Alle inzendingen over vezels

de grove vezels op de rug van het tapijt zijn gemaakt op het trotseren van de eeuwigheid in grijze stof verbinden zij hun schoonheid met de aarde in het dragen van de werkelijkheid tijd en plaats bepalen in grote lijnen het weefpatroon dat opgevuld wordt met persoonlijke structuren in voortborduren zien we ogen en de lach uit het…

In de botte nerf krijg je het koud geraspte krullen liggen om je heen vermengen zich met druppels bloed dit boomsap de pijn niet kan verlichten zo rasp en schraap je iedere vezel, de harztranen de barsten niet kunnen dichten totdat er niets te pellen overblijft uit het hart van de geschonden kern en ben je uit het juiste hout gesneden.…

Zij kan niet zien wat ik weet en tot in mijn vezels bespeur. Het tarten is al vroeg begonnen vernietigt kostbare momenten. Sterven is de kunst vrij te laten wat in je aan hoop heeft geleefd. Niets verscheurt me nu zozeer dan de liefde die ze telkens geeft.…

Anne heeft jaren haar bekeken en beschreven, zelfs vol liefde haar stam tot diep in de vezels geraakt. Niemand zal hier een traan om laten. Want waarschijnlijk zal de nieuwste uitgave van het Achterhuis van deze boom worden gemaakt.…

het rode vocht gúlpt naar buiten de kiezen verscheuren, vermalen de prooi je hoort het kraken als de kaken sluiten De vermorzelde vlezige pulp voelt zacht de tong tongggleert het, loom ontsteelt de laatste druppels vocht zonder ook maar enige schroom Een simpele slok bezegelt dan het lot levert ter vernietiging aan de maag het schamele vezelig…

je geeft me goud geen filigraan met lucht de schijn van werkelijkheid we gingen samen door geen deur als spiegels kaatsten we verbeelding bekennen nu volledig kleur je gaat voor mij meer stappen verder dan je denkt je treedt uit en geeft vertrouwen dat verplicht tot in de allerdiepste vezel van mijn lijf in overgaaf van je te houden…

hij een levend standbeeld was zo stil als hij daar stond op het pleintje voor de grote kerk de beruchte grote kerk met de zwarte kousen terwijl de zware klanken over het dorp galmden zoals ze voor vreugde en verdriet onaangedaan al eeuwenlang hun klinkende taak verrichten Dichterbij gekomen zag ik de intense oplettendheid in elke vezel…

begeef me verder van het geheim, als dat bestaat, elke zet wordt gemaakt als herontdekking van het kleine die ik raak, in ieder woord leeft het beginsel om zich uit te willen uit te drukken in meerslachtigheid, de ruimte als gewelf in de stilte van gedachten ze zijn ervan doordrongen, het bloed ijlt door de longen om de allerlaatste vezel…

Uit de stilte van verwachtingen waarvan we zijn doordrongen, om elke vezel te verleiden tot het bloed druist door de longen uit het uurwerk van de ziel, komt de tijd voor wie de tijd is gekomen, het vorige is al bijgezet, wordt het jaar opnieuw in kaart gebracht, om weg en doel te laten samensmelten, in de revisie van het hart lijkt…

In een gesloten graf met de diepe duisternis om HEM heen werd HIJ plots door de liefde gewekt en uit die kiem van leven stortte een morgenlijke bron van onuitputtelijk Licht zo krachtig en sterk dat de zware steen werd verdreven en verbaasd keek Hij naar buiten met alle vezels van Zijn vernieuwde wezen zag Hij hoe de zon kwam opdagen…

Kracht uit zich door een natuurlijk geweld Gaten tussen bomen Een boomstam door natuurkracht geveld Een zwarte specht was in je gekomen Gehavende stammen vertellen over eeuwen In jouw holten sliepen spreeuwen Je hart was rot tot diep in het zicht Een proces dat doorging totdat je was gezwicht Verspleten tot houtige vezels Judasoren vergelijkbaar…

De steen doorgloeit de vezels Hij licht veelvuldig op Als een gepolijste ijsscherf In de schatkist van kwakzalvers en kwezels Klem hem in jouw vuist!…

vallen eenmaal gekozen vallen ze met grote snelheid tegen de vloer te pletter onafgebroken loopt het vocht uit mijn neus om zich langzaam te vermengen met het zoute water op mijn gezicht mijn hart is donker en verkrampt elk gevoel is uit mij verdwenen alsof een scherp mes alles in een keer weggesneden heeft de pijn zindert na in elke vezel…

Helaas betrof het hier een échte ezel die onnadenkend was in elke vezel. Z'n stem ging onverwijld naar Balkenende.…

vogels het zonlicht uitbundig begroeten en bezingen terwijl de bonte specht met veel tamtam de beuken kastijdt, zo vurig gemutst langs stammen en kruinen scheert zoals ik hier gedurig naar verre einders tast, nog heimelijk de geuren snuif van paddenstoel en sterretjes mos zo voelt deze plek als een trouwe jas nestel ik in al zijn vezels…

