Alle inzendingen over Heide

de zilverwitte berk nog kaal wordt bezet door meesjes die kwetteren van plezier de morgenhemel blauwt en draagt een gouden kroon zachte stralen smeden kleur heide in paarsrode tinten een camelia vol in de knop grauwe lijsters schrapen mos kijkend naar dit luisterrijk geheel laat ik even mijn hoofd verdwalen in het bontgekleurde ochtendtafereel…

Intensiteit wakkert het vuur aan in hevigheid de heide tijdens oogstmaand vlamgevat door de hitte van de zon Twee mensen, jij en ik, die weten hoe uiteindelijk de tijd zowel fysiek als zeker ook met brein, onz' lust vervult Schaduw van de tijd die is in het licht van tijd die reeds voor ons ligt De lichtjes in jouw ogen zien…

Op welke wijze fracties blauw en witte tinten in het hemelgewelf tevoorschijn komen, opklaren tot zij samensmelten tot een uniek geheel van openheid en uitgestrekt- heid die helderheid, contrast of scherpte bij het krieken van de dag zullen wijzigen.…

Op welke wijze fracties blauw en witte tinten in hemelgewelf uit hun winterslaap komen, opklaren tot zij samensmelten tot een uniek geheel van openheid en uitgestrekt- heid die helderheid, contrast of scherpte bij het krieken van de dag zullen wijzigen.…

Waar weiden,vennen groen gekleed als golven stromen door het land De wind gevangen door bomenhagen schier eindeloos geplant Dromen ijle wolkensluiers in een hoge stille lucht waar een rover staat te bidden voor een geslaagde vlucht Word ik op de grote heide soms door stilte overmand die dan zo duidelijk voelbaar is in dit oude Drenthse…

Nevel slingert zich om wilde heide Zon zakt achter hoge bomen Ik zoek je al zo lang Muggen zoemen zacht een zomerlied graspluimen waaien in mijn oor Mijn wezen is op zoek naar jou Nooit kan ik je meer vinden…

Het oude zandpad lopen wij af over de heide bij de oude beek en kreek stilstaan en denken naar ik meen aan dit leven te been dromen overgeven zij overmeestert mijn geest schrijf en herleef het verhaal tussen engelmensenbeest rode gloed op haar wangen zij is gevangen een gevallen engel vangt haar op en samen vliegen wij terug naar de top…

De wind waait langs de heide, Waar 't korte daglicht vliedt, En donkre wolken glijden Langs 't zilvergrauw verschiet. Op verre molen draaien De wieken loom ál-door; Er zwermen bonte kraaien Om 't kronklend wagenspoor. Nu zal het najaar rijzen Met droevig doodsbegin En spinnen, met zijn grijze Lijkwade 't landschap in.…

Waar naalden wuiven Schapen grazend in het nergens land Jeneverbessen in vochtige valleien De tijd mag even eindeloos stil staan Hakhoutstruwelen eeuwen oud Grafheuvels en hessenwegen Het wild struint vertrouwd Hier werd Willem Koestapel’s hutje gebouwd Hij las de heide In Veluwse woestenijen Z’n kudde toevertrouwd Hij was met de natuur…

Maar langzaam gaat 't tanen hoe zeer het me ook spijt de bossen en de heide de duinen en de zee raken hun schoonheid kwijt. Graag wil ik blijven wonen maar misdaad viert hoogtij en de softe politiek maakt in dit kleine land het leef-klimaat doodziek.…

24-12-2005 een zachtblauwe lucht met oranje en grijze flarden staat over de sombere heide het decemberlicht weerkaatst in de plassen spiegels in de schemering de nacht wordt als alle andere kinderen worden geboren geloof in de toekomst in het nieuwe leven kraamvisite zit nog bij het vuur straks komt er licht uit de hemel de wonderlijke…

het gezang devoot over zee, aarde en de wolken buiten zwerven als zigeunervolken de zwermen over plas en sloot Onder de gouden haan galmt het gebed ‘Uw wil geschiede en geef ons heden’ de vogels vluchten naar het verleden over hoeves, kerken en een torenflat Een dijk waakt over Wierums weiden God over mensen, vogels, vroom of heiden…

Stilzwijgend tikken de kiemen als eitandjes tegen de aardschaal Verblindend is het licht als het donker eindelijk wijkt Dagen worden aaneengeregen met dons en mos en twijgen Bevend zweeft de nevel over heide, weide, wouden Blatend, kakelend, kwetterend wollig, mollig, melkgelik Bruisend breekt het beekje De elver schiet schichtig…

-Gij vermetel, wangedrocht ketter, heiden, tollenaar Uw aanwezen brengt onpas!- Zo werd teer naar -ling verkocht. Daags eer was men teut niet klaar met van oudsher wet sterk glas.…

toen ik afdaalde langs het pad met wilde bramen het was al lang geleden dat wij hier kwamen heb het lang gemeden ik was hetzelf die deze weg als het ware vergat ik ruik nog de zomer van toen de zoemende muggen en de stilte tussen ons beiden je vertelde met sprankelende blikken over jouw onzichtbare dromen ik dwaalde mee over mijn heide…

een sombere dag in het gooi het gesloten singermuseum donker en de geroofde beelden eeuwig verdwenen en verkracht etalages met dior cartier nucci flanerende geblondeerde blikken feilloos thuis in behagen en weelde flauwbegerig wauwelend in leegte eens schilderden hart nibbrig en mauve de schaapskuddes op de larense heide en rauwe mensen…

