Alle inzendingen over tijd

Nawoord bij een fotoboek Vakantie in zeeland Een puntje in de tijd Jullie hadden plezier Vertrouwen Onbevangenheid Springen, spelen, Scheppen in het zand Draaien aan een skelterstuur De wereld bestaat alleen uit zandkastelen. Het leven uit een uur Een grote glijbaan En zwemmen in de zee Spannend, maar er kon niets gebeuren Want papa…

Aan de Donge neergestreken tranen op de oever en de snaren in de boom. Muziekloos, want hoe te zingen van de liefde en de vader van de tijd als met de haast en in het gedrang bij de doldwaze dagen het rood van de rozen verdwenen is? Gras als hoogpolig tapijt kriebelend aan blote voeten. Naakt en sprakeloos; tong aan het gehemelte…

Levens met een Rode draad Gedegen en Getekend voor nu Daar voor altijd Vlammend en zeer sterk Vergezeld door Tijd niemand Kan zeggen dat Zij hebben gedaan Het beste voor Eeuwig. Steeds en opnieuw Beeld van gave 't Leven lief Daar de vreugde Altijd moet klinken Daar signatuur Verdwijnt met de tijd…

ik zie de oude Takma*) lopen leunend op z'n stok de lasten van een stil verleden doen z'n schouders buigen ik zie m'n oude vader lopen langs verlaten straten het gewicht van eenzaamheid als ballast op z'n rug en dan zie ik mezelf als oude man voorbijgaan is dit een toekomstbeeld van een ver verleden vanaf z'n nieuwe kinderfiets…

Mijn stad heeft ooit in brand gestaan. Een vage haat aan moffen heb ik er van meegekregen en verhalen die inmiddels van anderen zijn. Duizenden tegels in de stoep met licht erin als bommetjes bewaken de herinnering. Je kunt ze uit de weg gaan erop hinkelen kun je als een kind dat van niets weet zoals mijn vader toen.…

Seizoenen razen in jaren als stof door het universum heen Dat is ook mijn tempel waar het vandaag de dag stormt Elke andere ziel een nieuwe zonsopgang alleen langzaam waar een laatste ondergang zich vormt Explosies erupties geboren in oorden woorden vol vuur Nooit te laat te vroeg tevergeefs Vreemde geuren zoet komen tevoorschijn vanachter…

Langzaam sluit een gordijn het zicht op het huis verandert er bladdert verf een deur piept ergens moet wat hout vervangen. Een huis blijft huis de vorm blijft de stenen staan als muren maar ergens scheurt een barst en hoort men spanten schuren. Nog fier en trots heft zich het dak in weerstand tegen ongemak tegen slopende weersomstandigheden…

Schoon rijpend korenke in je levensfleur weet wat je te wachten staat in je gouden kleur als straks den hoveknechten komt en hij beziet je schone are dan snelt hij heen en gaat terstond zijne sikkel haren als ge dan gevallen zijt gebaart ligt op den din dan slaat de boer zijn vlegelke op jouwe kopkens in daar ligt ge dan te kreunen…

Wat een achterlijke tijd, wat een waanzin ten top, wat een gevaar, volop de weg, wat een idioten. Wat een misdaad en tussen al die nieuwsgaring door, zegt nu Griekenland: we gaan ervoor en wij leunen achterover. En wij leunen achterover, omdat niks anders kan, wij denken dat alles veilig is, nou ja zo nu en dan, behalve als het onweert…

Zodra de dag áls een dreigbrief in mijn kamer wordt geschoven worden de rode zegels van de droom door snelle messen zonlicht losgebroken huizen slaan traag hun bittere ogen op en sterren vallen doodsbleek uit hun banen terwijl de zwijgende schildwachten nachtdroom en dagdroom haastig elkaar hun plaatsen afstaan legt het vuurpeloton van…

Aan het einde van mijn avontuur Heb ik lief en leed gegeven En overzie ik pas mijn levensduur Mijn god, wat duurde dat maar even..…

Levensoverdenking is een moeras zonder eind. Een lichte nevel glijdt ongehinderd over het natte gras om dán mist te zijn - voor korte tijd. Kon je maar die klein berken laten groeien tot reuzenbomen, dat groepje grauwe struiken bewerken tot een tuin - mooier dan je dromen... In de poelen drijven blaadjes, traag _ maar geen mens of dier…

in de weerspiegeling van het water zie ik kristalhelder mijn meisjesdroom voorbij drijven prima ballerina in het Zwanenmeer koorddanseres op ragfijn algenkoord een schipper vaart onverbiddelijk naderbij de golven maken een abrupt einde aan deze dagillusie het is plotseling ontnuchterend echt voorbij net zoals mijn meisjesjaren…

