Alle inzendingen over vers

Van Moskou valt het nodige te zeggen Ontegenzeglijk is er heel wat mis Maar één aspect is alleszins te prijzen: Dat het in elk geval niet Emmen is Op doorreis, zo is mij althans bevestigd, Is het in Moskou ook niet al te best Doch bent u, wereldreiziger, verstandig Dan mijdt u Émmen driewerf als de pest Voorzeker heb ik meelij met eenieder…

Graag vraag ik uw aandacht voor een nieuw traktaat In de geest van heer De Wijs (niet van de straat!) Net als hij ben ik gegrond Tegenstander van de hond Oh, je moest eens weten hoe ’k die mormels haat! Deze beesten zijn het vleesgeworden kwaad Hoe de volksgezondheid hierdoor wordt geschaad Is een regelrecht schandaal Want hun beet is vaak…

zoals seizoenen gaan en komen beleven wij plezier en pijn de zomer wordt ons wreed ontnomen de winter zingt een nieuw refrein de kunst is onverstoord te blijven in ons genot en in ons lijden de onrust uit ons hart te drijven in alle vier de jaargetijden zoals een kaarsvlam rustig brandt indien geen wind haar kan beroeren zo houden wij…

de verblindende schijn van het aardse genot weeft een donker gordijn om het wezen van God want ook al is Hij de bron van het eeuwige licht zoals een wolk voor de zon bedekt waanzin ons zicht wie de lust kan bedwingen en de hebzucht kan temmen zal Zijn glorie bezingen in ontelbaar veel stemmen…

Het klopt! riep ‘t schaap Veronica. Het klopt wat ze beweren. Als ik hier mij zo neder zet, voel ik de koude wind vol rond mijn blote billen slaan en ik moet concluderen dat ik een openbaar toilet beslist niet prettig vind. De dominee stond in de buurt en overwon zijn gene: Begrijp ik goed dat u graag hebt dat ik een kiekje maak? Ik hoop dat…

Liefde is soms nog ver weg, Geen enkel idee om het geluk te pakken, Het geluk te pakken daar hoog in de lucht, En alleen op het juiste moment, Kun je een greep doen, maar liefde is soms ver weg.…

In Zeeland kreeg men steeds het heen en weer, Men klaagde over wachten in de zomer, De files en de tochten alsmaar slomer, Dus vaart het mooie veer vandaag niet meer. Maar ach wat kunnen Zeeuwen zich vergissen, Want nu pas zullen ze de boot echt missen.…

onder veren kussen dons bedolven liefde sneeuwt om ons en drijft tussen de lakens in bed, kasteel verover mij je silhouet danst schaduwen en ik streel een glimlach uit de nacht wacht op het ontwaken van de dag, dan verdwijnen wij alleen de wind weet waarheen…

Een dame uit Veere Ging graag uit de kleere Het was liefde voor geld en met passie na een kwartiertje zei ze: dat wassie Want er wachten nog veel meer heren.…

Hij schrijft vers na vers In een hectisch tempo Woord na woord Zin na zin Woorden worden zinnen Zinnen worden teksten Hij is erg ijverig Maar die hoop literatuur kan ie eigenlijk beter naar de Maan sturen……

Het is tijd om op te stappen het is tijd je moet nu gaan Waarom woon je ook zo ver, te ver bij mij vandaan?…

Beide handen vouw ik open een warm welkom voorbereid jij verkiest door hard te lopen jouw eigen weg in eenzaamheid Ooit zal ik de woorden spreken in de letters van de tijd eens zal ik de draden breken in strakke lijnen van de strijd Beide oren willen horen ied’re klankkleur in jouw stem weer kan ritme mij bekoren ook al zette het mij…

Wanhopig tekenen mijn lippen de leegte op het laken, ze betasten het snikkende stof, opgerold tot een levenloze gedaante. Ongrijpbaar en herhalend rimpelen kreten zich langs versleten naden, schaduwen op de muur vormen een vreemde en groteske parade. Mijn lichaam laat ik zakken in de wurggreep van de nacht, de afstand tot mijn blauwe…

Zachtjes klettert de regen op mijn schone ramen. Waren wij nu maar onder deze dekens tezamen. Helaas, het lot trof ons dat jij in Skippy-land zit. Liefde kent geen afstand, maar het blijft een flinke rit. Ik hoor jouw liefdevolle stem via een telefoonlijn. Het is een huilende stem en dat doet mijn hart pijn. Ik lees jouw gevoelens en gedachten…

