Alle inzendingen over overlijden

ze had eenvoudige verlangens de vraag was nu hoe die ongeremd door goede zeden en manieren onbevreesd voor maatschappelijke verdoeming bevredigend tot uitvoering te brengen voordat ze toch nog onverwacht zou overlijden…

onwerkelijk hoe stilte het witte daglicht draagt alsof winter over haar heen groeit en wenst te horen dat woorden ongezegd blijven leven in zijn handschrift ik loop er heen, de bomen trager in het water, aan het einde van het onlangs gestorven huis het is vandaag, een dag zonder schaduwen alles lijkt anders van vorm * bloemengeur…

Dit is de plek waar mijn ziel brandt waar de boombladeren fluisteren in diffuus licht waar ik mijn hielen licht als de tijd gekomen is als ik voorgoed naar binnen keer verdwijn in een innerlijk vergezicht slaap ik hand in hand met zilverster, zo ziele-zacht levend in nalatenschap zo anders dan gedacht immer weer…

Een poort in het leven Moment in de tijd Metamorfose ondergaan Tot overgaan bereidt Je verlaat ons in vertrouwen Op het pad zij aan zij Pure liefde waarop wij bouwen Oeverloos bij elk tij De stroom tussen ons Zal blijvend getuigen Bij de ophaalbrug in liefde Respectvol wuiven In licht & liefde…

Naar aanleiding van de wereldpremiere van "Traces" requiem gecomponeerd door Andre Arends op zaterdag 13 november 2010 in de Paradijskerk te Rotterdam het volgende gedichtendrieluik. TRANEN Alleen tranen beamen het stille verdriet wat beklemmend voelt als de gestorvene die lijf & goed achterlaat en zoveel gemeenschappelijke herinneringen…

Ik dans met mijn ogen over de aarde en je steen in het leven was je mooi nu lig je hier gewoon gemeen. Gevlucht van alles dat maar ontvlucht kon worden van stress van werk tot het wassen van de borden. Bloemen sieren nu jouw zijn wat jij anders zelf wel deed ik ben er om je te 'zien' want denk maar niet... ... dat ik je ooit…

Als ik komende nacht sterven moet zie je dan nog eventjes naar mij om Let maar niet op die dovende gloed zie nochtans de verworven rijkdom Als alle lichtjes doven in mijn hart schrei dan niet om wat nog resteert Weet: De wereld lijkt slechts zwart voor wie ’t eeuwig op aard begeert Als ik ‘t oog tenslotte sluiten moet zie ik dat liefde…

Het rouwproces voltooide zich in zwijgen en een onvoltooide brief, vond een weg in dromen die je niet kon beschrijven het graf was stil met de bloemen een kind van jouw liefde zong een lied zo blij was je in het liefdeshart gekomen dat je oude schoenen in de sneeuw konden lopen zonder zelfs het minste spoor van verdriet in een andere taal…

Als de levenden hunner doden herdenken komen de gestorvenen een beetje tot leven en sterven de levenden een beetje hun dood verbeeldend in een beetje troostende eeuwigheid waar de levenden een beetje als de dood voor zijn op z'n minst een beetje hun levende zielen, allerzielen Gedicht nav van het programma Allerzielen van het Kamerkoor Amphion…

Als de lippen zijn verdroogd en de oogleden voorgoed zijn gesloten strijkt een zachte hand nog een laatste maal over het hart van het vergankelijke van een kostbaar leven Een leven dat geliefd en geleden heeft Tranen stromen haast woordeloos uit de zielen van de getroffen nabestaanden Er volgt een massieve, ondoordringbare stilte…

Het is gedaan, het is voorbij, het is over het is niet meer, het is tijd nu voor verdriet het is tijd om, terwijl je ‘t nooit meer ziet, toe te laten dat de dood overwon, want: het is gedaan rust zacht!…

een berg van bladgoud alle nerven huiveren in het ontbinden elk levensblad zal sterven op eigen beschreven tijd Tanka…

