Alle inzendingen over mystiek

Arthimeo, Arthimeo, laat ons gaan Beëlzebub is een duivel uit de cirkel van het rondgemaaide graan dansend in een gloeiende spiraal vlamt hij het vuur aan de schenen vloekt en spuugt withete taal Arthimeo, Arthimeo, laat ons gaan Beëlzebub is een duivel uit de cirkel van het dolgedraaide graan weer zal hij onzichtbaar landen het vuur van…

naarmate het perkament voller geschreven wordt raakt de inktpot leeg onheilspellend zijn de donkere wolken die zich rond de maan scharen sierlijk kringelt rook gedoofd de kaars niets meer dan de naakte waarheid…

Zij spiegelt zich in een meer van verstilde tranen voor de allerlaatste keer en de echo van een oud verdriet weerklinkt in haar verloren lied daar danst zij... over het water haast zonder gewicht van vroeger naar later en van het donker naar het licht...…

Er gaan deuren open die normaal gesproken dicht blijven voor altijd op slot todat haar vingers zo gaaf geschapen de sleutel zachtjes omdraait ga of sta stil in de storm ga en ga alleen niemand herkent je het is donker…

In eerste aanblik van uw gezicht ligt het weten, al , besloten dat het eeuwig lied tot u gericht uit vruchtbaar land in d' aderen vloeien zal in kringloop wordt gegoten. Zolang mijn stem mag klinken in ongetelde uren gedenk dan in de donkerste nacht dat onvermijdelijk overgaan tot in dampen voort zal duren. Aan jou,die mij het leven…

als de wind vermoeid zijn sporen trekt over het landschap van mijn dromen hoor ik slechts gefluister door nog kale bomen en slenter stap voor stap voorbij de echo die in stilte is weggeëbd…

Het "mysterie" gedicht heeft een wonderlijke kracht, woorden en zinnen niet helemaal zuiver, vormen van gedachten een verhaal. Het verlokt met exotische beelden emotie's die, verborgen zijn in de diepte van je wezen, van alles wat verleidelijk en verboden is.…

hoe zij speelt met sluike sprietjes langs het korstbemoste klinkerpad en op het water een handje helpt met openvouwen van een lelieblad waarna zij open en bloot de naaktheid van een boom belicht om halfweg de ligusterheg de schijn te wekken in het kreupeldicht gevlochten bed van vergeetmenietjes…

Wie komt er op het pad der tijden? gehuld in doorzichtig blauw de meester van geduld en vrede die richting geeft aan ons gedrag beloning voor intens beleven klaar voor de zware taak kraan te zijn voor alle straling in volmaaktheid niets genezing in de weg kan staan openstelling en aanvaarding een werktuig van de geest met het bewustzijn…

Aan de gebogen kant van hun samenzijn stonden zij standvastig, het vertrouwen daar meteen gevonden de eerste keer. De onbezorgde lach van weinig rimpels verdwenen door het gewicht van niets meer dat zoveel zwaarder weegt. De mystiek van het roerige water met schoonheid beklonken een laatste keer.. zij weten het.. de ongelukkige zal…

Wie zoekt niet, het grootse allure, het mystieke van z’n avonturen, ervaring van verdriet en schijn, Sibylle zoekt het in het klein, verdiept zich in de echtheid van de mensen, richt zich op onontdekte schreden, intuïtieve treden naar alle mogelijkheden, beschilderd de aardse waarheid met haar penselen tot nieuwe flonkerende stenen in…

Hoe schilder ik de seizoenen met woorden? Hoe kleur ik het leven in melodie met akkoorden? Hoe zingt mijn hart de rijmen van vreugde en pijn rond verhalen... Wie was er toen die het hoorde? Hoe vertel ik verhalend de vragen van twijfel, de antwoorden over het hoe en waarom over het leven en de dood, over de bron waar alles begon?…

Schep nu de kleuren schep nu de kracht geef door de wijsheid aan ieder die het horen wil draag uit de kennis aanvaard de rede versterk de groep leg verband in gedachten doe goed straal liefde je naaste wacht!!…

In het midden van de boomgaard heb ik vrucht gegeven de rust omvatte mij pakte mij mijn ziel af en ging voor Godje spelen zo heb ik me nog nooit gevoeld leeg maar gevuld op een bizondere manier het zal je maar gebeuren gebruikt te worden zonder inspraak en je er direct bij neer te leggen het leven trekt aan mij voorbij in segmenten van…

een vlucht zwarte zwanen in formatie beleving van beweging die ik gewaar word vleugelslag verplaatsend door de lucht niet te peilen indrukwekkende sensatie…

