dromen? Kou is dikwijls uitgebleven en regen uit de lucht verdreven Is 't verder af te wachten dat voorjaar de kou zal ontkrachten? We zullen kabbelen op de stroom in de hunkering van ieders droom Planten en bloemen zullen ontluiken en de bomen en de struiken 'n Verdwaald lieveheerstbeestje…

Mijn weg loopt stil en moeizaam, klimmend tegen 'n hoge vrije muur, afbrekende barmhartige pijnscheuten, heilzaam vecht ik naar bekwaam. Ik volhard in al wat ik ontmoet, ze zeggen, "toon je weelderigheid", maar kan niet zijn, wat ik niet ben, het simpele in mezelf tegemoet. Ieder loopt maar aan mij voorbij, niemand ziet mijn innerlijk…

't Is vroeg. Ik sta voor de open deur, Nauwelijks bewust, in stil verpozen, en mijmerend drinkt mijn blik de kleur Van anjers, leliën en rozen. Dan, vredig, fluistert hart naar geest (Zo leest een vrome zijn getijden): 'Alles is rein, en alles feest,- Het wenkt ook ons nog tot verblijden.'…

Jonge bladen schieten recht omhoog gaan gedurende de loop van hun leven buigen steeds meer hangen totdat ze aan het einde naar beneden hangen, verticaal niet veel anders dan toen ze nog jong waren alleen nu andersom. Niet veel later zullen ze van de stronk loskomen sterven en neervallen op de grond in de modder waar de plant haar wortels…

Regen, regen, gij kleine regen, Daar straks, van even terzijde, schuin Door de uchtendstilte neergezegen Op klim- en struikroos van de tuin. En nu, de vochtige naglans tegen Uit mij, dit donker perk, gebeurd, Regen, regen, gij kleine regen, Eén witte bloem, die trilt en geurt.…

de vele regen bracht iets moois we zagen het in Dwingeloo dwalend door bossen en heide zagen wij de paarse pracht kochten ook nog een potje honing…

Als ik mijn éne oog nu sluit en met het andere wat knijp schuif je hoogmoedig zomaar voor die grote rode zon zoals Venus in de sterrenwacht al had willen doen maar niet verder kwam dan een speldenknop voor een ballon. Ik zie je in je winters bedje mokken op zwart zaad. Zo van buitenaf bekeken heb je het te kwaad, maar ik wil het zeker weten…

Je bent een kleine bengel, En waarom 'k je zo noem? Eerst rukte je aan de stengel, Toen plukte je aan de bloem. Goudgeel zijn wel haar bladen, Maar donker is haar hart. Wie 't aanraakt, wordt verraden, Kijk maar, je handje is zwart. Kwam je aan je mondje er mede? Dat is ook zwart als roet, Laat maar de bloem met vrede,…

Mijn handen rieken van uw reuk waar ik uw steel en blaren kreuk, o gulden Afrikaantjes, en 'k hou van u zo veel en teer als straks uw parkskens gloeien weer saffraan-goud in de laantjes; ik riek u dan zo bitter-fris, onaards en vol geheimenis.…

Het fluitekruid fluit langs sloten en in bermen bossen vol schermen omgeven door zwermen muggen, die dansen tot in de avond en nacht om dan te gaan schransen van hun maaltijd die wacht: jouw bloed en mijn bloed uit onze warme lijven een steek! Dus we wrijven over bulten die toch blijven jeuken, en ik pak een krant sla hard en zoek mijn…

In de oude, bekende vertrekken Zij pronken en stralen en strekken Hun vuur-prachtig rood; Zij staan voor de ramen te gloeden Als van kardinalen de hoeden, Van machtigen, groot; En staan in de hoeken te vlammen Als pluimen in hellem-kammen En vanen in oorlogs-nood; En schaatren diep en schreeuwen De kreet stil die ging door de eeuwen…

Ik ken een plant, niet fraai van loof niet schoon, niet rank gesteeld. Haar vorm is lomp, haar bloem is grof, Geen dichter zingt er ooit zijn lof of nam haar tot zijn beeld. Toch heeft zij iets wat mij behaagt. Zij keert zich naar het licht, van af het eerste morgen-uur wendt zij naar 't vrolijk zonnevuur haar groot en geel gezicht. Ik…

(tanka) Varens in april liggen bruinverdord, warrig op het lentegras, beschutten hun nazaten, die, klein en teer, rechtop staan.…

Kleine groene speerpunten steken boven de grond uit doorboren de lentelucht lange smalle bladen omringen vredig en zorgzaam die witte wiegende elfenmutsjes.…

Ginds,... in de heide,... langs povere paân Daar lachen me blozende lievekens aan. Ik weet er hun naamkens, en 'k noeme ze blij : 'De perelkens van de hei'. 't Zijn pereltrosjes van rozig satijn; 't Zijn Japanse vaasjes van broos porselein; Licht trillend bij zoentjes van vlinder of bij, De perelkens van de hei. Bijwijlen dan knikken…

geel gewimperd staan duizenden bruine ogen lonkend langs de weg…

Zit geluk in een bloemetje, zit ’t in een plantje, zit ’t in het gebaar, of zit ‘t ‘m in de grootte, verroest: een Klavertjes vier, ik tel mijn zegeningen en loop voor een bosje bloemen naar de bloemist.…