Alle inzendingen over ziekte

De wens staat in je ogen het verzoek haalt niet je lippen, je kunt niet meer vragen ‘help me alsjeblieft’ we kijken toe, hoe je uitgeput en moe, meer dan gelaten alles laat gebeuren. We kijken weg, van de wens, het verzoek, we luisteren niet, want je kunt niets meer vragen!…

Velen hebben het, net als ik. De één erger, de ander minder. Ik heb er niet om gevraagd. Maar wij allen ondervinden hinder. Vaak wordt de ziekte niet begrepen. Het is gewoon lastig, je wordt een ander mens. Ik heb er niet om gevraagd. Het is niemands wens. Mensen beoordelen wat je in staat bent te doen. Ze zien niet de gevolgen hiervan.…

Welke pislip Vuile graftak Rotte goorling Vieze slet Durft GVD te beweren Met zijn rotkop zelfs te zweren Dat ik iets heb Met La Tourette…

Geen dag langer Wil ik die ziekte geven Uitroeien wil ik haar Met het zout van mijn tranen Totdat er niets meer van over is Geen dag langer Gun ik je deze strijd Kon ik het maar van je overnemen Zodat ik je lach kan blijven zien Tot het einde van mijn tijd Geen dag langer, zelfs geen één……

Je nietszeggende blik, toont geen emotie je in de lucht plukkende handen grijpen niets, je ogen dwalen, vooraleer ze moe sluiten en dan is van je nietszeggende blik, niets meer te zien.…

ijlings zoekend naar verloren voetstappen keert het tij zijn schaduwzijde terra kleurt rood als door de zon gekust wind doet wolken sluieren sneeuw bedekt meer, alles schijnt verdwaald balancerend op helder en grijs jij in het firmament lieflijkheid glimlacht je tegemoet, misère wordt bedekt door de dromerige mantel der vergetelheid…

in de greep steken messen in de keel smeert het met thee en drop heeft kou haar duidelijk de das om gedaan vlug kruipt ze haar bed weer in…

speciaal voor jou mijn heilige casanova dit handige spel in reisformaat een troostprijs met bezieling voor afgelopen jaar…

wanneer zij de tijd verhongert tot doodse dagen kan ik alleen maar smeken haar emoties uit te schreeuwen in plaats van ze op te vreten te purgeren zich vel over been ten Grave te laten dragen…

wordt het niet eens tijd voor de "dag van de dapperen" die durven met je mee het donker in te gaan met net zoveel vrees voor 't miese nieuws of de rampspoed maar ongeacht je ongeluk oog in oog met je angst willen staan…

vandaag bestormt ze de hemel vragend smekend is haar fluister “leid de hand van de chirurg” ik heb beiden zo graag haar handen gevouwen haar ogen zoeken tranen wellen op met heel haar wezen bidt ze op eigen wijze behoed ze ik kan ze niet missen…

En langzaam teert ze weg blijft er een omhulsel over van de eens zo fiere vrouw er zit een omhuld skelet dat is alles wat rest haar hersens zitten er nog wel maar zitten in ’t verleden, haar gedachten die ze nog wil delen blijven hangen in heel lang geleden, er is geen plaats meer voor de hedendaagse kost. En langzaam teert…

Nu jij bent verkast nog net geen plant voel ik wat ik zolang al uitstel, nog niet wist hoe moe ik ben of speel ik nu de egoïst omdat ik nu zo naar rust verlang vandaag ging ik wat eerder je hing daar in de sara zo bleek, maar ook verrast ze is zo klaar hoor zei het hoofd ach ja ze weet echt niets meer u neemt haar toch wel even mee…

de toekomst een groot geheim wanneer je hart gekwetst is als angst strijdt met vertrouwen een traan vecht met een lach laat het dan een kwartiertje stormen een mens gemaakt om lief te hebben elk seizoen samen lopend hand in hand laat mijn fluister de jouwe zijn…

Terug in de tijd overdenkt men het leven terugdenkend aan dat wat werd gegeven. Hoe ouder we worden hoe verder we teruggaan in de tijd, we worden weer ondeugend, we zijn weer toe aan luiers, we luisteren niet of doen alsof. We nemen iedereen in de maling, want we vergeten dingen die nooit zo belangrijk zijn als dat ze ooit…

Voor mijn lieve Vader(12-09-06) Het leven dat je leidde, het was geen leven meer. De beestjes in je lichaam vraten meer en meer. Ik zag je pijn, je onmacht, je ongelijke strijd. Dat ik niet kon helpen, dat is wat me spijt. Toezien tot het einde, het kwam steeds dichterbij, Maar ondanks deze ziekte was je soms nog blij. Voor alles…

