Alle inzendingen over afscheid

Een andere maan licht op Wittemaan Een blanco pagina ontvouwt zich in de nacht en wij kunnen schrijven zoals wij konden liegen de woorden van liefde Een blanke maan komt op Dollemaan Ik weerwolf… et tois? Une femme loup garou en wij kunnen vechten zoals wij konden schieten met woorden van liefde Wittemaan licht op over de daken van…

De nacht overheerst het blauwe uur dikke druppels overspoelen mijn gezicht een zwarte wolk vol tranen van verdriet verdrijft haar unieke laatste stralende licht. Terwijl ons teken in het zand wordt verdreven blijft de depressie hangen boven mijn hoofd druppels vervagen de hartstocht in het zand dat de warmte van de waakvlam uitdooft.…

door de zon reden we je tegemoet gewapend met zonnebloemen drie soorten maar liefst liepen we naar daar waar gisteren de kist nog open was om je te zien met een vredig gelaat je colbert aan, met daarin je visite kaartje van ' Poëzie gaat door ' vandaag de uitvaart aan de Wetering prachtige wolken omlijsten de horizon je…

Zijn ogen waren onnatuurlijk groot, De bleke handen te roerloos voor daden - Zoals een bloem uitbloeit met open bladen, Droomde zijn leven open naar de dood. Zijn zwakheid glimlachte als een kind glimlacht, Wanneer zijn tuin bevroren is van winter - Hij stond voor 't raam en, glimlachend naar ginder, Zong hij zijn zachte liefde door…

Ik ervaar het moment dat ik niet aan je denk dat de meditaties de lege plaatsen niet opvult een ruimte zonder illustraties van herinneringen ben ik je nu werkelijk voor eeuwig kwijt. Mijn stilte omringt door één ademhaling in een gevangenschap zonder jouw zuurstof die kern beschermde altijd onze uitvlucht wat nu het eindstation heeft…

Aan de ene kant is er nog een kant. Aan de andere kant is er geen kant meer. Ik kan niet heen en weer, al zou tijd mij dat wel toestaan. De schepping wil het niet. De dood is de langste hoogte, voor- en zijkant van het hout. Driedimensionaal niets waarin ik liggen zal. Ik schrijf toch weer een vers over wat er komen gaat. Komt dit door het…

Glitters op water bergen haar tranen in kleur bij zonsondergang.…

jij bent alvast vooruit naar zomerland daar waar wij nog niet aan willen het is nog veel te vroeg toch zien wij elkaar weer wanneer onze tijd daar is en de aarde verruilen voor dan zullen wij je vinden tot die tijd pluk ik de dag en geniet ik met al ik ben…

als een bruid zo lieflijk en pril van verlangens gestrekt op een strand van scherven van glas en schelpen en vogels verlamd met de ogen al starend uit andere tijden achter de dagen door omstanders belangeloos de haren gestreken de handen gevet en verbonden en de dorre benen van kleding gevild maar te laat geborgen haar stem nog rustend…

Het hoofd had geen ruimte meer na het schrijven, het vele sterven van bekenden, wrange handen buiten die voordeur. Schaduwen gedrenkt in pek, omgeven door honden met twaalf witte tanden: het tikken van de verwelkte klok vol minuten, het hissen van wind rond de deurbel. Dan maar de stap naar de koude nacht, bedorven hoop, een koud vel, een…

de kaart die op tafel ligt hoeft niet meer te worden gepost het boek dat ik voor je had liggen hoeft niet meer te worden gelezen het broodje paling dat we zouden halen hoeft niet meer te worden gegeten al varen boten voorbij vol verhalen over jou…

geen volzinnen zullen ooit meer uit jouw pen vloeien daar jij woordloos opging in de mist…

behoeft geen woorden alleen tranen, heel veel tranen om wolken mee te schilderen in alle kleuren die het palet maar dragen kan zodat het een stukje lichter wordt op de lange duur…

Bij onstuimig weer schuift Joz aan zee spreidt zijn bolle ogen uit zijn gerimpelde leden Achter het wolkengebergte loert de vlammende zon trekt de mensen in het zand berooft Joz van zijn vredige jacht Doch langs het zilverstrand sjokt hij verwoed met berekende pas en kronkelige stok omarmt wat hij vindt linnen lakens besmeurd met…

Lieve viervoeter, onze Babs, lieve hond Een jaar geleden werd je ziek en zwak We hebben alles geprobeerd, maar je was nier meer op je gemak Een vreselijke beslissing, die voor de deur stond Je laatste maanden waren zwaar We veegden en poetsten heel wat bij mekaar Helaas hebben we de strijd verloren En ben jij in de hondenhemel opnieuw geboren…

Afscheid van de zomervakantie, terug naar school Dag luieren, dag vrije tijd Adieu lange zomeravonden, wil dat gevoel nog niet kwijt Terwijl ik op de afdeling schoolspullen ronddool Hallo nieuwe agenda en boekenlijst Kaftpapier en lijntjesschriften, alles bij de hand Nog een nieuwe ringband in mijn winkelmand Alles wat naar een nieuw…

