Alle inzendingen over algemeen

de rivier geeft haar lange adem aan nomaden van binnenvaart voor duwbak en stroomdraad over krib en deinend water aan aak en kempenaar voer mee, voor opwaarts de schepen die voorbij gaan…

Mijn gebed heb ik aan de kerk verpand die haar uit mijn innerlijk wou stelen de inhoud is rein en gaat nooit vervelen ook als wat er gepredikt wordt niet landt Ik heb haar woorden graag berekenbaar zodat ze onder mijn huid kan kruipen tergend traag naar de handen kan sluipen en me laat denken aan een oud gebaar ze oogt fragiel en eenvoudig…

zomaar een glimlach, spontaan een vreemde groeten op straat de deur voor anderen openhouden gewoon een boodschappentas tillen een klein gebaar is zo gemaakt een kaartje sturen, voor de pret koffie betalen voor wie het vergeet een gevallen fietser ophelpen het bieden van een luisterend oor gewoon even vriendelijk zijn buren een bosje bloemen…

er staat vandaag geen maat op deze verlichte bossen en oevers ijl als lucht maar goudgerand met daarin plaats voor elke gebeurtenis die kruipt door alle vezels van het hart dit is kennis van het niet weten onderweg naar onbelast verleden dat onbetreden over velden en wegen het geheugen niet langer tart afgewogen met de stroom mee…

de rijkste kinderen op aarde zijn nee niet zij met kapitaal bezit maar een liefhebbende moeder die altijd voor hen bidt het opstandige kind wil soms even niets meer van dit allemaal weten toch moeder vouwt haar handen Jezus bescherm Uw kind toch vol vertrouwen blijft zij in liefde waken naast haar bed de foto met…

Ze aten elke avond in hun favoriete restaurant. Hij zat voorin, vlak bij het raam, haar tafel was aan de andere kant. Ze namen meestal het dagmenu, soms kruisten hun blikken elkaar. Een kort moment van contact, af en toe keek hij steels naar haar. Na weken groetten ze elkaar voorzichtig in het voorbijgaan. En weer wat later bleef hij…

uitgestippeld met tijdelijk geluid loopt iemand langs zijn evenbeeld door voorlopige straten beschreven van plaatselijke aard het regent lengte en breedte zonder de blik omhoog te werpen beweging ligt niet vast zelfs de verte is onaanvaardbaar althans, als absoluut begrip -deze toestand is overkomelijk mits er ruimte is tussen…

Verwaaide namen de wind draagt hun stemmen mee stilte luistert toe Tussen de grafstenen ligt de tijd, verweven met de grond, waar namen langzaam vervagen onder de schaduw van het gras. De geschiedenis huivert in de winden die door de bomen trekken, terwijl de aarde de verhalen van hen die gingen, zachtjes bewaart. De wind fluistert over…

een daad ligt verborgen in het woord dat uitlegt wat onbesproken blijft een boom verbergt het bos voor het oog dat verder zoeken staakt een kamer breekt het huis door stenen te delen een zucht van verlichting die schielings haar en huid raakt een enkeling als voorbeeld voor velen lopend vervolgen zolang het lichaam draagt…

Hoe snel schrijdt de tijd Een foto van vroeger Verjaardag was thuis Daarna nog de kroeg in Arm om mijn nek Vriend liep te brallen Met gesloten ogen vierde ik mijn rijbewijs…

Een hemels weerlicht Het gras vertrapt en grauw Avondrondes voor het zicht Gevoed teder en rauw Blozend rode wangen Draagt het hart gewicht In de kou gevangen Tot concept verslonden Broze botten barricade Spreekt in zekere zonden Wenst voor warme daden…

Het gebulder van het asfalt Onder de vluchtige bus Verdrinkt de gedachten Van de chauffeur Zijn ogen vastberaden Op de horizon gericht Elke ochtend brengt hij De toekomst door de stad In een cyclus van gewoonte Leeft hij bewegingsloos Hij rijdt de tijd…

Waar de Amstel van oude dagen fluistert En in het voorjaar Cobra’s kleuren draagt Verheft de stad zich luid en duidelijk Nabij, maar net genoeg veraf gelegen Hier wint de stilte van de stenen En wordt bevrijd gezwegen…

hoe in een ver verleden een eerste melodie ontstond door met vlakke handen samen te pletsen op water samen te slaan op hout hoe ooit mensenhanden een hele stad zouden metsen steen na steen laag op laag en hoe muziek een ziel heeft - een soul, een beat - meer is dan louter ordening van tonen zo gaat een oud verhaal…

