Alle inzendingen over ken

in dit pak zal ik dirigeren ken elke maat bevrijd het land van juk en tirannie groots zijn de melodieën waar de wind zich aan vergaapt steden in puin legt en zich verlustigt op het land ik ken de klank van opwaaiend zand ze is het lied dat bij eb sliep…

zijn het regendruppels die de wangen kussen zelfs na al die tijd tekent donkerte zichtbaar ook al ken ik jou (zo lang) ken je mij nog altijd niet het zijn schuurt met het opgaan in de mist geruisloos dat dan weer wel al verdrinkt het hart iedere nacht opnieuw onder vers ingestopte lakens…

Wegen die ik niet ken Ik zal ze ooit inrijden Want het onverwachtse Dat kan men toch niet mijden…

je kijkt door en door mij heen en terug van binnen en van buiten ken je mij?…

Ik ken haar niet Ik herken mij niet Waar ben ik? Wat doe ik? Wat heb ik gedaan?…

Ik ken vader goed, hij is blij om mij te zien -- al verbergt hij dat.…

Dwalend loop ik rond door deze drukte De zee hoort mij niet meer Het zand voelt mij niet meer Ik ben niet meer Dagelijks kom ik bij je kijken Vraag me af hoe het met je is Stilte is jouw naam F is de mijne Jij zegt ik ken U niet Ik zeg ik ken U goed U bent daar Waar ik zometeen ook zal zijn…

Vind mij, als ik verloren ben zoek mij, als ik mezelf niet meer ken zeg mij, wanneer ik in mijzelf verkeer doe dit, doe dit elke keer. Want als ik verloren ben, mezelf niet ken, ben ik zo alleen zo eenzaam, in mijzelf gekeerd.…

Ik ken een huis, partieel, als in iets, dat langzaam begint te dagen. "En wat ik zag, bracht me in verrukking." Ken jij dat huis daarginds naast het water daar wil ik wonen later. Met een zolder, berg mij daar, in al haar dromen om zo bij haar hart te komen.…

die dame daar die ken ik ik wil zeggen haar ogen  die ken ik  daar heb ik eerder in gekeken in een ander gezicht zij kijkt mij aan, althans  haar ogen kijken me aan  de blik van herkenning stuitert geluidloos heen en weer  en weer valt dan met een doffe tik in het niet  ik moest doorlopen    ogen graven diep …

Wat is dat fijn maar dat woord ken ik niet ik ben alleen alleen met de stilte en de rust…

Corona, vleermuis Mens; geenszins te behapstuk- ken combinatie…

Ken je die mensen, die zeggen dat ze nooit wat mankeren? Ik ken ze wel, alsof ze iets presteren Nog nooit ziek geweest!…

Sinds ik je ken draait geen leven meer om kind of kraai haard of schoorsteen Sinds ik je ken ga ik stiekem mijn dak uit ontvlucht ik een onzichtbaar huis Dan vind ik je daar in mijn dromen die wild zijn je zit op de pannen je hangt uit de ramen hoe gekker hoe beter want dat is toch eigenlijk liefde in optima forma…

Mijn ik ken ik niet mijn ik verschuilt zich achter mijn vlees en bloed Het ontbreekt me aan moed.…

ik heb nooit iets geschreven of het was achter doorhalingen ik heb nooit iets geweten of het stond achter dikke rode strepen ik ken meer liedjes dan gedichten meer films dan romans alles wat ik niet weet en alles wat ik nooit schreef vent ik uit als stroop en azijn in verstokte mierenkolonies ik ken de mores van het verkoopteam…

Zeg me wat het is Het is voelen – niet denken Denken niet – wel belevenis Bang ben ik voor wat ik niet ken Ik ken het niet, mijn geest zegt nee Neem het niet te zwaar, denk niet - leef Leef met humor en met liefde, deze twee…

Omdat ik zoo leuk kommetaar ken geeven Dee ik ook deeze keer weer fleitig mee En heb ik bij ons nasjonaal diktee Op goedt geluk maar weer wat opgesgreven. En weer ware mein vouten niet te telle. Ik ken me eige naam nie eens goet spelle. Bard Sjabot…

vanmiddag in de metro sprak een vrouw hem aan jasses hij werd stotterkip ontveerd met vel ze vroeg ken ik jou of ken jij mij waarvan ook al weer hij bezwoor haar ongekende schoonheid op station amstel stapte ze uit met ongeloof wat zat die meid nauw sluitend lekker in d'r vel…

de bodem bereikt uit vreugde of verdriet verder ga ik niet ik ken mijn limiet…

ze kent veel woorden die ze niet mag zeggen ze doet het toch ze is ordinair ze kent veel gebaren die ze niet mag maken ze maakt ze toch ze is ordinair als er hulp nodig is zegt ze liefie, seg me, ken ik je erges mee hellepe liefie, seg me, wat ken ik foor je doen ze klinkt ordinair ze is ordinair maar ze heeft een hart ze…

en dacht wie ken ik nog van hier en ginder maar alle blikken gingen langs zonder een zweem van “Ken ik U?”…

Ik hoor Een vreemde vogel fluiten Ken zijn naam niet Noch zijn soort Ik houd van dieren Ook van vogels Maar deze Had ik Nog niet gehoord Het had iets weg Van hoog geneuzel Met een vleugje Van parkiet Ik ken dat nog Van heerlijk vissen En het verdekte in het riet Maar hoe ik denk En prakkiseer Ik kan geen naam bedenken Oh… Ik moet…

afgewezen woorden afgewezen worden opgelaten, want de vernedering, onbegrip zwelgt zelf ken ik geen medelijden…

Ik ben die ik ben, die ik ken dat komt door mijn geheugen en al ben ik zelf mijn grootste fan soms is de waarheid zelfs een leugen…

De taille van een wesp, de ogen blauw Een lelieblanke huid, het haar hoogblond De benen lang, zo zoet als suikerklont Om zelf te kleden: een toiletjuffrouw Zij die van ‘knappe’ Barbievrouwen houwen: Ze kunnen nu eens echte schatten schouwen…

(voor Ken Boogers) Je reisde over grote delen van de wereld, je zag de mooiste natuur en in Golden Bay stond je tent afgezonderd van de rest. Je straalde liefde uit, je was een engel en je had een groot respect voor de natuur.…

door je haar zal strelen Wanneer ik verdrink in jouw prachtige heldere ogen Wanneer ik je zoete stem weer hoor Ik kijk naast me Je ligt nog vredig te slapen Eindelijk is mijn zoektocht ten einde Heb ik dan toch mijn droomvrouw gevonden Ik ken je Ik ken je naam…

schuil je of herken ik de woorden niet de beelden niet ik hoor niets ik zie niets waar moet ik je vinden zie je ik ken je niet ik herken je niet zal het later pijn doen te vertellen ik heb je niet gekend?…

Ik ken je niet, al ken ik je al jaren, want wie je echt bent blijft steeds een geheim; de wetenschap kan wel al veel verklaren maar echt begrijpen, daarvoor is te klein wat ons verstand begrijpt, we zijn zelfs voor onszelf en al wie dierbaar is nooit echt te vatten.…