Alle inzendingen over maatschappij

Eerst riepen ze fantastisch en geweldig maar toen het alsmaar beter ging verstilde de verwondering, knikte men enkel uit beleefdheid tot ook die ten onder ging het maaiveld kortgeschoren zou meer bekoren. Zie het maar als bescherming fluistert de wind vol ontferming.…

heeft u geen legitimatiebewijs meneer? doe aangifte van vermissing het is echt geen vergissing doet het zeer? je bestaat niet echt geen traject, niet afgelegd de weg nooit recht tot je beseft kop op iets ouder je kop op je schouder het paspoort en de grenzen…

de teloorgang van restauraties geeft telkens meer stations de aanblik van een koude voorstad in het macabere voorportaal van morgen krijgt kille nevel vat op mijn gemoed... bij de automaat pin ik een kaartje voor de trein naar niemandsland…

De wind ontneemt lichtjes haar sluier lees haar gezicht weerkaatsend licht in donkere ogen oprecht en ongelogen onbewogen licht waarbij zij opnieuw voor sluiers zwicht niemand mag haar zien te mooi voor het aardse misschien?…

Even een teleurstelling, even geheel verbouwereerd even, voelde mijn hart bedroefd en bezeerd. Plots kwam een vrolijke jongen voor mij staan hij sprak mij aan. "Geloof je in God" vroeg hij waarop ik hem, al verder wandelend, mijn antwoord zei. De jongen riep mij na, "hij houdt van jou"! Deze woorden, gaf hij mij, woorden die ik zo graag horen…

Ongrijpbaar als veel te grote reus zie ik hem gaan op zevenmijlslaarzen over opgeblazen wolkenvelden platgetrapte bergen spottend met rivieren zwaartekracht en dood Zijn jas onbehouwen los van ongesponnen garen voor wie achterwaarts hem liefheeft trekt hij hemelbreed zijn spoor Iemand noemde hem een held zoveel anderen een ezel groter…

Kolderiek periodiek (nr.30 uit een reeks van 100) Na 10 duizendklappers, 8 vuurpijlen en een vuurwerkbom, waren ze enkele ledematen en € 1500,- armer……

schalmen geschakeerd verbonden uniciteit in sluitend geheel gewogen door kiemende zaden additief aan energie verantwoordelijkheid gedragen te worden geheel zijn…

er was een tijd dat samenleven schande was men behoorde allereerst ordentelijk te huwen nu valt onder samenleving de gehele aardkloot geen wonder dat het zo’n teringzootje is…

Engelenwit bestuift ons dit jaar wederom vroeg, met prachtige beelden en nare gevolgen. De tranen van de bovennatuurlijke in een hemelse kroeg, zijn wellicht in deze kristallen verborgen. Zo mooi en sprankelend lijkt de omgeving momenteel, blijken deze tranen toch voor velen op de weg te veel. Daarom engelen, vraag ik u, zet uw huilen door…

Heb mijn jas aangetrokken mijn broek niet vergeten heb mijn schoenen weggegooid op de boulevard bermen uitgerukt kinderkopjes op een hoop gesmeten ben op de barricade geklommen heb geschreeuwd moeder ik heb het koud.…

Het is een koude oorlog De wolf huilt, de wind schreeuwt Bomen, van hun blad ontdaan Staan naakt in lijdende rijen opgesteld Ingesneeuwd Massieve nevel bevriest op boomschors Takken hangen verlamd in het ochtendgrauw Het gekras van koukleumende kraaien Weerklinkt in de harteloze winterkou Omgeven door seizoensgebonden gebreken Smult een…

Zij denken slechts van zwart op wit, tellen hun muntstukken netjes in het gelid. Maar het gevoel, Ik schreeuw, wat je voelt! bij de kleur van een ander licht. Dat gaat over jou over mij, over ons over de identiteit van ons eigen gedicht. Dan spreek je niet van geld, bezuinigingen…

Ik weet soms ook niet goed meer hoe ik de eindjes aan elkaar moet knopen, maar ondanks de minimale besteding ga ik nog als een speer, zij het veelal in illusiesferen van alcohol en poëzie. Als ik me wanhopig voel, dan begin ik mijn boeken te tellen, mijn dichtbundels, of ik ga joggen in mijn woonkamer, terwijl de printer een gedicht van Hugo…

Roerloos lag de zeehond op het vals plat Hij had het te bont gemaakt alsof hij rustte op het wad frontaal op zijn kop geraakt Het oog van de jager traande maar niet van verborgen leed Het was alsof het maande als je dit gedode leven maar vergeet De wind ijlde over de vlakte heen Het dier werd ruw gesleept Dit is waarom de mens moet wenen…

Soms sta ik even stil. Gewoon, om om me heen te kijken, om het geraas de baas te blijven, mijn medemens te hand te reiken en niet te worden meegevoerd, in die zelf opgelegde snelheid in al die haast en al die felheid soms pas even op mijn plaats. Dan denk ik na. Ik zie mijn medemensen knokken, ik zie ze omgaan met hun brokken. Hun overweldigend…

als je niet teveel verwacht van een ander zullen de meeste verrassingen aangenaam zijn…