Je bent al zo'n tijd Zo ver weg van mij De dag dat het gebeurde Voelt alsof het gisteren was Maar er zijn al 2 jaar voorbij Nog elke dag mis ik je En vraag ik me af Waar je toch bent Maar het blijft bij gissen Waar jij bent is mij onbekend Maar als ik 's avonds Naar de sterren kijk Ben je misschien helemaal niet Ver van mij…

verlies is nog vers niets rijmt meer met het gevoel en niets dicht het gat…

Ik ga dan stil, tevreden en gedwee, En neem geen ding uit al dat Leven mee Dan dees gedachte, gonzende in mij om: Men moet niet van het lieve Dood-zijn ijzen: De dode bloemen komen niet weerom, Maar IK zal heerlijk in mijn Vers herrijzen.…

weet zij veel wat dichten is dat het de lezer is die schept... hérschept wat dichters verzinnen in gedachten, luidop als ooit Cees Buddingh’ nooit versagend gaat ze door én door met penselen van haar versjes waarvan André Hazes post mortem een stijve krijgt…

Zo stoort me vaak bij heerlijk werk 't gevoel, Dat ergens in mijn ziel een vaag gewoel Van denken is, een halfbewuste drukte, Tot plots'ling een gedachte, suizend, schiet Dwars door mijn vrijheid, 't stof van oud verdriet Waaiend over een vers, dat haast gelukte.…

Een stille dag is om mij heen en in mij is het leven flauw, ik voel de angst des wezens nauw en ben in mijne vrede alleen. Is er in mij de aandacht niet van verzen en hun stil verricht inschikken tot dit klein gedicht van iets geluk en licht verdriet? dat gij nog eens mij waart nabij en ik u koel en zuiver vond…

Druppels vallen op het doek boven zakken slapend vlees Warme adem blijft gevangen het snurken zacht en hees Een uil kijkt naar de sterren verslikt zich in wat lucht repeteert nog eens zijn kunstje nu in vogelvlucht Zachtjes vallen dromen synchroon met strepen ster Na al die vele kilometers is thuis nog steeds niet ver…

Aan de donkere hemel, sterretjes rij aan rij, een van die diamantjes, schijnt daar speciaal voor mij Al heb ik je nooit mogen zien, en je niet eens gekend, weet dat je, waar ik ook ben, altijd bij me bent Soms droom ik wel eens, van hoe je nu zou zijn, dan droom ik dat je bij me bent, dat voelt bijzonder fijn Al ben je nog zo ver,…

Ergens ver weg Huilt een jongen Traanloos staart hij Naar de horizon Hij huilt om pech Is van de pijn doordrongen Bewegingloos gebaart hij Naar de plek waar het begon Ergens ver weg Staat een jongen Naast hem ligt de leegte Te wachten tot ik kom…

Stuk gruiz'len, 't strand op, van de horizont Groenglazen bergen tot wolken van kralen; Veilig in duisternis van kalken schalen Woont 't weekdier, vast aan nooit bewogen grond. Sidderingen, die tot zijn diepte dalen, Hij voelt ze niet, verdiept in pijn van wond: Zijn teerheid bloedt parels, die, klein en rond, De ronde zee, immense paarl,…

Verse graven hier en daar, onbegersde moldebuilen, ziet men uit het kerkhof puilen, dit onzalig ziektejaar! Kinders, sprakeloos, gekist; ouders, al te vroeg gaan slapen, wonden die in 't herte gapen... deerlijk om herdenken is 't!…

in een onvoltooid vers met onafgemaakte zinnen zo veelzeggend zijn dat iemand er kippenvel van krijgt iets losmaken dat nooit heeft vastgezeten het gevoel vertolken van je naasten als een vorm van helderziendheid een vleugje zout in een schrijnende wond gooien en als een lafaard op de loop gaan voor je daden of anders gezegd de mens…

Als een veer die dwarrelt door de lucht tussen bomen, planten en bloemen gedragen op de wind met een zucht voorbij enkele bijen die zoemen langs een vlinder zo kleurrijk en broos zijn vleugels voor de eerste maal gespreidt ze laat drogen in de zon, bovenop een donkerrode roos genietend van het nieuwe leven dat hij nu leidt lichtjes strelend…

maar ze zijn al ver, wankelend en giechelend -Ja.. ja..ja…bla... bla… zeer intens!- en eenmaal thuis, weet niet waarom ik doe geen lichten aan maar blijf, verstijfd naar de vloer onder mijn voeten staren en voel hoe de Dood naar mij kijkt, zoals een kind naar de laatste rode kers hei dichteres, laat nú horen één leuk vers……

het volle maanlicht de klokken mompelen koperkleurig, hun gebronsde klanken klinken dof, diep en wijds over stil land elk van hun klanken markeert scherp en helder de grenzen van deze eindeloze stilte, de stilte van de diepe midwinter, van verlangen naar zachte voetstappen, dat stille hunkeren, onbenoembaar, naar het gekraak van verse…

Ik ben van u zo verre, Ik waar bij u zo graag, En zeide u alle de liefde Die ‘k in de ziele draag! Ik fluisterde u in de oren Zo geren een enkel woord! -ik zong het reeds duizend keren! nog hebt gij het nooit gehoord! Ik zong het aan de rozen Wel honderd, honderd maal – Licht heeft het afgeluisterd De wilde nachtegaal. Ik zei het…