Kan ik nog de sterren raken, het hart te groot, totdat ik mijzelf er buiten sloot,verloren in de ruimte van de atmosfeer, aan de gene zijde lonkt de bloeiende heide in kansen op het ritme van de genen heen en weer, zwijgzaam roepend, bevreesd dat iemand mijn stemgeluid zou horen, als ik in iemand anders was geboren.…

Want waartoe gaaft gij dan uw bosschen, heiden, Uw luchten, wateren en ruime weiden Den mensch als lokaas van zijn plichten weg? Het is het woord van velen dat ik zeg. Er zijn er meer die snakken naar ontkomen, Wier hart uw zeeën meedraagt in hun droomen.…

Sereniteit in de atmosfeer En de herfst intrigeert In helderblauwe luchten En dan weer in wat zuchten De tijd van overdenken Paddenstoelen die je wenken Herfstbladeren dansend in de wind Een mistwandeling bezint Herfstluchten in de heide Langs een boswal met een weide Een dampende sprengbeek De gedachte die de situatie telkens vergeleek…

Raven in de mist Mysterieusheid onbetwist Dood in de nevels Je slikt er en je prevelt Brenger van de dood Mysterie begroot De duisternis die over de heide lag Het onheilspellende wat jij er zag Schimmige contouren Je ziet ze op de vlakte loeren Lucht van dode zwijnen Hun lijken rotten er en kwijnen Brenger van de dood Je hebt hun…

De weg naar morgen Ik doolde over het rode grint, langs heide en mispels, keek omlaag, telde de distels in een droom zonder ontwaken doch wat moe in hart en geest Het leven was een feest omdat jij dat wilde Jouw stem verstilde in de spiegel, je zag slechts de strakke blik die je niet kende hunkerend naar de zonnewende twijfel je niet…

Het lijkt voorbij; een droom te licht bevonden, de ogen staan weer flets, het leven draait voorbij. Het vlees geneest soms snel van alle diepe wonden, maar de geest loopt er nog rompverloren bij. Het is zo anders, zonder je te kussen. Ik ruik je lichaam, maar ik mis je ziel. Diep in mijn binnenste voel ik me ertussen: was het een levensgrap…

Voel de sereniteit tussen de nevels Waar de heide in rust wordt geëtaleerd Jeneverbessen als mysterieuze lakeien Het landschap gedachten confisqueert Laat de nevels maar spelen Waarin jij je rust mag delen Vergeet er wat je vergeten mag De stilte die je las en zag De herfst speelt in fijnmazige raggen Waar de dauw met heidestruiken speelt…

Over heiden, over venen, drijvend in de hoge lucht, Door de avondgloed beschenen, trekt de wilde kranenvlucht. Uit het koude Noord verdreven, reppen ‘t machtig vleuglenpaar, Wenden zij naar ‘t Zuid de steven, Zweven over, schaar bij schaar.…

Ik woon niet waar ik meen te wonen als in het donker van deze venster- loze kamers de letters van jouw gele naam op elke muur mijn eigen zwak- heid tonen. Het is laat. Ik heb me- zelf ontdekt. Hoor je, ik heb gezegd: "Ik woon in andermans huizen waar tuinen bloeien, steeds, als 's zomers.…

Hier groeit het bos en de heide. Door rond te lopen en gedwaal. De hondsrug de hunze geleiden. Drenthe heeft ze allemaal! Hier tussen Hunebed en wallen. Komt menigeen tot rust. Ze komen hier in grote getalen. Hier vertoeven is een lust. Vacantie hier in drenthe. Geheimvol en met een eigen taal. Hier is bos en gesteente.…

kleurloos en koud veegt de schemer zo staploos traag de dagtinten weg met zwarte halen die 't stervend licht aan flarden scheuren de dag bloedt dood en de luchten kleuren traag naar paars en rood de vorst klauwt de laatste dampen uit de grond rondom de uitgebloeide heide en zucht nog nevels die laag na laag nog zachtjes beven…

Diep in mijn wezen leeft liefde, die liefde geeft, wie riep mij welkom hier, heide vol zonnevier? Wie heeft de klok geluid, wachter in ’t heidekruid, zeg mij, ik weifel nog, Zeg het mij toch!…

struiken zo heb je mij verteld en ogen geopend als luiken naar het verlichte donker waar de grond nog voelt als draagbaar van gras het laat je voelen zo de mens is bedoeld daar waar rust doet zwijgen en stiltes naar je neigen bind ik de ruimte aan sterrenpaden; een brug naar jouw gedachten langzaam valt de zwoele duisternis over de heide…

Ze rees op vanuit de zee Bruisend; Aphrodite Ik doe er mijn voordeel mee Dank, dank aan de mythe Zacht neurie ik het ne me quitte Pas van Brel en kirt ze mee Weggeëbd; de laatste wee Leidend tot een rite Het golft en vlokt rond beiden Dit kerstent elke heiden Preek ik die juist beviel Nee, niemand kan ons scheiden Nu we op de baren…