Alle inzendingen over maatschappij

Op onze scholen in óns land is van alles aan de hand het geven van lessen is te kort. Kinderen spijbelen dusdanig dat er een speciaal team op pad gaat de spijbelaars alsnog te motiveren naar school te gaan om precies, te leren. Op onze scholen mankeert het een en ander een nieuwe les is geïntroduceerd de les van wapens en het liefst…

de kritiek op de vacht is verstomd, de catwalk ziet weer hopen bont over schouders met een velletje vol overdosis kunstige zon voor speciale dames die niet dénken aan verhuizen een melanoompje meer of minder bezorgt hen toch geen hinder daarvoor zijn er genoeg klinieken of instanties voor rijke zieken waar tussen ons gezogen en gespoten…

Dit is wat ik weet Buiten is van niemand Dit is hoe ik heet Wat echt is en voort gaat is niet goed te zien want Ik leef in een zelfgemaakte kooi van ijs, wolken en verf Het zegt me is te laat Te laat voor spontane dooi Nu open ik mijn ogen en alles wat eeuwig leek te vriezen smelt. Ik ben bedrogen door mijn ik, mijn eigen haat Bomen…

wezenloos beeld bedelaar bevroren handen versteend trage man zijn ogen smekend om een aalmoes grijpend zoek ik zijn beefhanden…

de waarheid is wat niet wordt opgeschreven je schetst een beeld dat nooit geheel voldoet zoals wel vaker voorkomt in het leven men merkt het wel maar een ieder vindt 't goed je schrijft een vers met een verkeerde pen terwijl je vals wat schuine liedjes zingt maakt wat muziek in vrolijke akkoorden ondanks dat droefheid jou steevast omringt…

De populaire jongleur verloor een hand maar bleef dromen dat zijn blote voeten zijn handen konden vervangen Nu oefent hij lange dagen zijn tenen in lenigheid in handstand op één hand ondertussen leurend met zijn nieuwe act Binnenkort de première op het pleintje in z’n straat want in het theater hoeven ze hem niet meer…

De stad verhief zich uit de wijde sneeuw, En ‘k zag een donkre schaar uit het loodgrijze Komen op het geelwitte van de sneeuw. Het leek een groep van afgematte slaven. Het waren arbeiders en ‘k sloot mij aan, Zoals een broeder doet, En door het donker licht trokken wij daar heen. Ik kende hen allen door het schittrend licht, Dat de Liefde…

twee oudjes soezen achter glas stilte in sluimer over hoe het was geen gleeën in de vitrages of vlekken op het tapijt geen verleden te dragen zonder spijt ze slurpen koffie, roeren thee luisteren radio en kijken teevee lachen en hebben verdriet om wat is geweest en wat niet de oudjes zijn weg de begonia staat droog op de vensterbank…

ik zie opnieuw de bloemen groeien plastieken stapels liefde voor een leven veel te kort om nu reeds weg grijze vegen door het patroon recht op recht, de tegels hullen zich quenast in donkerbruin zo gewonnen, snel geronnen leven weggevloeid dit is geen grijns, mijn vriend maar het laatste staal voor jou speciaal gevat in mijn koude hand…

Twee oude vrouwtjes bij de kerk - vanmorgen en ook ruim een jaar geleden; ze zijn er nog, ja nog steeds alhoewel de haan intussen duizenden keren heeft gekraaid. Twee oude vrouwtjes bij de kerk - hier, nu, in het hete Manilla waar de zon onbarmhartig brandt boven de sloppenwijken en de grote huizen van de rijken. Twee oude vrouwtjes bij…

De hond verjaagt vreemden hij blaft zijn verhaal De koe graast ons Vlaamse land tot de bodem kaal De kip kakelt chaotisch politiek schandaal Maar het varken met Vlaamse eer doet me telkens wederkeren naar dat Vlaamse land Keer op keer…

witte tegels op de vloer met waspoederen sporen onder een flets neonlicht verhullen niet zijn kilte zoals hij daar ineengedoken de nacht tracht door te brengen van een lang februarimoment het zakje aan zijn voeten met gaten en al lang versleten bevat geen wasgoed meer maar de resten van zijn beschaving ooit gekocht op afbetaling Ze…

Een brandgang is misschien de weg die wij al eeuwenlang bewandelen als zonverlichte hazen eens groeit hij dicht achter de vele stappen die versterven De vreemde schemer van het nooit begrijpen ontsiert ons denken en vertraagt het bloeien van nieuwe en doordachter vormen achter ons Traag zingen spiegelende rivieren sussende liedjes…

het leven is niet meer dan af en toe wat rook op straat, zo snel vervlogen dat het al niet meer bestaat bij de volgende ademtocht een fluitje van een cent nog minder dan de prijs van een winkelwagentje voor de doortocht te betalen met een stukje rond metaal de jaren die nodig waren alle liefde en elke ruzie tevergeefs, je kind is soms…

