Ontblote zwerver

Jij kwam in mijn leven en de morgen geurde naar lavendel
Al het kille van de regen liet je me drogen aan je warmte
Met een streling van je stem kleurde je de schaduw van mijn denken
Met je lief-zijn en je openheid ontsloot je de boeien rond mijn enkels

Je sliep in mijn woelen en de nacht leek amper duister
Omdat je me met jezelf me door de kloven leidde
En je zwijgen verslond het geratel van de soldaten die op me jaagden
En hun paarden en hun honden leken net verdwaalde zwervers

En je ging toen ik nog sliep
Toen je met je ontblote lichaam
mijn naaktheid niet meer raakte
Werd ik wakker van de kou.
Ik verwijt je niets mijn liefste
Je bent niet anders dan de anderen
Net als hen begreep je te laat
Dat ik slechts vluchtte voor mezelf

Want niet vluchten maakt me bang
Bang voor het onbekende
En samen samenblijven heeft geen zin
Als je niet vlucht met mij in mij
En omdat jouw zwakte en wrange onmacht
De lijnen van mijn lichaam niet verbergen konden
Liet je enkel leegte en die weegt nu zwaar
Liet je enkel stilte en verleden tijd

Vlucht nu maar mijn liefste
Ik vlucht wel met mezelf
Tot ik het vluchten moe ben
En ik schuilen ga
Voor de regen en de soldaten
Voor de nacht en voor de kou
Net als jij ben ik een zwerver
Net als ik vlucht jij voor jou

Schrijver: Alfons Paul De Winter, 6 mei 2004

paul.de.winteryucom.be

zwerver

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 925