Alle inzendingen over verwondering

Het gevoel dat tijdloos blijft, terwijl ons bewustzijn groeit. Terwijl we verder voortgaan, naar wie we werkelijk waren. Wanneer we vooruit gaan, naar wie we gelooflijk zijn. Gedreven door het leven zelf, dat ook het leven in ons is. Gedreven door ongrijpbaarheid, dat niet anders groeien kan. Leven dat in de diepste kernen, ieders bewustzijn…

Als je weet wat je morgen wacht Hoe zou je vandaag dan leven De toekomst weggegeven Verwondering ontkracht Als de dag de nacht opzij schuift En tot het verleden verklaart Dan weet ik wat ik nog niet wist toen gisteren morgen was…

Monte Subasio in verwondering loop ik over het dak van Umbrië beleef m’n eigen nietigheid in de holte van een krater tast in de schoot van moeder aarde naar de grond van mijn kleine bestaan…

zoals een schilder in kleurige beelden woont met licht en donker zijn eigen wereld schept zo voel ik me thuis in kleine, sobere zinnen dompel mijn pen in weemoed en verwondering…

Zelfs de regenboog maakte me zo bang dat ik mijn hoofd boog Het was te mooi wat ik daar zag en dat verdrietelijkte mijn dag want ik voelde namelijk geen ontzag Waar vind ik de Verwondering, Bewondering Waar heb ik het toch gelaten......…

Verjaren is het leven vieren in dankbaarheid, verwondering. Verjaren is het blije weten dat ook de tijd gegeven is. Verjaren is eens even kijken naar alles wat verleden is en hoopvol naar de toekomst reiken omdat het leven gave is.…

Wil je aan het wolkje aan de blauwe hemel vertellen dat je mijn vurig verlangende hart met grote verwondering hebt gezien? En vertel ook dat mijn gloeiend verlangen is verdwenen in een grote wolk van vredige stilte.…

Driehonderd gram voorgesneden jonge Goudse kaas in steeds weer hetzelfde aantal plakken Supermarkt, koelvak, verbazing, verwondering Ik beleg mijn snede brood met perfectie…

Ik kijk in de nacht naar de donkere lucht en sla in verwondering een diepe zucht.... om die mooie sterrenhemel. In de stille nacht. Ik sluit de gordijnen tot morgen de zon weer gaat schijnen!…

Sorry schoonheid het ligt aan mij vol verwondering als een kind zo blij stond ik gisteren bij je stil maar vandaag liep ik je mooi voorbij en weet ik echt niet wat ik wil wacht op mij want morgen ben ik er weer bij…

hij zingt een lied dit niet vergeten nog weten als de schaduw weer eens roept meedragen als aantekening in een dagboek blijvend op zoek naar zijn melodie door niets laten onderbreken deze verwondering die ik hier als mens hoor en zie…

wars van competitie schrijf ik gedichtjes die me raken verwond door m'n woorden wil ik dronken worden en wegdromen in één van mijn eigen versjes maar wat ik ook probeer en hoe ik mij verwonder ik blijf er telkens weer te nuchter onder…

Er blijven altijd mensen die als je broers je vader of je moeder je zus, je liefste ooit, je kind dat onbegrepen pas toen 't wegging zijn eenzaamheid die reeks blijft komen je verwonderen onophoudelijk.…

boze blik ja, zo is het goed oh fijn, een aai steeds meer regels op school, op het werk er moet steeds meer er mag steeds minder er wordt veel verwacht maar diep van binnen zit nog steeds het kind dat met verwondering naar de wereld kijkt…

Die winteravond in de Achterhoek keek ik met veel verwondering naar boven, waar zonder lampen die de sterren doven, de melkweg zich liet lezen als een boek. Blik op oneindig. Ik viel in het niet en zag de adem die mijn mond verliet.…

de nacht draagt zwarte schoenen jouw bekende liederen zal je nooit meer zingen jouw stem was verwondering en verbazing gestorven in de melodie der versmelting jouw naam nu in de wind van verfluistering…

Een godsbeeld hebben is fijn altijd goed is het weten dat er nog zoveel andere zijn laat jouw beeld niet overdonderen maar vul elkaar steeds aan elk beeld mag verwonderen en in liefde naast elkaar bestaan…

een handvol misschien bomenzacht wat warme aarde en een vinden verwondering om het gouden licht en vleugels rond de maan en al hoor ik in de verte het gezang van sneeuwrivieren de eeuwigheid is hier in jou en in dit fonkelend verdergaan…

nog baarmoederlijk diep en zo verwonderlijk teer en klein heb je al vlindervluchte dromen van hansopjes aan de lijn en een zuigend kindermondje aan het overvloedig stromen in het tere samenzijn…

Ik twijfel nog over wat je hebt aangeraakt een tere ziel of diepe wonde het is nu in de natuur die vertwijfeling en verwondering het heelt de stilte en mijn zonde er is niets meer dan die aarzeling in rust aangeraakt door wat jij misschien vergissen noemt.…

Bemin en verwonder, Beleef en geniet, van al dat prijkt, Van al dat leeft, Van de zin en de onzin, van heel het leven Ontwaar en bewonder, Ervaar en beziet, Al dat verrijkt, Al dat ons geeft, En beleef de beleving, van heel het leven…

vertel me wie je bent gooi de deuren en ramen van je hart maar open lucht jezelf ik zal proberen te luisteren natuurlijk niet lachen niet huiveren op het verkeerde moment ik zal proberen te zijn als de wind zo’n zwoele waar in de onderstroom zich een behaaglijke en aangename zomer bevindt maar een oplossing kan ik nooit beloven vertel…

De kinderen van Ruinerwold Houden mij een spiegel voor Welke ook weerkaatst Op mijn eigen verleden En speciaal mijn vader Mijn dominerende vader mijn dus alles bepalende vader Mijn vader Gerrit Jan Krediet Mijn zo Godsgetrouwe vader Met een volgzame vrouw Mijn vader op de aarde voelde als Ónze Vader' in de hemel soms een beetje meer…

Pardon, ik zoek het archief van deze stad Helaas die is daarnet verdwenen Een goede raad: neem vlug de benen Een verzakking sloeg een gapend gat Dat is niet eens te verwonderen Ze hoorden het al vaker in Keulen donderen…

De mode is toch wel een wereldwonder Al zijn de vrouwen in zachtheid afgelijnd De tepel verzwaard en de borst is verkleind De verwondering vind je eerder ‘vanonder’ Zo viel mijn oog ook gisteren weltevree Recht op de snee van een kontdecolleté…

Vol van stille verwondering door dit hele kleine wonder.…

Zij eisen van ons, — want zij dragen een naam, in 's lands kronijken van grote faam, — dat we zinken voor hen op de knieen; verwonderen doet hun ons spotgelach , ze dragen — ontwetend — hun naam van gezag, als een ezel... relikwieên.…

je oor te luister leggen bij het stroompje over stenen stappen en aan de overzijde diep inademen jezelf betrappen op verwondering de geur weer ruiken van het najaarsgroen dit gevoel vertalen in tedere woorden probeer het maar eens…

starend tast zij in een geopend boek verwondering zal steeds haar drijfveer zijn…

Lente heeft de winter van zich afgeschud en richt zich op tot een betoverende fee die haar schoonheid weer laat zien in geuren en kleuren en ontluikend groen zo zorgt zij voor lichtheid schoonheid verwondering en ontroering in dit nieuwe seizoen…