Ik knijp mijn benen tegen elkaar, voel mijn tepels reageren, èlke vezel in m'n lijf. Afwachtend, alles in opdracht, geen eigen initiatieven. Blauwe ogen onderdanig kijkend overgeleverd aan mijn grillen. Mijn mooie, trotse, sterke knul, trillend in overgave, en sidderend van geil genot. Wat doe je me veel, en je wéét het ...…

Negentien is ze, fris en ongeschonden, nog in plastieken staat van Barbie, maar iets staat te gebeuren, iedere vezel in haar lichaam schreeuwt om een uitéénvallen. Deze wereld voelt aan als een immanente inconsistentie. Deze staat van zijn is een vergissing.…

Vingers van lucht Gevlochten uit flarden Strekkend naar zielespinsels Verbroken door een zucht Het ontastbare geheel Dringt door tot iedere vezel Herinneringen verloren in de mist Van het onzaligmakende verleden Schrille kreten Ontsnappen aan opeengeklemde snavels Gebonden door strengen Vlas door schikgodinnen geweven Het zuchtende…

En elke dag komt God mij tegen, ik mag tussen ontluikend leven lopen, de bloesemknoppen barsten open, de bomen groenen langs de wegen, ik adem het vervuld verlangen, het dartelende vee raast door de weiden, ik zing met bloemen lentezangen, 't geboortelied van nieuwe tijden, hemelzon verwent mijn winterhuid en laat de warmte in mijn vezels…

leven worstelen door je puberteit aarzelen om jezelf te geven overlopen van genegenheid vrouw, gebonden en gedreven gevoelig zijn en verweren jezelf vergeten, eerzaam streven argeloos beminnen leren moeder, in je hele wezen leiden, door spel, door boeken twijfelen en beschutting geven samen naar morgen zoeken vrouw, in de kleinste vezel…

Uit de aardse kleur van je ogen lees ik de geaardheid van je ziel elke gespannen vezel wilde het waarop mijn ongetemde genot kan bogen, uit lichamelijkheid ontdaan van iedere willekeur, uit het wiel van overgave, niet door vanzelfsprekendheid uit de mond en over lippen inhaleer ik je uitnodiging, stil zwijgend zonder voorkennis,…

Je zit in elke vezel van mijn lijf En ik weet niet hoe ik je weg moet krijgen Hoe laat men mooie blauwe vlinders zwijgen Waar laat men grote tranenkralen rijgen Tot kettingen een metertje of vijf Mijn dromen stop ik ver onder de grond De tijd is daar elkaar nu los te laten Om te voorkomen dat wij ons gaan haten Dat valt niet recht en…

Het komt nu aan op kracht en strategie Explosie na zo vele uren trainen Waar niemand staat te trillen op de benen Waar offensief het wint van apathie De bel weerklinkt, de wedstrijd gaat beginnen De vechters in de hoek richten zich op De vezels strak, het lichaam op-en-top Herinneren aan goden en godinnen Bewegingen zijn strak gecontroleerd…

Het voelt 100 kilo lichter: een vederlicht gevoel het maakt mij tot een dichter terwijl ik zoveel voor je voel als ik naar je kijk je observeer en elke vezel in mij zegt: ik ben de koning te rijk! Nu staak ik mijn gevecht...…

IJswind joeg sneeuw over de toendra Een gletsjer strekt zijn sluipende armen Zwerfkeien rollen in zijn greep De mammoet sleept zijn wollig haar De kiezen malen groene vezels Dan trilt de speer Doorboort het hart De jager klooft het vlees Schuilt in de tent van zijn vacht Uit ivoor snijdt hij een beeld Het skelet wordt een gebinte…

De vreugde vaart door pols en vezel rond. - En met geloken oog zie 'k uw gelaat, Zo zonnig: 'k meen uw zilvren lach te horen, Wanneer ik roerloos wacht op de' uchtendstond....…

De bron van warmte en licht was zacht gezonken Op 't ver gebergte en tintte d'avondstond, In iedre vezel waarde weelde rond, Die met de koele dauw werd ingedronken: Wij doolden om: haar starende ogen blonken, Een blijde glimlach glinsterde om haar mond, 't Was, of me aan haar geheel een leven bond...…

De golfslag achter de ribben Neigt naar een roes De verbeelding was dooreengeschud Toen Venus haar lijf verliet Met dat vlees dat vanzelf sprak In een luchtig vertoon van vezels Stof en gestalte vielen samen In de ronde, reine welving van de heup De korrel van het vel De weke weelde Wenkt mijn tintelende vingertop Mijn blik dolt en…

Maar we zijn diep geworden; tot op het bot met elkaars vezels verbonden. Nu kunnen we...wat dan ook dat echt voelt.…

sterrenlicht haar gewaad geblauwd in azuren zomerluchten O liefste laat mij knielen voor je gratie Laat mij verhalen zingen over vreugde en smart die de winden fluisteren Laat mij de nectar van je lippen drinken O liefste Kom dichter bij me dichter dan de geur van jasmijn dichter dan regen op mijn huid Omhels mij zoet Omvat iedere vezel…