Dit is Uw aard, o uren van 't verleden, Steeds als gij wordt gewenkt, bereid te staan, Om uit Uw rijk van schemering te treden In zonglans of het glinstren van de maan. Een glimlach is genoeg, een diep verzuchten, En ijlings snelt gij, uit de slaap gewekt, Elk met een korfje aan, vol geurge vruchten, Door vochtig mos of een bruin blad bedekt…

Randen raken wat ongezien blijft buiten het kader vindt licht altijd tegenlicht onzichtbare vertakkingen reiken vreemd verder alles is hier hoog en laag tesaam dichtbij en onaantastbaar de dood verkruimelt even traag als leven groeien doet Onbegrensd staat het zwart in de ijle stilte slaakt een kreet onhoorbaar ver de ruimte in waar…

Ik blaas je weg als paardenbloempluis als pas gegomde letters kruimels na buitenontbijt maar dan in een knipoog van tijd struikelt mijn adem over stralend geel de bries in mijn keel stokt steeds weer bloeit de paardenbloem…

slapende ogen sluiten alles vergetend gister vandaag al af alleen in de nacht wachtend op de morgen terwijl slapende ogen sluiten droom ik mijn morgen die vandaag gister voor altijd al was…

De dennen wiegen de eeuwig groene kronen In 't zachte blauw, dat aarde en al omspant, En in de diepte voor ons ligt het land, Waar duizend nijvren hof bij hof bewonen: Hier drijft een landman met de kracht'ge hand De vore' in de aard, die tijd en arbeid lonen, Oogst reeds een ander 't ooft welks rode konen De almachtige zomerzon heeft rijp…

Met wie je ook verbonden bent we gaan altijd naar een plek waar we weer willen zijn. Waar je wilt zijn. Daar waar we weer terugkomen. Een plek die mooi is vol van gedachten en herinneringen. Een plek van vroeger en nu. Een plek die ieder heeft. Het kan overal zijn. En al zijn we er niet op de juiste tijd: Verbonden zijn…

Er broeit iets, de lucht werkt landlieden luieren in de verlaten ruimte zien terug op het zwoegen van de dag Vlijtig en vol ijver stapten ze de bedauwde morgen in een zuidenwind bracht slepend de dagelijkse droogte aan In de verre verte lokt klokgelui -boven rieten daken en onder de dreigende hemel- ze terug naar de hofstee Ze dralend…

het is droog laten we wat lopen of zullen we kaarten nee bijna etenstijd tafel dekken dan maar waterkaarsjes doven drijvend in ‘t voorbije vredig bijna rook je pijp…

In het kader van het feit, dat niemand meer tijd heeft, besloot ik om de klok maar stop te zetten.…

Een troostend gebaar teken aan de wand geen koers op vleugels weggedragen o ouderdom mijn troost.…

Zij is op de kaasmarkt geboren als een man wilde- zag hij haar staan je had er eens goed moeten horen dan ging zij er niet meer vandaan Griet Purmetreutel werd zij genoemd lokte vele kerels in haar bres werd zij er vermoord en ook verdoemd op het fraai stadhuis bordes voor een uitvaart bleek geen cent was het niet wat zij verdiende niemand…

Ik heb mijn kleedren uitgetogen Bij 't dwarlen van de lampeschijn ; Nu balsemt duisternis mij de ogen, Ik voel dat wij gescheiden zijn, Ik en de dag, dat kind, die jongen, Die vogel met gebroken wiek, Dat hijgend hert der watersprongen, Die speelman en zijn fluitmuziek. Hoe heeft hij mij gelokt, belogen, Hoe achter wolken week zijn grens…

Een hond met een vestje aan, gekleurd ook nog, en roze, zodat je aan de geaardheid be- gint te twijfelen -van de hond dan- en strikjes op het kopje, duidelijk een modebewuste hond. Een snelle bolide met spoilers en speakers met een enorm basgeluid, asociale gasten erin die met duistere blik uit open ramen naar buiten loeren, dat was in mijn…

wetend dat het eindig is oneindig lief te hebben niets te verwachten dan dit moment blijft in gedachten aan de herinnering de eenzaamheid eenzamer dan het mooiste moment…

zo kwetsbaar eenzaam in eenzaamheid voorbij tot ik jou tot jij mij kan vertellen wetend dat iemand luistert eenzaam in eenzaamheid voorbij als ik als jij samen zwijgen de hemel zacht fluistert lieve lief het is goed kom kom maar hier bij mij…

Want nu is eerder tijd vliedt door mijn vingers heen en geen houden aan…

“Vroeger was alles beter” ik hoorde het van mijn oma maar kon haar niet begrijpen Vroeger? ik had nog geen vroeger en maar wilde haar ook niets verwijten. Voor mij was alles nieuw en spannend dus als ik dan weer van haar hoorde “vroeger was alles beter” dacht ik dat ze echt niet spoorde Jaren vlogen ongemerkt voorbij en bijna zonder het te weten…