Netgedichten

netgedicht (nr. 11.805):

verre uilen

jij droomt nu
in mijn open veld
van bomen en struiken
zo heb je mij verteld

en ogen geopend als luiken
naar het verlichte donker
waar de grond nog voelt
als draagbaar van gras
het laat je voelen
zo de mens is bedoeld

daar waar rust doet zwijgen
en stiltes naar je neigen
bind ik de ruimte
aan sterrenpaden;
een brug naar jouw gedachten

langzaam valt de zwoele duisternis
over de heide van verwachten
het is de roep van verre uilen
die mijn hartslag verraden