Alle inzendingen over individu

Jan zeventien jaar dood schrijf ik in mijn nieuwe agenda bij tweeëntwintig april en ik weet weer hoe je stierf en hoe ik het moeder vertelde, hoe ze toen zat en keek. Ieder jaar opnieuw schrijf ik het op. Ieder jaar wordt je dood ouder. Als ik het opschrijf is de dag nog leeg. Lees ik het later dan sta je tussen afspraken, nog…

Koud en onvruchtbaar als de polen, de glazen bol gevuld met winterlicht, in een draaiend beweging van een kleine hand ontkiemt het noorderlicht, wolken sneeuw die behoedzaam binnendrijven, hoe hard ik ook zal draaien, het zijn souvenirs van herinneringen, die opspringen en wil bedekken aan de binnenzijde van deze minuscule wereld…

Starend op de blaren zittend na een leven vol bedrog eindelijk voor zijn rechter smekend maak het niet te grof langzaam zal de dood nu komen het angstzweet parelt op zijn hoofd hij denkt aan God aan loze kreten ziet alles duidelijk zijn verleden heel deemoedig vraagt hij: "doe het snel"…

Een jonge zelfzoeker hoort de zwevende taal door hem spreken hij scheurt papier schrijft siert krast frommelt leest daarbij het werk van lang bekende dichters zijn lichaam is roerloos _ verstomd als een wintervleermuis aan de stalzoldering binnenin hem slaan meedogenloze knuppels en slagvaardige vuisten der oosterse vechtmeesters…

Verbaasd merkte de moeder dat zij een menigte werd. Binnen enkele dagen was het gebeurd, bleek zij uiteengevallen in een waaier van vrouwen. De weerloos-blije liep daar van haar geheugen te genieten; de verslagene, die snel op weg wilde naar welke dood dan ook; de trieste die er niets van begreep, die alleen zachte vlindervleugels…

'k Fietste op een frisse winteravond over de lange eenzame landweg volgde een kleine warme luchtwenteling de oneindige troosteloze ruimte had één starre droge ademtocht maar een soepel balletneveltje danste speels voor me uit de gitzwarte akkerzee welfde gedwee tegen de lilliputterboompjes van houtskool bij de nòg grijze stramme westelijke…

opstaan uit het stof van de aarde kind zijn vrij van zonderlinge gedachten kunnen slapen en ontwaken zonder verhaal - zonder heimwee in een bed zonder vreemde stemmen balanceren op s`levens navelstreng om niet meer te hoeven verbergen mijn gezicht in het huis van gedachten waar de kilte het lijf in harnas steekt ik wil opstaan uit de…

mistwaaiers ademen takken vol beweging zodat ik niet op mijn tenen hoef te staan om met mijn hoofd in de wolken te lopen vlindervisjes lokken me naar het strand waar de ochtend geduldig staat te verzanden loslippig zonlicht struikelt over loslopende wolken waterspelend spoelen golven droog op het zand rust meert aan…

voor Amanda Malinka het is mooi, zegt ze om naar anderen te luisteren terwijl iemand tegen het leven leunt en zwarte jassen slamt alsof woorden begaanbaar zijn tijdens het sterven het is mooi, antwoord ik en kijk naar haar smalle schaduw, zachtmoedig in de deuropening ze weet het zelf niet hoe het licht over haar heen valt en uiteenspat…

laat mij maar even liggen in het hoge gras heb geen haast ik wacht wel op de boer met z’n zeis…

Onze zwakten maken dat we mensen zijn maar... Toch ervaar ik in mijn gebreken het tastbare. Contouren van een lichaam worden dan zichtbaar. Heel even sta ik dan oog in oog met mijn menselijke grens. Zelden zoiets moois gezien.…

je kan stormen wat je wil mij blaas je niet van m’ n eiland waar het in alle rust zo heerlijk toeven is zonder jou met een zee aan nieuwe mogelijkheden…

Je zegt dat ik niet zo apart ben als ik denk en ik wil dat ook wel denken maar ik denk anders ik begrijp de ware gekken beter dan de ware normalen die beduvelen de boel maken het zootje nog groter met bibberloze hanegekraai in mijn hart blijf ik altijd klein ik snap de botte verharding van anderen niet hun blinde woede en vijandschap…

het scheurde mijn driedelig grijs volledig aan flarden nu terug bij af draag ik stoppels in plaats van de stropdas of het me staat zal me worst wezen het voelt in ieder geval een stuk meer mezelf…

De balans vinden om dingen te doen en dingen te zien. Helder te zijn, scherp te zijn misschien. De homeostase van de geest. Naast alles telt die nog wel het meest. Mezelf er toe zetten belangrijke zaken te ondernemen. Tijd die ik niet heb, toch van mezelf claimen. Tijd maken voor datgene dat telt, soms onder zware gemoedstoestand geveld.…

