Alle inzendingen over nacht OR regen OR zwijg

hoe kan een mens zwijgen als hij schrijven moet over alle nachten waarin jouw ogen naar onzegbare letterloze plekken van het verleden reizen over hoe de oorlog steeds dichterbij sluipt over oud stil en roerloos verdriet hoe kan een mens zwijgen als hij vanuit de diepten stamelend schreeuwen moet in uitgebeende taal schrijven…

zachtjes tikt de regen op de ramen het geeft me weer dat troostende gevoel, een gevoel uit mijn kindertijd ik zit weer te mijmeren zo diep in de nacht terwijl de regen blijft tikken zo kan ik tenminste denken, in stilte zonder afleiding of lawaai in mijn hoofd met steeds op de achtergrond het milde getik van de regen het gevoel…

Getemde drift en hunkering tot in de nacht. Herboren worden tot licht en vrede regen in de woestijn. Niet te verdragen bron die terugkeert kind dat lacht. Schaduw die wijkt hartslag op de middag vogelenvlucht. Nooit voorgoed begonnen begin verloren bezit.…

op een regenachtige nacht onder de kale bomen in het bos op de achtergrond een verlaten landhuis met een ijskoude blauwe lucht zit ik in de geur van koude sneeuw zit ik als een wezel in een boom in de regen in de nacht…

waar huist een gestrande vogel die de nacht met zwijgen vult wat zing je zonder libretto in het donker als het laatste woordenspel onhoorbaar wordt hoe ontmaskert het transparante licht dwars door alle kleuren de weg uit het landschap als de nachten zich verdichten is de dood dichter dichter bij dan ooit…

Zwijg gij zinloze U laat het boek gesloten Onwetend is u eeuwigdurend nacht U versaagt het immers te ontwaken Heilzaam is hij die het tot zich neemt Alleen het schrift zal ons immer leren…

De oceaan heeft zoveel te dragen evenveel betekenis heeft de nacht misschien kan ik je aanraken de dag onzichtbaar maken in deze onbestemde werkelijkheid zoek ik naar mijn stemgeluid omdat het zwijgen eindeloos lijkt.…

Ik wil zwijgen.. Ik wil niet dat JIJ zwijgt.. Maar ik zwijg wel.. Ik wil geen pijn naar boven halen.. Ik wil het achter me laten.. Ik wil geen nachtmerries meer.. Ik wil rustig dromen.. Ik wil geen slapeloze nachten.. Ik wil lekker kunnen slapen.. Ik wil niet dat ik er aan onder gaat.. Ik wil vooruit..…

Zacht valt de regen uit een hemel zonder pracht... Die zich stil heeft betrokken met 'n water-zware vracht Bij het komen van de nacht . Geen ziet hoe het daalt uit dat duistre wolk-gespan, Als de tranen stil geschreid van een hoge sterke man, Die men voelen wel maar zien niet kan. Langzaam zakt de stad in het duistren van de nacht.…

laat ons samen zwijgen…

Jij kwam in mijn leven en de morgen geurde naar lavendel Al het kille van de regen liet je me drogen aan je warmte Met een streling van je stem kleurde je de schaduw van mijn denken Met je lief-zijn en je openheid ontsloot je de boeien rond mijn enkels Je sliep in mijn woelen en de nacht leek amper duister Omdat je me met jezelf me door…

luchtledig ventileer ik de kamers van mijn zwijgen het zal stil zijn het is vandaag dat woorden sterven zo lijkt de nacht ik schrijf: licht zwart-wit het geweten brandt en de wereld dicht tot hij niet meer dichten kan…

Zo weet ik van treinen, van regen en van een muggenbeet en van de herfst in de bomen. Het is wat het is. Zo weet ik van je ogen dat het je ogen zijn en dat ze me nacht na nacht aanstaren. In het donker tot het licht.…

hoe de zon des zomers lacht in droevig zwijgen.…

Een vlinder vergeten Een vogel in de lucht getekend Een zwaluw zonder zomer Een lied geruisloos vervlogen Een korrel zand Een stilte verdoken in mijn hand In het zwijgen van de regen Het dansen van de wind In het strelen van de hemel Het dragen van het leven In het zoeken naar het kind, omarmd door het licht, zal ik krachtig vliegen…