Lucht kleurt avondrood toren wijst naar horizon de dag sterft in rust Avond daalt neer als een fluistering over de stille stad waar lucht nog nagloeit van de zon die achter de horizon verdwijnt. Langzaam vervagen de contouren van huizen en bomen in de schemer terwijl de torenspits zwijgend de hemel raakt met zijn ijle kruis. Klokken…

op haar kantelen de contouren van een kraai onder haar honderd verstomde monden hun woorden spreken als schaduwen de zwarte vogel vliegt op doet wat altijd werd gedaan verdwijnt in de kantlijn van de tijd…

het achtergelaten spoor blijft roerloos liggen afwendbaar maar voorlopig toegankelijk tussen napalmbomen en andere imperfecties tot woord, brood om aan te spreken voor als honger definitief gebeurtenis is er vormt zich eiwit verstrengeld en vergrendeld niets is genoeg waar levenslicht begint en tunnelangst eindigt hoe het serieus…

Geven en nemen Presenteren en ontvangen Plezier en droefenis Dapper en bang Eenheid en polarisatie Liefde en angst Blij en zwaarmoedig Hoop en wanhoop Gezond en ziek Licht en donker Liefhebben en haten Verlangen en afkeer Positief of negatief Het is lachen of huilen Ik hoop op veel lachrimpels En weinig tranen in 2025…

opgestaan druppelend plasje gedaan met de honden in het duister naar het park, over het kerkhof terug terwijl ik luister naar het betoog van doden die ik als kind allemaal heb gekend alpinopet klompvoet hazenlip zeehondenjager onkruidverdelger garnalenvissers zaad en kolenboer verkopers hoerenlopers melkboer groen en veeboeren alcoholist…

heb mijn wolk gedroomd die tot zee werd bevolen om bij nacht de branding in te tomen schuimkoppen met gezichten spatten als kleiwater tegen mijn laars, het duister is zwaar en de klokt tikt maar niet later het beddengoed is traag van slaap, ‘ k voel de toorts van de maan die zich past in de ventilatie van het raam ik luister en…

Ik basketbal Met een bowlingbal Op het dunste ijs Sinds de zondeval Vang me als ik val Vang me als val Vang me als ik val Ik stuiter Op een skippybal Door een Spijkerbedden showroom hal Vang me als ik val Vang me als val Vang me als ik val Ik ben een boomer Op het schoolfeestbal Waar ik handtastelijk De sfeer verknal Vang…

We tellen af naar het jaar 2025. Nog enkele dagen te gaan en dan plots in een fractie van een seconde is er weer een jaar voorbij. Het nieuwe jaar is aangebroken. En velen zullen hun leven voortzetten zoals het was en anderen slaan nieuwe paden in. Met weinig zekerheden maar met een hang naar avontuur. En met discipline zullen ze hun doel…

we baadden in kolossaal water zij gaven ons namen er waren nog geen luchtspiegelingen geen buren, geen besef van gisteren of vandaag, van het kloppend huis, dat ons lijf belichaamt, ons zicht op zaken, dat geest bezielt we traden in voetsporen weken van zijde, verlieten de buurt van brandgangen we voelden ons enkelmuurs omringd…

ingezwachteld, van kleur ontdaan ligt daar het dal van duizend gedachten herwonnen en ontgonnen is dit het terrein dat geschiedenis prijsgaf in vroegtalig onderhoud, genetisch vertakt, tot straatlengten verheven het is nog vroeg binnen brandgrenzen we blijven hier niet in hangen wervelend van verlangen vroeg of laat naar een uithoek…

hoe keren we in onszelf, met regelmaat binnenstedelijk te verschansen veilig in beton gegoten ommuurd, geestgerijpt met voorbestemde afdronk het vonnis vellen gelijk lotgevallen bomen daarmee schuld wijzen alpha en omega vinden een bok laten zondigen teneinde door te schemeren…

ik wandel in mezelf een stukje mee en verdwaal tussen wortels en geboorte in dit uitbundig buitengebied is het pad meegaand maar zompig er ligt een steen om zich aan te stoten te bezeren aan verwondering over paarden in de wei, gevangen door zwak intredend ongenoegen maakt dit prikkelbaar, zijn het de haastige pijlen, gepatineerd…

ik spaar mijn slaap in een beslag van dromen tot de nacht mij toedekt en me laat rusten in zijn schaduw zijn duistere blik is slechts een vermomming, in wezen is het een gewone dag die aan het eind een gordijn langs de zon schuift nimmer is het wonder van plezier ingedaald, achter de luiken die aan het halfrond mijn ogen deppen…

ja, ik verloor gisteren in vandaag toen mijn zicht de wilgentakken robuust zag dansen op de wind opeens herinnerde ik me morgen, de dag die als een decadente verschijning niets meer dan iets akeliger verscheen aan mijn driftige geest, nog moest komen verloren in tijd, het gezoek dendert door, terwijl er nimmer iets herfstiger door het…

menselijke gevoelens lijken op stenen die gegooid worden in het meer ze komen daarin stuiterend neer en veroorzaken steeds groter wordende kringen die de kern beschermend omringen de grootste kring is voor iedereen de kleinste kring toon je aan niet één je wilt de kern beschermen je diepste voelen je diepste kermen behoren…

een oud kunstgebit oud, maar wel heel erg vrolijk het danst in haar mond…