Alle inzendingen over bestaan OR nieuws OR liefde

Soms word ik wakker, bang dat ik echt besta. Angstig tast ik de muren af, het bed, mijn nek en zoek mijn gezicht, maar ik kan het niet vinden. Trillend sta ik op. Ik doe het licht aan, trek mijn onrust aan en loop alleen op de sneeuw die mijn hart bedekt. Alles buiten is nog steeds zoals het ooit gestapeld is. Maar de wereld die mij…

zijn ogen lopen lichtvoetig uit haar beeld onnavolgbaar hij blijft niet hangen stapt over drempels andere werelden in valt samen met zichzelf hij blijft iemand voor het oog van de camera onvervangbaar hij ontloopt het verlangen naar de val niet de pijn van het bestaan…

Denkt u daar ook wel eens aan, Over het bestaan van het bestaan. Wat als het niet bestond, Wat is dan de grond Van ons bestaan ? Ik kan het bestaan nog best aan.…

op de avond dat de wind alles wegveegt wat op haar pad komt los ik op in de grijze straten trek ik zigzaggend de lijnen door naar de modder van een gebrekkig bestaan kauw ik trager en trager op gedachten hoeveel vergezichten nog van de wereld verwijderd?…

Als hij komt onaangekondigd ongelegen onvermijdelijk neemt hij je mee als je gaat onvoorbereid onverwacht onomkeerbaar ga je mee van onzijn naar onzijn in een flits van viraal bestaan…

Het bestaan draagt, het bestaan doorstaat alles. Elke voetstap, elke handeling, elke keuze elke wandeling. Het pad dat jij gaat. Het bestaan draagt alles. De wanorde en het verdriet, alsook de tijden met zonlicht. De verwelkoming en het afscheid, de distantie en de nabijheid. Kleur geven aan het bestaan verzinken in grijsheid.…

Bestaan heeft geen betekenis meer.…

Soms word ik wakker, bang dat ik echt besta. Angstig tast ik de muren af, het bed, mijn nek en zoek mijn gezicht, maar ik kan het niet vinden. Trillend sta ik op. Ik doe het licht aan, trek mijn onrust aan en loop alleen op de sneeuw die mijn hart bedekt. Alles buiten is nog steeds zoals het ooit gestapeld is. Maar de wereld die mij…

laat wachten de zon zich niet laat kennen, soevereine hemelplaneet en je wandelt in het park met die gedachten op een bankje sluit je de mijmeringen af met een groet aan de werkelijke dingen van het dagelijkse leven, zoals ze worden besproken in het dagboek van de zomer, met een oogst te geven tevreden met dit leven, ondanks een zorgelijk bestaan…

de taaie vlieren stervende stakkerds meer dood dan levend buigen zich naar het land om de zoute zeewinden langs de kust te trotseren geharde judasoren verteren het hout van de geplaagde vlieren om bij vrieskou even te verschralen en zich in betere tijden vol te zuigen met vocht alles buigt onder het gewicht van het verraad…

vasthouden en loslaten van niet weten vooral ondanks en dankzij het menselijk tekort dicht ik van de knoop die ik ben kwetsbaar en sterfelijk van een onzeker bestaan…

het is niets niets is het wat het ook mag zijn wat was en wat komt dat het de pijn van het zijn verzacht dat het de moeite niet loont dat het niets is en nooit zal zijn…

luisterend oor van de nacht Die nieuw en grootogig Gelijk aan zichzelf De schepen langs laat varen, havenrustig wachtend Op niets dan het nieuwe tot niets is Bestaan noch verdwijnen Is er -naar wij ons afvragen- Dan werkelijk bestaan noch verdwijnen Als alles ontsloten in nieuwe momenten Samen met ons weer ten onder kan gaan…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

iets toe bij nieuwe maan de dag erna hoorde ik liedjes in gedachten bij dat slootje waar zij mij die ene avond toen in bitterkou liet staan Ze was mijn allereerste liefde mijn lieftallige Margootje en ze was veel meer dan liefde maar het was met haar gedaan al wat ze achterliet voor mij was nog dit ene radiootje en de droom dat ik met…