vanwaar ik zit, met uitzicht op klei zie ik een vergeeld dekbed uit het raam van de weduwe dan weiger ik te bewegen om slechts te kijken naar haar over de akkers vol spruiten nadert uit het westen, wind en regen zij haalt de waslijn leeg en ik zwijg voor eeuwig morgen zal mijn bezoek zijn mijn pak hangt klaar ik weet wat te zeggen over…

een nerf wikkelt zich rond de avond ik regen mij in het kussen; bemost het land waar ik zijn wil en waar bomen betrouwbaar in mijn schrijven staan misschien heb ik een uur of meer ook jij hebt het nodig toch zwijg je uit het nest, het maakt je bang ik nader het web, zo broos als het woord zelf een tak breekt de vergetelheid van…

Eens is het diepste duister van de nacht hopelijk verfrissend als de regen na een snikhete dag heb je helemaal niets op haar tegen Voelt het beklemmend zwarte donker behaaglijk zacht behaaglijker zelfs nog dan die regen Afhankelijk van de omstandigheden is het niet eng niet echt vervelend maar is het soms onverwacht zoals gezegd juist…

Toch lijkt het of de nacht nog niet wil wijken voor de dag. Alsof de zon maar nooit meer schijnen mag. Alsof het nog nacht was schuiven dikke laaghangende wolken over de huizen aan de overkant. De regen tekent strepen op mijn vensterglas. Maar wacht, daar buiten speelt een kind, het springtouw in haar hand.…

Aanvankelijk zag ik alleen maar saaie regen maar nu zie ik ook zilveren pijpestelen. Zij verraden het Mysterie en ik voel geluk van binnen. Ik denk daarbij aan wolken met zilveren randen met een achtergrond van Stilte, stilte en stilte.…

dweepten druppels regen met de beelden plassen verankerden ze stevig tot de wind erover streek leven uitgerafeld in de nacht verdween…

De regen spoelt het stof weg van de reis, loost tranen ook en helpt je door de nacht.…

de maand van herfst en stille winter, regen en koud, wie weet gaat het nog sneeuwen. een tijd van donker en wat hinder, december laat gapen maar ook geeuwen. oude kerstbomen en houten tafels mooi aangekleed, zo elegant en struis. de geur van taart en warme wafels, kleurig lichtjesfeest op straat en thuis.…

sluiten het onweer in je borsten buiten alleen de regen is thuis op de platte daken van de nachten zonder duizelingen ---------------------------------------- Uit: 'Land zonder nacht' (1952)…

De jongen in de trein zijn gezicht in de ruiten weerkaatst,een jonge god hij is het helemaal veelvormig is zijn zwijgen dat mijn zintuigen in verwarring brengt zijn trillende mond moet de woorden kennen zijn vlinderende ogen moeten hebben gezien wat ik zoek…

Zwijgen maakt een hels kabaal Als ze niet gewenst wordt Gillend, snerpend, snijdend Slaat het tegen mijn lijf Langzaam dringt het binnen En vervangt daar de stilte In een oorverdovend lijden.…

als je kunt zwijgen wees dan stil gesproken woorden zinderen na waardering verloren misschien nooit gehad je mening verwoorden delft langzaam een graf waar kwetsende woorden dieper raken pijn wordt gevoeld door alles heen zal men zwijgend gehuld in het niets luisteren naar woorden ze galmen na…

Ik mag niet van je houden het zwijgen is me opgelegd De liefde die ik voel in mijn hart is oprecht Ik mag niet van je houden hoe graag ik het ook wil Mijn verlangens kan ik niet meer bedwingen Is dit wat de liefde wil! Voor altijd zal ik zwijgen mijn hart draagt een geheim De woorden in mij herhalen zich keer op keer Een refrein…

Ik weet dat jij mij gerust zult stellen. Alle twijfels praat jij met één lipgebaar weg. En ik weet dat ik me hierna nog steeds hetzelfde zal voelen. Maar jij zult het niet begrijpen wanneer ik jou dit zeg. Daarom verzwijg ik de sterren in de ruiten van ons samenzijn en doe jij alsof jij het trillen van mijn stem niet hebt gehoord..…

Je moet nu maar eens zwijgen en val ons niet meer lastig want ik ben hierin, vast niet alleen...…