Alle inzendingen over oorlog

maïsvelden zijn maïsvelden stof is slechts stof een krekel een krekel hitte slechts hitte een brievenman ben ik geen bries helpt mij op weg op weg naar madame lacroix met de brief maar madame staat op het erf met vuurrood gezicht ook ik kijk omhoog en zie de raaf niet eerder was het zo stil stilte, met slechts het snikken van madame…

(aanzwellende marsmuziek) De drom marcheert bruut en massief gesloten in kreeftengang zeer langzaam links - en rechts - en weer terug immer de stenen blik naar voren - nimmer omlaag waar het vertrappen verstard in de cadans der voeten verplettert elk die valt onder die stamp harder dan ijzer wordt aarde stof steen gruis blinde…

Dromend de stille droom van het weemoedig leven zijn in de kalme stroom de vissen meegedreven tot waar hun element niet zacht en groen meer was maar zilt en flitsend blauw: bijtende scherven glas want rivieren stromen naar zee en wee vissen die dromen het water voert hen mee.…

- Kon ik maar - Ach als ik toch kon vliegen Alle mensen kon bereiken Helpen waar het nodig was Dan zou de wereld beter lijken Ach als ik toch ter plekke kon zijn Ieder persoon kon bemoedigen Omarmen en omhelzen kon Het geluk wat kon bespoedigen Ach wat zou de wereld juichen Lachen en gelukkig zijn Wat zou veel leed verholpen worden…

Dood zijn wij en tóch zijn wij in leven zij aan zij staan wij naast elkander in ons nauwe graf Struiken, modder, ijs en steen, vertellen niet, kunnen doden echt niet leren spreken zoals men ziet het gelaat gaat snel verbleken het wordt koud Slechts even was het streven de hel te overleven al wat ons na al die tijd nog steeds in leven…

Nederland, mijn rood wit blauw Samen vieren we onze vrijheid Geen vreselijk oorlogsgeweld Vijf mei, een dag van blijheid Nederland, mijn rood wit blauw Laat mij weer tolerantie voelen Veilig wonen tussen alle mensen De vrijheid delen die we bedoelen Nederland, mijn rood wit blauw Geef mij je vrijheid van mening Laat ons weer samen luisteren…

nee ik heb de oorlog niet meegemaakt (ik mag mij gelukkig prijzen) maar ik heb mijn vader er over horen vertellen na verzwegen jaren hoe hij verplicht tewerkgesteld in Duitsland na een bombardement vergeefs naar zijn jongere broer Theo heeft lopen zoeken en na de bevrijding met lood in de schoenen huiswaarts moest... die leemte heeft…

Ik loop vanavond in de Visserstraat, De duisternis hurkt in haar duisternissen. (Oorlog gluurt heimelijk door de coulissen.) De straat buigt nauw merkbaar de ruggengraat Daar waar een zaak zijn leesbehoeften doet, Een beetje achteraf, zoals het moet. Bomber Command is gelukkig paraat, Anders kan één zich gemak'lijk vergissen En mij in de…

Onder het rabarberblad vandaan, gebukt gelopen tot op de vijverrrand, de moestuin met de drukte van schoffel en vallende slakjes achter me - dan was ik ver van huis. Huis aan de vaart waar ingekwarteerde vijand laarzen draagt - maar banger was ik voor de kleur van kikkers in de kleur van plompeblad en kleine pad, die in zijn bruine pak over…

ontroerd ondergaan wij de beelden uit het vrouwenkamp Ravensbrück ruim 60 jaar na dato ziet een mens en wat voor een met afscheidsbrief en loden last van wat eertijds was diep neergedrukt niet klein gekregen gebogen gedaante in de kille regen ongebroken en onvoorstelbaar vief vrouw en moeder van twee kinderen te vroeg weduwe rotsvast gelovend…

als over de vlakte nevelslierten de paarse bodem bedekken ik de honden gadesla en mijmer over de stilte en hoe ik het vroege uur bewonder dan in mijn ooghoek de zwaaiende soldaat zie staan en als in de avond nauwelijks de kilte verdwijnt ik dan dicht bij het vuur de vlammen zie veranderen in vraagtekens om de boodschap van de…

Stilletjes hoor ik hoe haar stem mij roept in dromen die voorbijgaan waar is ze, mijn ijskoningin? Haar stem is koud als een scherpe wind van winters wit Mijn hart slaat over bij 't zien van haar blik Haar lippen zal ik voelen als pegels die snijden door m'n toch al zo koude bloed ze zal mij vinden waar ik me ook verstop De…

vanaf de vliering naast de dode duif luister ik naar het zoeken van de soldaat de tafel verschuift de stoel valt om geklop op de muur vreemd boos gevloek dan is er stilte het huis is in rust met zwetende hand streel ik de duif…

Je ogen dicht En toch die beelden Diep gegroefd in het teerst van je ziel De geuren, de kleuren De schreeuwen, het bloed Al jarenlang probeer je te vergeten Je kunt wel weer lachen Met vreugde weer zingen Maar bij elke lach, bij elke klank denk je toch weer even terug…