Quillama godistar berustende suprematie in navolging van bevochten en geschonken eeuwig leven uitbouw van intelligent leven verachting van zonde de GOEDE MENS bestaat waarachtig MANAN!!…

Door de golven heen zie ik witte kruizen glanzend spiegelen zij vertellen van ontelbaren die hun leven lieten de geest gaven om te stijgen naar de lichten die hen lokken om ze te omsluiten met de nooit aflaatbare warmteenergie die alle kwaad heeft afgelegd waardoor de kracht en schoonheid boventoon voeren de aangekomenen rustten…

altijd als zij spreekt met een ander pseudoniem lacht een lichtstraal subliem ultiem intiem wij leven immers nog in dit jaar genaamd tweeduizend en tien wij zijn pelgrims die reizen over de zee van lucht zoeken de singnalen op onze weg die allang geschreven staan gelijk aan een zucht als ik in je ogen bewegingen waarneem dan zijn is…

Vanavond kwam hij niet meer vurige hemel krijsende zeemeeuwen bloedende wonden aan velerlei gevoelens ten prooi voorwaarts gestuwd altijd en overal weer het zelfde mysterieus zijn de gekleurde vogels gouden hemel verre horizonten en jouw blik die boekdelen sprak…

mijn handen omvatten het universum in een glazen bol, kijk als je schudt dan beweegt het, sterren schuiven achter de maan, bomen vallen uit de lucht bergen breken de zee in twee en de zon drijft uitgeblust met de ondergang mee…

het nachtelijk blauw vlijt zich als een donker kleed over de aarde de wereld in een andere dimensie hullend hoorbare stilte omhulling en weidsheid biedend de magie van de nacht neemt mij bij de hand laat mij een moment het contact met de eeuwigheid ervaren…

De regenboog met veel kleuren weerspiegeling de boventoon van heelal naar aarde krachtig stralingsvertoon met helende werking herinnering aan vervlogen gedachten van vele geesten die ons opdrachten seinen door Meesters gegeven om goed te leven in de schoot van de eeuwigheid naar de waarden van de geest OSIGAR LUTAM GRESTIT ALI…

manden met bloemen zeggen sorry kreukels in lakens vertellen een verhaal de bomen in het bos zijn bomen tranen drinken ogen vallen niet op niet op mij…

Ze spiegelen zich in de rivier op zondagen zonder stroom Ze liggen stil aan de kade aan bolders voor even geankerd Ze zeilen luid door luchten als schepen,stuurloos bij windkracht zeven Ze vervoeren jou en je droom op zondagen,geborgen als een tweede leven.…

Wij spelen een verduistering, als we elkaar bespelen, schoonheid weggeschonken, resoneert na iedere trommelslag, gordijn omfloerst de leegte, doen de stemmen zwijgen, opent deuren van de huizen die in doorzichtigheid te bloeden staan in het brekend licht, geslonken ruimte breekt uit schoorstenen, rolt zingend van de daken, we omarmen de…

Ontgonnen ontstaan er bronnen waarmee men tijd en land wil winnen en oude lagen afgraaft, gestaag beklimt een kind de helling waarboven speelse winden geduldig zand te spinnen staan, slaan vlinders vleugels uit om in de zachte schaduw van een kind een innig lied te zingen over een gedroomde vlucht, ongeduldig, ruisen diepe verlangens…

Er is niets oud en ook het nieuw is er altijd al geweest, voor de piramide is ook de sfinx slechts een waakbeest, een schil in de terminologie van beelden waarover men denken wil, deinen ideeën voort in menselijke overleveringen,de jaren schouder aan schouder in een besef dat tijd niet bestaat, worden alleen rijpende gedachten ouder…

De hoogste piek van stilte zal ik niet bestijgen, blijf steken onder de toppen van herinneringen, en zeil ik af langs de moeilijke paden van de mijmeringen, om over onbegaanbare gletsjers te verdwalen, langs goede bedoelingen die aan mij voorafgingen. tot in een eeuwig zwijgen.…

Mijn lied is geboren op weg naar de deur opening. Maar eenmaal daar aangekomen aarzel ik vanwege de hevige storm. Mijn lied is geboren aan de andere kant van de deur, een plaats vervuld van liefde, vreugde en verbondenheid. Mijn lied is geboren in de aanwezigheid van mijn Geliefde sprekend over wat voor mij belangrijk is vanuit mijn…

Mijn lange stille laan, een sneeuwverlichte weg de bomen, de oud geworden dromen, het water, bevroren rimpels verstillen tijd, ingeblazen door de wind, nergens enig geluid, het is een wondere wereld die me omsluit, het bonsent bloed wat door het hart van de aarde gonst, wat mij uit de verdoving wekt, zijn zintuigen gericht, op een voortschrijdende…