Altijd weer, je gaat maar door. Je kan niet meer maar je gaat ervoor. Vechtkracht tegen Parkinson. totdat de pijn verzacht: je wou dat het kon. Alweer opnieuw proberen, nog een keer, doorzettingskracht. Jij kunt je verweren tegen pijn en onmacht. Je verrast me weer zo'n oude vrouw. Doorzettingskracht schuilt in jou.…

Hij slaat toe of is het een zij is het een ‘het’ of is het maar net, hoe of je het ziet, verhitte gezichtjes, ondanks de prikjes die moesten voorkomen dat ze ziek werden, en toch, heeft het toegeslagen, neemt het bezit van ’t kwetsbare lijf, ogen lopen vol, neus loopt leeg spieren doen zeer en harten lopen over bij…

met koortsige ogen vluchtte je weg voor de werkelijkheid om in slaap vooruit te komen rondom het labyrint van droomfragmenten in je oor dat lief en inschikkelijk was tijdens de griep met een zekere lome blootsvoets in je warme bed toch onderweg naar gezonde conditie zo af en toe passeerde je gefigureerd door dromenland en voelde me…

Chronisch ziek zijn is voor gevorderden in acceptatie, - in veerkracht, -in onmacht. Chronisch ziek zijn vergt chronische humor, omdat het lot je anders vierkant uitlacht : Minstens anderhalf miljoen mensen in dit land, met Fibromyalgie, CVS, ME, enzovoort, willen graag werken en een menswaardig bestaan. Door media en politiek worden zij niet…

CVS, fibro of ME. Wat doe ik ermee? Er is helemaal niets aan mij te zien. Ben ik dan een aansteller misschien? Moeheid en pijn is te meten, als men mij maar wil geloven. Maar velen weten mijn vlam van hoop al weer snel te doven: “Niets te vinden op röntgen of in bloed. Dus is het psychisch! Dag..het ga je goed!” “Ja…

vingertoppen blauwgeplekt oosterse schrijfkramp doet de ronde vadsig schrijven in woord hoesten taal gedrukt op tong gemors gekreukel geschraap tot op het bot naald splinter mij in mijn arm om te overleven in mijn poëzie…

tussen strand en duin en vlakke polders staat mijn huis tussen regen en wind man, kinderen en dieren heerst familiale sfeer tussen willen en weten en nog niet kunnen aanvaarden regeert pijn tussen dag en nacht en lichamelijke aftakkeling triomfeert een creatieve geest…

vergetelheid dimt elk licht er ligt een mist in je ogen blikken vinden niet meer wat jij ziet is geweest en verweven met de jammer van gemis er is geen morgen in jouw toekomstbeeld van leegte vergeven rest je geen streven dan iets te beleven nog even…

ik was verplicht een andere weg te kiezen om niet in verplichtte rust te verzanden ik die altijd zo actief was geweest die zo van beweging en actie hield van welke aard dan ook ik werd voor een dilemma geplaatst aan de zee geboren uit een zandkorrel leerde ik me van andere zandkorrels onderscheiden ik wou net dat ietsje meer zijn…

Soms heb ik vlagen van ongekunsteld zijn, intens gevecht om leven en overbodige dood, de angst ontvlamd zonder toekomstdromen een nevelige strijd woelt in mij groot. Nachtenlang wakker, verbazend kil het zwijgen, sla de handen wanhopig crue voor mijn gezicht, verloren gewaande krachten blijven vechten, wanneer ik eigen vergankelijkheid…

Elke dag vechten om de controle niet te verliezen. Elke dag vechten tegen het eten. Elke dag duizelig en licht in het hoofd. Botten die opeens ontdekt worden als waren ze er nooit geweest. Elke dag afwegen... zou ik het wel of niet eten?? Elke dag een goed gevoel wanneer je iets laat staan, alleen al omdat je weet dat je nu geen spijt zult krijgen…

ze weefde een gordijn uit haar gedachten en maasde er zorgvuldig het verleden in het aller-langste deed ze over het begin omdat ze toen nog dikwijls zat te wachten doch op een dag had zij dat opgegeven want er kwam immers niemand op bezoek ze schreven enkel nog hun namen in een boek en bezwoeren dat ze lang waren gebleven maar zij het allemaal…

Elk half jaar ging ik er met mijn vader naar toe. Het lieveheersbeestziekenhuis. Ze hadden daar frisse ziekenhuiskamers vol met bloemen. Verse bloemen, roze, gele en Mariablauw. De hele grote bloedinjectie vreesde ik. Er kwam dan in een heel benauwde kamer een verpleegster met een setje naalden en grote maatbekers naar me toe. En dan de prik…

In vervlogen tijd, als door de wind geduwd een mensenleven vaak te vlug, ideeën in je hoofd, plannen gemaakt, zoveel nog, wat je had willen doen. Door ziekte plots geraakt, geen weg meer terug, bedolven onder pillen, het leven geluwd. Leef jij het leven, dat je niet zou willen. Vervaagde kleuren, verwelkte bloemen die niet meer geuren. Geen…