Alle inzendingen over rietstengel wacht wind

Als berkenblaadjes heen en weer bewegen Dan weet je een ding zeker: er is wind, Waar ik dan een conclusie aan verbind, Maar menigeen spreekt mijn conclusie tegen. Ik debiteer mijn mening zonder schroom: Wind wordt gemaakt door blaadjes aan de boom.…

En aan weerskanten rietstengels, sommigen gebroken. Op een waterlelie zit een kikker in alle rust en een reiger vliegt op zich van de kille leegte bewust. In een weiland koeien die hem na staren. Terwijl in de verte een boer zojuist met zijn hond in een praam aan komt varen.…

Even daar zie ik de geest van Sappho zwaar depressief langs de vloedlijn lopen, haar beeldschone hoofd geknakt als een rietstengel. Sappho's borsten leggen het af tegen de deining van de woeste zee, die alsmaar meer uitschot op inhumane wijze uitkotst als drakenvuurgespuw.…

de zee bedankt de wind blij voor de stilte hem gegeven zodat hij zich kan spiegelen de wind en de zee genieten mijn dank dat ik mijzelf zie samen wachten de zee en ik tot de opkomende wind de spiegeling breekt lucht wind en zee huilen druppels vallen op mij en bespikkelen de rimpels ik haast me naar jou in je spiegel bekijk je…

De wind waait mij ver weg van hier over uitgestrekte vlaktes van onbestemd verlangen ik wacht waar de wind mij waait aan de oplichtende horizon is de dageraad slechts een manestraal ver weg ze waait over onbereikbare bergtoppen laat sporen na in de bedding van de rivier er waait zomaar ineens een andere wind geeft een…

Wat ga je tekeer, ‘t is herfst de wind heeft een oerkracht zo lijkt ‘t is herfst, een openbaring op naar de winter en de verwarming!…

blijf maar even zitten wachten 't duurt vast niet meer zo lang laat je niet door angsten leiden maak jezelf toch niet zo bang blijf maar even zitten wachten weglopen helpt jou zeker niet zie de waarheid onder ogen soms met pijn soms met verdriet blijf maar even zitten wachten straks krijg je antwoord op jouw vraag niemand kan echt iets…

Spoei voort: gij zult bij Thetys rusten, En ik bij 't meisje dat ik wacht. ------------------------------------------ uit: Mengeldichten (1716)…

mijn brief voor jou gaat in deze fles waarmee ik mijn dorst naar jou een beetje les ik werp hem ver ver weg in zee met tranen in mijn ogen neemt hij mijn liefde mee misschien dat de brief ooit bij jou eens belandt aan een zonovergoten parelwit strand drink dan van de liefde die je vindt in mijn brief en ik zal wachten op antwoord…

Wachtend op een trein die nooit meer komen zal sta ik op een verwoest perron met onder mij een gapend dal te staren naar wat eens de perronklok was de wereld is van god los geraakt komt er dan geen einde aan deze cirkel van geweld waarom heb ik in godsnaam geen heidehutje gekraakt in wat verschillen wij, wat men de mensheid pleegt te noemen…

Ik eerder weg mocht gaan Wacht ik op jou Maar als ik achterblijf Jij verdwijnt Bij het keren Van het tij Vraag ik je lief Met heel mijn hart Geef licht en Wacht op mij…

onheilspellend donker worden en wervelend dansen en er geen hoop meer is Zelfs als niemand meer wacht Ik zal blijven wachten ik zal wachten tot de zon opkomt!…

De trein dendert het station in in die trein zit jij ik weet niet waar je zit maar je bent onderweg naar mij Raampjes vliegen voorbij ik staar naar de trein ik kan niet wachten tot je weer bij me zal zijn Je stapt uit maar ziet me niet staan vol van verlangen wil ik naar je toe gaan Ik loop over het perron en roep je naam voor me…

De wachtende ochtend is de korte belofte die niet veranderen wil als het oude begin weer ontwaakt in gezichten die hun nieuwe begin zoeken en verdwalen in de haast om niet te missen wat ze geloven als ze steeds de tijd om raad vragen…

Is mij een vodderij gevallen uit de pen, (Weet, lezer, dat ik al mijn vodden daar voor ken) Ik sluit ze van mij af en laat ze liggen rotten: Lang, lang na haar geboort onthaal ik ze de motten, En val der met de keur van een vers oog op aan. Gevalt mij 't kind dan nog zo 't eertijds heeft gedaan, zo houd ik 't voor zo schoon als ik er een…

Wachten doe ik, tot de kilte de lachende avond verjaagt en ik niet anders meer kan dan niet meer wachten.…

Ik wacht hier op jou Ik wacht op je ogen je lippen je liefde Op je armen die je om me heen zal slaan Op je kussen die je me zal geven Ik wacht En wachten zal ik Desnoods voor eeuwig...…

felle onrust zwermen in het late zonlicht een vreemde kilte ruist door de bomen met lange schaduwen herfststormen komen razen en jagen door dorre bladerkronen luchten vol woest weemoedige muziek zoete geur van afbraak op mistige ochtenden ontwaakt de wereld traag onder een deken van schimmig dons de bossen aan de einder wachten…

Laat ieder mens even tot rust komen Mensen wachtend elk met hun gedachten Tranen na de uitslag mogen hier stromen De wachtkamer wacht……

Erger dan de dood die met een kus de adem steelt erger dan het vuur dat het stille vlees tot stof verzengt is het verjaarde leven dat lange dagen grijst en wacht, wacht…

als je vanavond langs komt niet bellen kom maar binnen de deur staat op een kier geen ogenblik ogenblikkelijk ik wacht op je.…

Mijn bootje is van dun riet, Gebonden door vezels van lis. Toch bevaar ik de stroom. Geen wachtlicht op de andere oever, Alleen bewaakt door de poolster. Kom je niet? Jouw boot is van sterk hout. Deze stroom is nog lang niet De woeste Yang Tse*, en toch ben je bang. Kom je niet? ------------------------------------------------ Yang Tse…

Wacht maar...…

Ik wacht bij haar en maak haar laken glad. De grind die in haar adem brak is van het nachtpad weggejaagd.…

Wachten doen we toch een leven lang, op nieuws, verbetering of engelenzang, maar wat er allemaal intussen ook gebeurt, of hoe de zon alweer de dagen kleurt, we zien het veel te weinig, hollen voort, alsof het echte nieuws door ons niet wordt gehoord.…

Ik wacht elke dag en ik wacht elke nacht. Ik heb geduld elke stilte word hoe dan ook gevuld. Ik vertrouw mijn gevoel jouw woorden, vertrouwensakkoorden. Ik ben niet leeg maar een sein of teken en gevuld zijn weer mijn lege weken. Ik wacht. Ik heb geduld. Ik vertrouw. Ik ben niet leeg.…

wachten terwijl je op de stoep van een kasteel staat te dralen langzaam verdraait de bel een geluid uit de gang harde stappen behang gaat aan de kant wasgoed leeft op de kasteelheer in aantocht lawaai...…

wachten Wachten………

De ene minuut dolblij, De andere minuut stervensbang, Als angst en hoop strijden Duurt wachten soms zo lang……

een blad valt naar de aarde terug waar leven in sterven wordt geborgen tot aan de terugkeer van het licht winter wordt wachten waarin een stil verlangen het land bedekt…