Netgedichten

netgedicht (nr. 35.973):

pas op mijn plaats

Soms sta ik even stil.
Gewoon, om om me heen te kijken,
om het geraas de baas te blijven,
mijn medemens te hand te reiken
en niet te worden meegevoerd,
in die zelf opgelegde snelheid
in al die haast en al die felheid
soms pas even op mijn plaats.
Dan denk ik na.

Ik zie mijn medemensen knokken,
ik zie ze omgaan met hun brokken.
Hun overweldigend bestaan,
die overdonderende wereld,
een veer, geschept door een orkaan.
Oh, breekbaar schepsel, teder wezen,
fragiele ziel, waar is je kracht?
een strompelende sukkelaar,
bevangen door de overmacht.

Ik smacht, net als jij, naar warmte,
naar luchtigheid, een zonnestraal.
Een onderbreking van het grauwe
een flinke dosis zelfvertrouwen
ik maak soms tevergeefs kabaal
zo strompelen we allemaal.