Op het asfalt Naar het werk Aan het werk Tussen CO2 en stress Nòg een afspraak Meer verdienen Nooit eens denken "More is less" Thuis gekomen Aan het eten Onderworpen Aan de haast Gerijpt met giffen In plaats van seizoenen En over ziektes Zijn we verbaasd Dan ontspannen Achter een beeldscherm Onze hersens Langzaam dood Lijken…

Iemand schreef: *Morgen is het dankdag. *Dan mogen wij weer danken. *Dan gaan wij weer voedsel inkopen voor arme mensen in Roemenië, Oekraïne, enz. *Dat God zo goed voor ons is toch wel een wonder. *En nog meer over het oude testament, overvloed, en het buikje rond hebben. Ik vind: Dankdag? Zou er een God bestaan, ik zou…

er zit niets anders op dan maar naar de haaien en aapjes kijken binnenblijven tot het zonnetje schijnt te ondergaan bekken trekken met de vissen meegaan in de stroom bidden met de beren het wordt gewoon op den duur niet naar buiten te treden ingesloten als gekooiden door media omringd blijven tekenen en kleuren binnen de lijnen…

Ik lees mensen Ze zijn gemakkelijk Zo eenvoudig te doorzien Herkenbaar en doorzichtig Voorspelbaar bovendien Ik lees mensen Ik leer ze kennen Ik ben zo vaak naief geweest Goedgelovig van vertrouwen Een open boek dat lekker leest Ik lees mensen Puur uit noodzaak Graag zou ik het anders zien Ik schat ze in Bepaal hun waarde Op een schaal…

In vele e-mails komt een bericht, denk over papier niet al te licht, wacht voor u de printer gebruikt, want teveel is overbodig en ik denk besmuikt: er sneuvelen bomen om aan de nood te voldoen, maar als ik die gewraakte rechters zie met al die bundels papier, dan meen ik toch: er ligt echt wel een boompje hier.…

Gevangen in een eenrichtings gang van de kringloop aller dingen, in de herfst van mijn bestaan; verstand langzaam de overhand krijgt over de - primitieve emotie, die zonder natuurlijk onderhoud verstek laat gaan; ik m’n herfstig lijf besla om winterhard ‘n levens winter te doorstaan; - besef ik dat de werkvloermens onderweg…

de storm rukt het vale herfstblad rolt over hobbelige keien tussen de hongerige honden hun valse tanden in gescheurde lompen likken ze etter en bloed uit wonden van de bedelaar zittend aan de hemelpoort de zon houdt zich schuil achter sinistere grijze wolken terwijl hemeltranen het land teisteren…

Vroeger sloot men mensen zoals ik op, achter stevige, wrede sloten van een griezelig gekkenhuis vol martelingen door barbaarse instrumenten. Het verschil is minimaal nu ik beweer Rimbaud te zijn en hem ook werkelijk ben, zie ik ze kijken, met argwaan en angst in hun benauwde ogen, de ijzeren sloten van vroeger. Maar niet in staat om mijn witte…

De wereld is niet altijd mooi maar heb daar nooit om zitten treuren Heb altijd positief gedacht, hem zelf mooier te kleuren. Altijd vrolijk tekenen en bijkleuren. Er altijd weer wat van maken om de boel op te fleuren Tot ik er ineens genoeg van had, om de kar te moeten trekken Ineens te beseffen dat niemand anders ook die wil heeft Genoeg…

Boze inborst Klaag’lijk zweeft het geluid door de ruimte; rillingen lopen over de rug, een nachtmerrie verdwenen, zoekgeraakt een kind, zoon, dochter gekeurd en weggehaald, meegenomen en kwijtgeraakt Een algemeen gevoel van ontsteltenis neemt plaats verdwenen, de veilige rust een onvolmaakte wereld.…

Zwart - wit, waarom geen grijs? Mooi - lelijk, waarom niet gewoon? Goed - slecht, waarom niet 'n beetje van beide? Vrolijk - sjacherijnig, waarom niet gewoon goed gemutst? Tegenstellingen, er is ook een tussenweg! Waarom de beste zijn, de mooiste, het gezelligste mens, Wees jezelf dat is goed genoeg!…

Als de zon schijnt is iedereen vergeten dat het gisteren regende! Maar als het regent, weet niemand meer dat gisteren: de zon scheen!…

Ik zie, ik hoor zwarte hemden of zijn ze bruin vuig vals gegiechel een gemene lach, de triomf van een troebele dag Ik zie, ik hoor trompetgeschal tromgeroffel, een hamer een cikkel, of was het een troffel wie ziet zich zelf nog aan in de spiegel na deze stem in de nacht O mijn lieve God: wat heeft onze twijfel ons nu weer…