Moegeleerd stapt de scholier door zijn slaapkamer heen en weer met gespannen kloppend voorhoofd de helle lamp slaat hem gade als een tergend waarzeggersoog druk op de lichtknop gehuld in wezenloos duister bewaart het beddenlaken klamme vrees voor morgen wanneer tartend papier zwaait de verlopen blokker -reeds bewustzijn verliezend-…

Ik ben vandaag gelukkig, ik ben zo vreeslijk blij, neen ik moet je teleurstellen, ‘k won niet de loterij. Ik ben vandaag gelukkig, gewoon omdat het zo is, want ongelukkig wezen, is iets wat ik liever mis. Dus ben ‘k vandaag gelukkig, omdat de zon er staat, maar ook omdat geluk iets is, waar iedereen over praat. Want als ik nou zou zeggen,…

Mijn oogstlied klonk - Mijn avond zonk - - En schuw, langs lege akker, Riep nog een enk'le moede toon Gedachten aan genoten schoon En blijde arbeid wakker. Nu wordt het kil En eenzaam-stil, In donker blijf ik dromen; Ik tast naar handen die me ontgaan... Ik roep de stille zielen aan - Die nooit meer herwaarts komen... En keer 'k mij…

Soms zie ik jouw doodsgezicht in een spiegel vol verwijten herneem ik de intense stilte in een ademloos gevoelig hart voel ik de tijd die ons alleen laat in onbeantwoord vragen ben ik jouw ziel in dood zijn blijven dragen.…

Het is prima zo, ik ben een dichtende kluizenaar, die gelukkig is in zijn afgelegen grot met schemerlicht. Soms krijg ik bezoek van een zwervende beer, die enige dagen blijft logeren, heel gezellig, met honingwijn. De rest is toegift, waar ik extra dankbaar voor ben, prachtige wandelingen met superrode vliegenzwammen. Vrienden Rozenkruisers…

Ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt, alleen liet dat deel zich daarvoor niet gebruiken, vandaar dat ik me nu beperk, tot dat waar het voor bedoeld is zodat ik hen een poepie kan laten ruiken!…

Gedachtevol loop ik door de straten Als een ondernemer in hart en nieren Met nieuwe ondernemingen, want ik Voel me toch zo vrij als een individu. Strijdend voor mijn eigen zaakjes Vlieg ik in emotie even in de zachte wind Waarin ik en dan ook echt alleen ik Beslis over het gevoel van de eenzaamheid in mijn denken, Want daar ben ik tenslotte…

De reizende zon laat me Dwalen in het spoor van mijn Verlichte gedachtegang De regenboog laat me zien Waar het ideale levenspad zich stilletjes ontfutselt tot de reis waar de golven muzikaal mee deinzen in de ritmische stroming waar de deuren worden geopend naar het bereisde paradijs.…

Maskers Bedekt, bedrukt de uitdrukking afgelegd gevormd voor het gelaat van klei, hout of andere creatie met open mond en holle ogen, zonder jij of ik relatie. Vermomming geborgen een laag op het gezicht herbergt, via ogen door gangen de ware gezindheid; achter een muur van onherkenbaarheid huist de ware identiteit.…

Gun me een glimlach met zo'n glinstering in je ogen, dat maakt mijn dag Gun me een glimlach van oor tot oor met de tanden bloot ik wou dat ik het vaker zag Gun me een glimlach onbezwaard vanuit het hart, daarvoor heb ik ontzag Gun me die glimlach en je krijgt hem terug waar dan ook, de hele dag…

Weten waarover je denkt, is dat denken over wat je weet? En is denken dat je het weet, weten dat je niets vergeet? Als een ander meer denkt te weten, denk je dat jezelf dan ook meer weet? Hoe en wat de ander denkt, denk je dat je dat weet? Of denk je te weten hoe en wat, de ander denkt en weet? Denken voor een ander, is dat weten wat de ander…

in de plooien van mijn gezicht vond ik uitgelezen woorden als verkruimelde gedachten voor een ongeschreven boek waar ik in ongezouten zinnen al mijn waarheid zou verwerken… maar nooit verder ben gekomen dan onverteerbaar oude koek…

In 't grote bos wenken speelse twijgen me door woeste slingerplanten, warrig haar, geurend naar lokkend geheim, slapend gevaar. Ik zoek mijn paradijs, waar niets zal dreigen: Eiken vol huiselijke schemer neigen over een beek, die klinkt als eeuwige snaar van jong elfenorkest. Pluk hier almaar, eet bessen om wijze liefde te krijgen. Vergeefs…

Ik zag het beeld verdwazen Met vergruisde vuisten als in het beslagen beeld dat door open handen Zo diep gezworen was als deze snee. Verduistering was de steek van het verloren Hart waarin de ziel steeds verder afdwaalde Tot het licht weer begon te schijnen in emotionele Tranen waarin de tijden vol bevrijding waren beschilderd. De glans…

liep keihard tegen m’n zelfbeeld gebroken viel ik maar de spiegel bleef hangen klaar voor een nieuwe confrontatie…