Alle inzendingen over liefde

Nu het zich weer in stof en as vergaart en droog de rauwe brokken haat verslikt, nu het vonkt als het maar van haar gebaart; en het op de feiten foute data hikt en bij de pantomime lacht en snikt, omdat het weet dat alles toch vergaat, nu zij in het en overal bestaat, nu het heet haar vuur door zich voelt varen, nu is het weer bij doem tot…

Dat ’s ochtends de liefde zich ontplooit; dat het in haar zo blij en levend is; dat het zich te vaak aan twijfel vergooit; dat het nooit is zoals zij wil dat het is; dat alleen zij, LAIS zijn einde is; dat al de schoonheid veel te snel vergaat; dat het zich in niemand anders nog ziet; dat de mens vrij denkt maar briest als een paard; dat het…

We zijn Allemaal liefde Ga terug Naar je zijn Als je de liefde mist…

Zonder een Gezond gevoel Van eigenwaarde Blijven we zoeken Buiten onszelf Naar goedkeuring, Toestemming en waardering Van de buitenwereld En lopen de liefde mis…

Er is iets in het geweten dat niet geweten is. Zo kent het niet de grond waarop het zich bij deernis achterliet. Maar waarheid is een al te makke hond, met wilde dieren loopt het liever rond. Het weet zich met de lezers aangedaan zonder hen was het niets, niet eens bestaan. Maar ’t vraagt nu het echte, de naakte huid, en ’t levend woord wordt…

Wanneer grijze lage wolken een sluier van verstilling in dichtheid en uitgestrektheid vormen waarin een zon verborgen zit In verschillende karaktereigenschappen en als een waas hangt over stad en land gedurende geruime tijd tot zowaar sporen worden afgedrukt op stukje huid. Op het moment dat wind vermoeidheid en vergeetachtig begint te waaien…

Het gaf zijn wereld aan de linkerhand, en heeft haar weigering al afgezet. Er zijn de sporen in de rechterhand van ’t rot dat iedereen bestiert als wet. Het had zich in de handel recht gezet omdat het in een leugen waarheid wou: de onbestaande trouw van man en vrouw. Het heeft zich bij haar woeden neergevlijd en likt de wonde nu als vreugdes…

De feitelijkheid van ons bestaan, aanvaarden met gevoel en liefde. Liefde voelen in verbondenheid, met al wat in en om ons leeft. Tegenstanders als vrienden zien, met wie we gedachten wisselen. Het staken van onze domme strijd. Ophouden met zinloos vragen, naar een onbekende weg. Alleen maar heerlijk stromen laten. Alleen maar lekker blijven…

Met zicht op een ander wordt de ander een zelf dat zich in de ander herkent. Bij het ruisen van stilte belandt er klank in de ruimte die iedereen kent: zodanig zijn wij elkander gewend. Er is het niets dat ons daaraan ontheft. Er is het al waarvan ieder beseft dat niets ervan echt ons is gegeven. Er is de plaats waar de dood het besterft…

Diep in het zwarte hart van Vlaanderen op een bed van maden en rottend vlees ligt de haat bij de nijd te zinderen, genietend van pijn en van spijt. Zwoel, hees, de Vlaming likt des Vlamings holtes. ’t Vlees rot, de wet maskeert de identiteit. Maar zie hoe fors de nijd de haat nog splijt! Eilaas! ’t Zicht moet nu snel onder het slijm: Dank, vrolijke…

Elk leven is beleefde woekering: herhaald gemompel in een mond zijn wij, wier zin verdwijnt in ’t sluiten van de kring. En iedereen gaat aan de ziel voorbij, want ‘iets’ dat ‘is’ bereiken willen wij. Het heeft LAIS beroerd, in aarzeling. Het zag de woestenij, begreep het ding dat in haar leven altijd geeft haar zin voor de vernietiging. Ontreddering…

Ik dacht dat ik viel voor een schim - ze liep rond met ogen die naar mij toe gesloten waren, maar na een seizoen vol stormen en zwarte wolken die keer op keer hard hun hart uit huilden, wist ik mijn ogen uit gewassen in diepe vennen vol van liefde voor mij. Al die tijd was ik het spook geweest en al die jaren had ik die vrouw…

Weinig licht: één kaars verwelkomt de Schaduwen – van onze Liefde.…

Het vernedert hun gebeuren, verzaakt aan de korst, vergiftigt vergiffenis, en schilfers nijd vergrijzen wat het maakt tot een geschiedenis waar zij niet is: tot zij zichzelf hervinden in gemis, regent het pek op lust, en leegte klaart hen uit tot schande die hun leed vergaart. De vervloeking weegt voor hem wel zwaar want het alleen begrijpt…

Het roept de dode tekens nu bij zich, en noodt de doos herinnering erbij. In de ton van het gif drijft het zijn wig. Zure vochten kolken het om tot brij. Zo gaat de zon ook dier en mens voorbij. Maar handen maken weer begin van haar: LAIS verrijst, het buigt diep en ’t staart maar, het wordt aan riemen in’t galei geketend. O maan: op nachtzee…