Ik vluchtte voor de liefde die nooit echt heeft bestaan ´k was eigelijk een kind nog en ben m´n eigen weg gegaan Ik bleef mijn dromen dromen en ging niet meer op de loop want ergens diep in mijn gedachten bleef toch steeds die stille hoop ´k Werd ouder, en ook wijzer en vond een nieuwe liefde weer eentje die zich écht heeft gegeven…

Het is verrekte koud voor de maand mei Over april was ook niets goeds te schrijven In maart veel regen met bejaarde wijven en februari was één natte brij Het allerergst zijn zij die keer op keer Altijd maar ouwehoeren over ‘t weer…

Kent u een zek’re Adolf Erdogan? Zijn humor doet me echt een beetje pijn Hij zegt vilein dat wij fascisten zijn Zijn neef Benito kan er ook wat van Maar wat mij bovenmatig veel verdriet: De rest van zijn familie ken ik niet…

leven waarin we dromen en idealen hebben nagestreefd vreugde en verdriet gekend harten geraakt en liefde beleefd om aan het eind van ons bestaan te verdwijnen in herinnering Heeft God ons dan geschapen of schiepen wij Hem uit angst voor de dood?…

Als je toch van mij zou kunnen zijn Los, vrij, gelukkig en voldaan  Dan was je van mij en ik van jou en zou onze liefde kunnen bestaan…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Een wijsgeer sprak laatst in Wolfheze: Ik denk vaak vanuit deze these: Een mens lijdt wel aan Zijn aardse bestaan Maar mag er in wezen graag wezen…

Toen ik niets meer deed wist ik wie ik was van alle mogelijkheden nog het meest simon vinkenoog uit stilte ontstaan af- en aanwezig, warm en koud, waterpas. Wat ik tot nader order was bekend en onbekend niet langer meer dat maar een en al oor in de wetenschap dat --------------------------- uit: Gedicht, 1975.…

daar zit ik dan midden in de nacht in mijn ochtendjas Iron Butterfly gedownload door mijn dochter studio- en life-uitvoering ik ben begeesterd heb nog immer geen werk leef op de rand van bestaan bonusnummer Kraftwerk, Autobahn !!…

de nog groene druiven door hagel gevallen op het mos ontrukt aan stramme ranken nog eer zij bloeiden lieten zij de schepper los ik waak bij een stervende mus te pletter gevlogen tegen beton een ongewenste dodelijke kus door een opgebouwde dode muur die van natuurlijk mededogen niet weten kon zo grillig is ook ons bestaan…

Wat als ik besluit te verdwijnen En voor niemands ogen meer zou verschijnen Wie zou het als eerste merken Wie zou het het moeilijkste kunnen verwerken Wat als ik elk persoon in mijn leven Apart kon nemen en kon horen Wat voor stempel zij mij zouden geven In hun gedachten, tussen hun oren Wat als ik niet had bestaan Was het hun dan beter…

Het Betrekkelijke van het bestaan En wandelend over die weg In een afgebakende visuele cirkel Ziet men dat alle begin het einde is En haalt het voorbije uitzicht u in Met moeizame schreden koud en schraal Komt de mens steeds dichter bij begin Vertwijfeld is men heen en weer geslingerd Ervaart zo de betrekkelijkheid van bestaan Dan ziet…

jullie hebben mij vernoemd mijn naam die ik voorbij het bestaan draag in de tekens van mijn leven onwennig lag ik in het landschap schepping in zoeken en vinden in louter tedere onbekendheid en in de kluwen van de vriendelijke duisternis en in mijn beeld bewoog ik in een alles bedekkend,wat bekleed moest worden eenmaking wat één moest worden…

in de armoe van mijn bestaan dook jij op in mijn dringende leven niemand is voor iemand gemaakt zo denkbaar in onze hoofden wij veroorzaken elkaar ondeelbaar in ons hart maar slapen ieder onze eigen nachten jouw antenne gericht op voelen en ervaren een rode draad door onze bezieling niet bewust gezocht maar voelbaar één geheel ook al…

Geef me ons bestaan en sleur me van deze eenzame ellende vandaan. Vertel ons verhaal aan iedereen en laat ons nooit meer alleen.…