Alle inzendingen over ontmoeten

Het verlangen daar iets nieuws te ontmoeten spiegelt zich in het heldere water; integer en in een transparante ontmoeting met elkaar. Een transparante verbondenheid in een ontmoeting met een verbeelde toekomstige tijd. Die de grijsheid van een ver verleden op een gewenste verjonging voorbereidt.…

Ontmoeting Herkenning Vertrouwen, warmte, energie Crisis Handreiking Alles of niets vriendschap Geen keuze Vriendschap verlangt of verwacht niets Onverwacht Pijn en verdriet Loslaten Ontmoeting Ooit weer Eeuwige liefde Vaarwel mijn verloren vriend Tot ooit…

Waar wij eraan gewend Zijn geraakt elkaar Wegkijkend voorbij te gaan Is daar zo maar die ontmoeting Via Marktplaats waar we Zo waar een mens ontmoeten Die we in de ogen zien, Die zijn verhaal vertelt, En die bereid is ook Ons verhaal aan te horen…

In lijve heb ik hem nooit ontmoet, maar toch bestaat er niemand, die me volkomen begrijpt en kent.…

woorden uit de ziel weerspiegelen gedachten een diep ontmoeten…

Als je iemand ontmoet beoordeel je hem naar zijn kleren Als hij je verlaat beoordeel je hem naar zijn spraak…

Over het bospad kom jij aldoor naar mijn huis voor de ontmoeting.…

ik ontmoet je ik groet je ik kus je ik streel je ik verhit je ik aanbid je…

Vreemden ontmoeten is elkaar binnenlaten – door open ogen.…

In de doolhofstad kaatst men maar rond, altijd weer -- ontmoet je elkaar.…

Angstig, verlangend, onzeker stond ik op het perron te wachten op de vrouw van m'n hart. De trein kwam langzaam tot stilstand, door de donkere ruit van de coupe, zag ik een schim Een schim tussen vele anderen, een schim die mijn hart direct herkende. Ze stapte uit als in een droom; donker en statig Een droom die werkelijkheid was geworden…

vanuit het niets kwam jij me naderbij we dansten, dronken gulzig uit de fusten terwijl een gonzend klokgelui ons suste je zachte lichaam rook naar zoet gevrij en werd een speelbal voor mijn lusten we rolden, tolden, lagen zij aan zij van top tot teen nam je bezit van mij we spoelden aan op verre, zilte kusten de zon boetseerde je figuur…

zo ver weg en toch dichtbij spreken wij digitaal de letters vormen woorden de zinnen ons verhaal bij toeval iemand tegenkomen virtueel op straat even binnen koekeloeren vragen of het gaat hersenspinsels spreken kunnen tikken wat je wil met deze mogelijkheid krijgt niemand ons ooit stil…

verdrietig zoek je naar warmte in de kou zachtjes vraag je om zwijgend begrip je hand raakt de mijne bij elk klein verhaal in je ogen tranen zij spreken jouw taal je praat en praat tegen mij die avond laat over jouw leven over waar jullie waren gebleven over vervlogen tijden van reizen en geluk waar de woorden vallen volg ik je…

Ik heb het zomersgrijs aanbeden door bladeren de lucht gezien zoals alleen maar kan in zomerse taferelen en zowaar jij mijn pracht die schittert als de avond die op ons wacht en wijl wij in de schemer de zachtheid van het leven vlinderen ruist het bos onze muziek toen wij voor het eerst in het gele stro in naaktheid elkander hebben gekust…

Het wazige land lijkt aan de einder op te lossen in de avondschemering het aanstormend licht slaat sterren tegen de muur van gebroken kristallen wij bevinden ons daar tussen dwalende lichten met als einddoel elkaar…

Dit einde is het einde niet al is het graf verzegeld. Vrouwen zijn op weg met balsem en geur van voorjaarsbloemen. Een tuinman, bezig aan de heg groet onverwacht, en weet een naam te noemen. De steen al weggerold, de engelen gezeten. Wie had dit uit geloof geweten of zijn het beelden uit een droom? Reeds bloeit de levensboom en welt het…

straten dat doe ik wel vaker dan hoef ik even niet te praten ben dan in mijzelf ik ben dan genoeg vertoef zo in mijn wereld het is mijn hart dat daar naar vroeg niet dat ik zo diep ga of iets moet beslissen het is gewoon de rust die ik heb moeten missen zo maar alleen zijn opdat het draaiend denken stilaan wordt gesust ik ontmoet…

we wisten nog geen namen, we waren beschouwelijk weliswaar maar onwetend van de verscholen weg die voor ons lag onbekend met alle treden te gaan wentelend om verharde ondergrond dat het niet van een leien dakje zou gaan was geen verrassing om dorp en land, in stenen steden langs uiteinden van zee en duin we verbleven in elkaars nabijheid…