Een troosteloze sloppenwijk, de mensen vang ik op papier; ik ben beschaamd, wat doe ik hier, en staan zij niet als vee te kijk? Hoe goor kan ook het leven zijn, hoe bitter wat zij hier ontberen, maar toch zijn zij aan mij gelijk en kunnen mij hun vreugde leren. Er is nog hoop, al zal het duren en moet je strijden voor hun recht; dit zijn…

heb me lief, smekend bijna een kamer gevuld met wensen voor mensen en hun aandacht een aanklacht tegen alles dat niet voor wil zijn ze schuilen achter maskers waar nog net geademd iedereen bekeken kan gekeurd, die wel, die ook en wat dan nog met oprecht of moest dat ooit eens opzouten oog in oog, tand op tand jouw hand zal ik nooit…

de Meir overstroomd er loopt teveel volk met de tanden op de grond onder zaken beladen die niemand ooit wil dragen ergens en nergens flitst een stadshaas tussendoor met een gepeperde haast op weg naar een stadshuis de luis van het stedelijk schoon om de deur toe te knallen de kilte om hem heen was hem te veel, waar zijn al zijn buren…

peking 4 juni 1989 het plein der hemelse vrede is geen plaats voor vrijheid duizenden schreeuwen hun onmacht ten hemel tonnen staal rollen in beeld om het woord te vermorzelen een chinees blijft pal staan en de moordmachines stoppen zijn schreeuw om vrijheid wordt overal nog gehoord de onsterflijke stem van het geweten…

Ik stuur mezelf het huis uit. Genoeg gegaapt naar kalken kerstekindjes en monotone broze dromen. Vrijgelaten van hun inspiratieloze klokkenslag wil ik eigenhandig zijn huis bouwen of het hunne afbreken, koraalrif langs de Noordzee, met veel lucht, licht, prachtig uitzicht en weinig inhoud. Ik knokkel mijn conventies in elkaar, wars van…

De storm is gaan liggen op de zeebodem, werkt dieper in dan op uiterlijk vertoon, vertoont geen krimp, weigert te erkennen wat een storm zijn moet. Daar beneden bruist het van beweeglijkheid. Verwondering. De spiegel is onbuigzaamheid voorbij, kou en rimpelloos lijken nu hard door kunstige cosmeticaknepen verstard. Reeds rijst haar hand…

een één, wat nieuw en ongewennig ook dag vol verwondering van weer een jaar erbij bloedt het nog soldaten in het berechte land? het antwoord zijn kruisen met kogelgaten versierd de mens is gebleven als vriend of vijand maar nooit te gast een twee lonkt doch nimmer zo grauw als vandaag onvermoed een zacht einde neemt de wanhoop een…

‘k ben in de hongerput geboren van zwart Nazareth met niets dan armoe aan me donder en dode dromen aan mijn bed onder het kruien van de molen in die gemene kolenlucht werd het grove mout vermalen voor mijn vaders drankzucht wie bezong de blanke top der duinen in het vuil van de achtersteeg wie rook de lente van ommuurde tuinen in een stad waar…

De waarheid is een zeilboot die zich laat leiden door de wind Het is die ruk of windstoot die voor jou het gezochte vindt…

Sigaret, oraal bevredigend vingerding stoorde mensen van `t antikamp 'der gezonden' heengezonden in het rokende buitenkamp stonden rillende mensen, kou en nicotine gemis en mistkijkend uit hun ogen rokende, verstikkende, vuurspuwende blikken taxidiesels, zonder waarschuwingsstikkers, pas op! auto`s zijn dodelijk spuwen gevaarlijk rook…

Ze hebben hun moskee gebouwd om onze gulden van god. Ze zijn gekomen als soldaten maar zonder geweer. Hun wapen is honger. Ze zijn hier als veroveraars van recht op leven. ------------------------------ uit: 'Verzameld werk', 1990.…

hoe vaak nog, beste mens en waarom antwoord je niet uit de plooien onder je ogen lees ik dat je een bed mist een dak, wat warmte op je schouders rust de last van wel de hele wereld weet je dan niet dat vandaag overal bijna, ja globaal er feest zal zijn? en waarom wijs je me af als ik jou te drinken vraag ontken je de droge lippen die…

Overvolle karren hebberig in een rij de één nog meer dan de ander te dringen zij aan zij alsof er oorlog op komst is er voorraad moet zijn in huis tegenstrijdige beelden veel mensen hebben niet eens een thuis verlichting knippert fel langs ramen als compensatie wat ze zelf zo missen steeds meer pracht en praal maar wat de ander beweegt…

Ruim tweeduizend jaar geleden scheen een ster die de weg wees naar het Goddelijk kind een tijd van hoop verwachting naar anders nu ruim tweeduizend jaar later leeft nog steeds die hoop en de verwachting dat alles anders word maar hoe kan dit als mensen nog altijd aan zichzelf denken het licht niet uitdragen van die ster zo lang…

We dragen in ons, zonder glorie, nog altijd onze dromen, een weg bewandelend bewaakt door berken, blanke zwaarden. Konden we ontsnappen aan de dreiging van de rede, het pad verlaten en de zilveren stem van de sprinkhaan volgen: op naar de purperen heuvels, drinken van het volle zonlicht, perziken eten in het gras, slapen op rode herfstbladeren…

Albona, schone meid waar ben je gebleven op welke webstek verborgen in welk land ondergedoken of woon je nog steeds daar aan het einde van de busrit? we moeten nog wat praten jij en ik, over de gaten die gapen tussen onze culturen we moeten nog wat proeven van wat ongeproefd is gebleven wij samen, zoals die ene keer naast elkaar op de…