Echte liefde Kan alleen ontstaan Wanneer de ziel Onbevreesd is En wanneer je weet Dat het materiaal Om mee lief te hebben De kracht van Je gevoelens Waarmee je kunt Geven en ontvangen In jezelf Te vinden is…

Het broeien in zijn haarden van verzet werd zij, virus dat in hem haar groei bereikt, stuwing die doorheen woorden groeit tot wet, zwart die zij aan de universa eikt, en stof met haar fataal festijn verrijkt: een zuchten dat hen mond aan mond ontgaat, het git dat zich ontplooit tot dageraad. Het was niets, geheel van zin ontheven, verwenst bestaan…

Het gaat niet alleen om stilte om je heen want het heeft ook een eigen geheim, mysterie Laat je ten volle genieten in een moment van vrede De ogen gesloten tot wanneer een droom je zal ontvoeren. De ziel van het geluid loopt verdwaald rond Een nacht waarin de lichtpuntjes gefilterd worden Levendig en vrij, maar ook ieder op zijn of haar manier…

Zachtjes, het voelt haar weer. Het wil haar niet meer raken, zijn wil verzaakt aan ’t willen. Als stilte breekt, beheerst gebrek het lied. Als het zwijgt, zal zij weerom verstillen. Strijd. Er komt geen rust door niets te willen. Het wordt paljas en struint doorheen haar dag, het wil al lippen zoenen rond haar lach. Maar wat er groeit moet worden…

Jouw leven ruist nog in mij, in mijn gedachten denk je met mijn vragen mee hoor ik uitspraken die je ooit deed .....Jouw leven ruist nog .....in mij, in mijn gevoelens .....beweeg je met mijn bloed mee .....voel ik je stromen door mijn hart Jouw leven ruist nog thuis, alsof je aanwezig bent de warmte van jouw lichaam ergens tastbaar…

Ik ben gevallen En heb pijn Behoefte Aan wat Steun en troost Wat de pijn Verzacht Wil je Even langs komen? Dit gewoon Durven vragen Zonder me bezwaard Te voelen Is een leerproces Daarbij ook : Dat ik Mijn gevoel Serieus ga nemen Waardoor Ik liever Voor mezelf Kan zijn…

Zij zien de kinderen die joelen op kraaiende peuters, hun roodhuidenkeel opengesperd en de oudjes steunend op bouwval. “O weet je nog het zandkasteel toekomst” zegt zij, en hij: ”er zijn te veel ratten”. Hij bibbert en slijmt. Te hevig de zomer komt klaar, zon angelt stevig in ’t Avondland zijn gif van de hitte. De wet bliksemt neer. “Maskeer…

Zie Ik je Nog eens Kom Je nog Eens langs Ik zou Je graag Nog eens zien En je even Vasthouden…

LAIS, in zwart herboren schittering, is git, haar lijf en lach negeert het licht: het zijn is haar te min, belediging van hoe het haar tot leesbaarheid verdicht, virus in de waan van recht, schap en plicht. Het legt haar schouders bloot, haar zucht is zijn festijn, het likt en drinkt haar lijf als wijn. ’t Moment kan dan tot niets in haar vergaan…

’t Kosmisch woelen loopt in haar verloren. ’t Rot in haar begint zich rein te dromen. Melk mondt uit in licht: ’t zijn wordt herboren. ’t Naakte monster is niet in te tomen (schil is het van data die nog komen). Zij leek ’t moment, de nacht, een nieuw beleid. Het ondergaat gebrek aan onderscheid. Het loopt verblind in haar geheel verloren.…

Het wou dat het twee armen had die traag het in het omarmen konden zo dat het stil in zich verdwijnen kon gestaag en niet meer hoefde te beleven dat liefde het hatelijk maakt en plat en niets, niets meer heel laat van de dromen. ’t Wou dat het zo in een boek kon komen, hun wedervaren niet geheel geslecht, dat het zo als het bij haar kon komen…

Wat doe je met je gevoel heb je voor jezelf een doel of stel je constant vragen? Begint er één en ander te dagen waarmee je aan de slag kan gaan of blijft het gewoonweg voortbestaan en lukt wegstoppen niet de vraag is; of je dat zelf ook ziet! Terwijl je leeft in een soort "roes" met her en der een doordachte smoes je kan er veel over wikken…

Het wordt rivieren als het aan haar denkt. De mond is Maas, de tong meandert in het glijden, freest grotten uit het slenk. Eén Ijzeroog, de Schelde grauw daarbij: de dagen zonder haar gaan nooit voorbij. Het hart is Rijn, en liefde rot er blij, want Gangesarmen stromen sloom terzij. Waar d’ Amazone broeit, loeit de Congo. Cascaden bruisen kolkend…

Verloving is als verdoving van verliefdheid maar veelal het voorportaal van houden van!…

Jij kent mij, en toch wil je bij mij, je wilt toch – nog bij mij blijven?…