Als ochtendmist, onzichtbaar maar te voelen, niet zelf koud maar de huiver overbrengend... Als stilte, klaar al om gewekt te worden, ontwakend tot een zuiver ritueel van vreemde vogels in het riet verborgen... Zo kom je, ben je plotseling mijn deel....…

dit is mijn leven dit is mijn pijn dit is mijn toekomst en wie ik denk te zijn dit is mijn spiegelbeeld dit zijn mijn tranen dit zijn de dingen die in mijn leven kwamen dit is wie ik ben dit is waar ik voor vocht en al is het nog lang niet over het is toch veel te kort ik wil wel veranderen maar je weet dat het niet gaat dus denk…

Ik kwam aan een oase, een vrouw stond blootsvoets in zichzelf geschaard lege ogen boven een mond vol krijt levende afwezigheid. Zij strekte zich tot in de verten uit, eindeloze bruid. Lemen voeten kreeg ik, veren van de vogels die haar omhalsden ik voelde mij zo wijd als zij. Zij openbaarde mij een glimp van heiligheid, mijn afgeleefde…

zei je en dat brak de dag in duizend stukken Je weer te zien zo onverwachts was wreed De kleur van schaamte dwingt tot haastig bukken hoofd omlaag de ogen neergeslagen laat niets merken, dwaze hoop Is dit wederzijds ontmoeten toeval of bedoeld, gewild Waarom over geluk gelogen Better to have loved and lost than never to have loved…

kalkstenen vlinders vliegen naar je toe de stad zegt met één oog de nacht gedag straks vlieg ik op de vleugels van je rode haar over de blauwe halswervel der stad als een dragonder ga ik in de wolken rijden maar jij wenkt met je kleine witte hand een twijfeltorentje van vrees en beven rijst uit de zwarte bronnen van je ogen en als ik dichter…

een man loopt door de straat wat een leuke man wat een soepele tred wat een schrandere blik wat een mooie grijsblauwe ogen ik word er misselijk van ik moet iets doen ik moet hem stoppen ik moet hem vragen ik roep "man" en zie hij kijkt naar me om…

Zijdezacht golft over de heuvel in een wolk van satijn haar warmte de wind speels blaast lokkend krullen in haar donkere haren zou je haar ontmoeten geef haar dan een kus van hem die ooit haar lippen dronk gulzig en gretig wijl ze hem haar liefde schonk…

Dichter bij zee bewondering in het ontmoeten gelijk herkenning bij de eerste oogopslag wat ben je mooi mannelijk sterk lief vertrouwd droomprinsen bestaan een glimlach een zachte fluister in de wind ik wilde dat ik jonger was onhoorbaar een illusie armer een vriend voor het leven rijker het stille weten die kaart vijf euro…

Je nadert aan het eind van een doormijmerde middag het drinkgelagenplein en knoopt nog een uurtje zonneschijn los uit je bandana. Rond een tafel dicht bij elkaar praten drie vrouwen over hun welwillend voorbijgaan aan het punt dat de nacht hen doorgaans scheidt - je voorziet de halfzachte punten waarop ze haveloos in de morgenschemering zich…

trekkend langs gejaagde oorden schep ik als de avond valt een oase van getemperde woorden als een warm welkom voor wie in de luwte rond het vuur verstrooiing zoekt die met mij het dieper zwijgen beluisteren wil, glas en brood genoeglijk delen kan van uur noch tijd bewust verstild doch voldaan weer verder gaat…

Aanvaard mij in mijn stille zijn als ik verdwijn in een schelp of in een steen daar ligt de bron die leven geeft zoekend in balans daar ligt het zijn wat niets verwacht niets wil niets moet en zichzelf ontmoeten wil zoals stil op de huid van mijn lief.…