Er rijdt een lege tram door ’s-Gravenhage, onmerkbaar bijna, nauwelijks verlicht. De ramen en de deuren blijven dicht, in scherpe bochten kan hij schuchter klagen. De ouderwetse tram met aanhangwagen doet alle dagen, rusteloos, zijn plicht. De eindeloze reis gaat doelgericht langs sporen van verdrongen onbehagen. En niemand die de vragen…

Feodosia Crimea Ukraine òù 10 Anatolia klinkt droef in de wind De arm gestrekt wijzend geleden Verhalend van nazies luchtmacht Verwoesten Feodosia tot op heden Het edele ras der rijks Germanen Stuurde overmacht in marine vloot Vanuit zee bestookte zij Feodosia Mamoesja’s en kinderen gedood Oprukkende nazies tanks oost Crimea Sofjet…

ik zie nog haar handen bezige handen, nooit in rust breiden, verstelden, keerden, haakten de sluipende uren, intens bewust wakend op de zachte kinderlijven diep in slaap, naast elkaar gevlijd soms er even naast, ruiken aan de geur van onwetendheid waakzaam ook haar oren negerend het versneld gedreun van haar lijf, op haar hoede schrikkend…

Steen groeve Van uit krochten ondergronds Vochten zij tegen overmacht Die onmacht vals wraakte Injecteerden gas erna de bom Voorwaar de strijd staakte Zielen eeuwig geborgen delen In de duisternis van de schacht Hoort de schreeuw van velen Nimmer geborgen altijd op wacht ------------------------------------------------------- Vijftien…

daar gaan ze stil in de rij zichzelf voorhoudend ’t is zo voorbij de gêne, de schaamte als fysieke pijn bloot maar fier om ’n voorbeeld te zijn ontreddering diep verborgen achter de laatste vernis die hedentendage weer onze verpakking is…

God wat was Holland blij toen eindelijk uit het bakeliet zachtjes maar zo duidelijk luider dan het motorgeronk de Sweetheart of the Forces klonk…

Een vroege morgen bij het wakker worden Hoorde ik de chaos razen in de stad. Ik boog mij uit het raam. Verwarde horden Vochten in de straat en boven mij had Zich een eskader tot de strijd gewend, Ik zag hun bommen in de huizen slaan. Mijn eigen huis werd nauwgezet verkend, Reeds drongen er soldaten op mij aan. Zij hielden met elkaar een…

beproeving voor een meisje van net geen veertien dat zich nog nooit aan een ander vertoonde wat het meisje bond aan haar lichaam was naakt als een jong dier in de massa tussen de andere spook- gestaltes schuifelend onder de steelse blikken van de bewakers eerst het stenen trapje af en dan in die lege ruimte betrapt en…

haar leven als een film uit losse pols zwartwit met grove korrel voor het nieuws van achten gerieflijk bontgemutste übermenschen die dämmerung minus fünfzehn grad der untergang des abendlandes jetzt geschmackvoll aufgezeichnet ieder zijn waxinevlam een treffend leitmotiv zo zal het denkelijk zijn geweest haar leven weer als film en…

Een inktzwarte stip aan de horizon kleurde de avond bloedrood...…

ze noemen je een held maar je was zo alleen in het veld ze noemen je een held maar je had zo'n angst voor 't geweld je was nog jong geen twintig jaar was met jezelf nog niet klaar was bang voor het gevaar dat oorlog is jij wilde geen held zijn men maakte er een van jou die stierf voor zijn land voor zijn kameraden weerloos --- nodeloos…

Hitler gibt den Juden eine Stadt Een stad waar allen dood nog leefden de levenden al dood Kazernes overvol hoewel steeds weer geleegd in de gevreesde trein met onbekend het doel De broodwagen van eenmaal per drie dagen ook doodskaros met menselijk jammerpaard Alleenstaand een gebouw (de schoorsteen immer rokend) waarin luguber…

Het was de tiende mei - heel vroeg en nog niet licht Ik zat reeds in de keuken te studeren Bij 't aanrecht stond mijn vader zich te scheren - Ik hoorde 't krassen van het mes op zijn gezicht- Zwetend doorkliefde ik een middeleeuws gedicht -Mijn vader zat inmiddels in de kleren, Begon voor mij een boterham te smeren - De radio stond aan en…

Een roestige spijker, een verloren jas zonder knopen en met één mouw de kraag vol stoffige splinters glas en ergens dwaalt een verwonde vrouw Ze ziet slechts ruimte voor één stap voor elk gevoel en richting blind verstijft bij weer een vallend schap wanhopig tastend naar haar kind Een zilveren helm glanst in de middagzon hij lacht en glijdt…

oude ogen jong gezicht rug gebogen door ’t gewicht van zwaar geschut oude wonden jong verdriet ongeschonden blijft hij niet in zijn schuttersput…

Mijn opa was de sterkste en kampioen van ’t land. Hij hield daarmee ons volk mooi uit de wereldbrand. Er was mij als klein kind verteld, over wereldoorlog één, dat, met opa aan de grens, daar geen Duitser ooit verscheen. Het beeld van Duits soldatenvolk, angstig vluchtend voor mijn held, verdween toen op mijn school de ware toedracht…