Deze aarde, dit bestaan, eindeloos ontmoeten, liefdevol een ander groeten, dat zal nooit vergaan. Zon en regen, gang van eeuwen steeds opnieuw waar adem gaat; voor de liefde en het hopen is het nooit te laat. Mensen gaan en mensen komen, strijden, lachen, werken, dromen, alles wat er hier gebeurt wordt door liefde ingekleurd tot we…

van het ene op het andere moment sta ik hier naakt, nu niets meer is, zoals het was te midden van al die scherven zoek ik krampachtig naar houvast in dat wat leven heet wat eens mijn basis was, is veranderd in onzekerheid cement omgezet in tranen, voelt het als één grote zee waarin ik stuurloos ronddobber, in de hoop langzaam weer grip te…

zonder aanwijzing of bericht heb je het vertrouwde zelfgebouwde nest verlaten ik wacht, verstoken van je tederheid hoe ver ben je gevlogen? vastgeketend in een hoofd met dons en een kapstok vol herinnering vlieg je door een heg met doornen je laatste pak zo linnengrauw - de schering los van inslag - en aderen als rood koraal het hoofd nog…

Hij lag al in zijn kist maar kwam gewoon aan tafel. Toen ik stil bleef bad hij het af door mijn gerafel. Waar alle taken zwegen, en roddels jaloezie was tijd de gast. Zijn eindjes knoopten mijn avondzang vast, regen het lied van de arend.…

op onverwachte tijd en plaats onzichtbaar voor het oog maar met een vaart nauwelijks te benoemen, raast en snoeit hij schoonheid plat, velt daarna oude bomen, vernielt het huis, herinnering, bekleedt alles met zijn lelijkheid om twijfel te voorkomen knaagt rustig voort, rooft dan de kracht knakt de wil: geen lieve moeder die hier helpen…

Ik heb m'n gedachten in woorden vertaald die mij parten spelen ik ben verdwaald in je bevelen en je betuttelingen ruimte voor gesprekken is er nooit geweest ook het niet willen zien wat in de ander leeft alleen kritiek je moet dit je moet dat ik ben je woorden zat ze vloeiden in overvloed want jouw wil was wet met pijn in m'n hart…

tegen een man die ten dode is opgeschreven wat zeg je en wat niet zijn er wel woorden die toepasselijk zijn zijn woorden wel gepast praten over liefde wellicht of over toen ditjes en datjes dingen die er juist toe doen doe je het wel doe je het niet tja, wat zeg je dan…

Zo treurig staan je ogen wanneer je naar me kijkt lach of dans voor mij dat is altijd beter doe iets wat er op lijkt ga de kamer met goudstof behangen als je goed luistert kun je iemand horen die fluistert ik ben niet meer door dit leven gevangen.…

de glazen deur valt dicht met een doffe klik ik laat je achter de deur van glas die zo doorzichtig jouw verwarde blik onze vermoeide harten schaamteloos blootlegt gelaagd glas valt niet uiteen het snijdt met klinische kundigheid onze banden door hoeveel lagen zijn nodig voor een geharde ziel?…

Mijn verdriet ligt tussen wit satijn ik blijf kijken, ademloos ze houdt zich stil, daar was ze altijd al goed in ik bedenk wat ze zou kunnen zeggen nu ik naast haar zit ach, ik had niet anders verwacht...…

Een lied voor de vlucht van de arend Een blik gericht op het gebergte. Aarzelend wild benauwd, reiken zijn vleugels omhoog; happend naar zuurstofrijke lucht; verstikt in zijn voorbij gevlogen vriend. De zon bij dag, de maan bij nacht, wachten dragen hem het witte licht. Hopen op bescherming. Werpt het…

Soms, als een zonnestraal door de ramen gluurt, de tuin nog glimt door ochtenddauw. Draai ik weer dat ene liedje, dat blijf ik doen, muziek voor jou. Ik zet de deuren heel wijd open, een stem die hoger en hoger klimt. Op zoek naar hem die zo geliefd was, en nog altijd wordt bemind. Mis jij het ontwaken van de lente, de witte rijp op het…

De schoonheid is tot troost gebleven al is er droefheid, leed en pijn en afscheid, onvoltooid dit leven maar ’t heeft niet anders mogen zijn. De wind schrijft woorden op het water en ’t licht beweegt als baldakijn. Al wordt het uur steeds later, later, er zal geen raad of zin meer zijn die ’t laatste antwoord kan bezorgen want er is enkel…

Haar toekomst glipt er tussenuit tanend de zin van leven ter aarde gelaten ze schept een hoop genoegen om de dood niet bang die nadert haar nu stap voor stap net of hij zegt jij mag hier zijn sterven doet haar niets dat was zij blijft…