Als protestant van huis uit heeft Jeronimo niet zoveel met Allerzielen. Bidden voor de doden was voor hem taboe. Hun verblijf in het vagevuur daardoor bekorten? Op catechisatie hoorde hij dat het vagevuur een verzinsel is. De doden zitten in de wachtkamer voor de hemel maar voor de reformatorische wereld waarin hij opgroeide was heel het aardse bestaan…

in deze nacht waarin geesten verrijzen heb ik me neergezet op de rand van je bebloemde zerk de kilte snijdt vooral van binnen terwijl ik lijdzaam wacht op het wonder van de dodennacht en in het spokenuur de witte schimmen de kreten van een late uil een droeve dodendans van verlaten zielen ik wist het wel, hier zal ik je niet vinden ik…

Een roosje in volle bloei Zo onschuldig en klein Een roosje in volle bloei Waarom mag dit niet zo zijn? Veel liefde en levenskracht Heb jij nu al in dit leven gebracht Roosje lief bloei maar fijn Waar je ook mag zijn…

je ging dood een beetje stiekem zelfs zomaar op een winterse dag net toen ik even weg was zonder te vragen of het kon mijn vragen waren niet eens op…

Met het overlijden van Harry Mulisch verliezen zijn naasten, vrienden en fans Een heel groot schrijver en vooral ook een bijzonder mens Ook al was hij ijdel en vaak een beetje arrogant Hij was immers de grootste nog levende schrijver van ons land Voor mij blijft Hermans de allergrootste schrijver Wellicht vinden velen mij nu een overdrijver Ik…

Meneer Jeronimo waakt bij oom Juan. Ooms adem stokt zo nu en dan en komt weer reutelend als een oude auto op gang. Zijn ogen blijven gesloten. Jeronimo ziet grimassen op dat uitgeteerde gezicht voorbijtrekken. Heeft hij pijn, droomt hij? In arren moede zingt hij maar een psalm uit Juans refotijd toen hij nog Jan heette: zelfs vindt de mus een huis…

In alle bewondering deel ik de stilte jij ligt hier in de grond al zou ik U eigenlijk U moeten noemen respect voor de leeftijd en de mens. Bloemen groeien niet goed op al het uitgegraven zand maar gelukkig houdt liefde kleur vast omdat er altijd een herinnering blijft.…

Verzadigd van het leven opstaan van tafel en heengaan…

Op die laatste dag van mij volgde rap de laatste nacht Daarna kwam het generlei alwaar ik werd opgewacht Op die laatste dag van mij wilde men afscheid nemen Tranen vloeiden er ook bij ik kende amper problemen Op die laatste dag van mij zag ik naar ’t hemelgewelf Elkeen daar keek toch blij het is er zalig, zeg nou zelf Op die laatste…

éen rode knop tooit nog de uitgebloeide stokroos geen bij zal komen haar bloei is bevroren door bijtende nachtvorst een heroïnehoertje sterft door een overdosis zij is uitgetippeld haar naam is Roos…

Een vriend van mij, een vriend van mij had kanker Maar goeie vrienden laat je niet alleen Al wist ik dikwijls niet wat ik moest zeggen Ik ging er elke week toch even heen In feite zou ik gister weer gegaan zijn Dat hoefde niet meer, zei het ochtendblad: "Gestorven onze zoon en broer en zwager... In stilte gecremeerd..." en dat was dat…

Levenslust, een evolutionair program verandert in jouw geest door storm in ‘n mentale stoornis waarin drempels tussen leven en dood vergaan, ‘n zwarte leegte ontstaat waarin je jezelf verliest en dodelijke angsten uitstaat. Je wordt depressief en suïcidaal wat niet automatisch dood-wensen inhoudt, maar zoeken naar vluchtwegen, uit het…

Een lamp die flikkert in de kamer Als alleen ik daar wezen moet Maakt mij nieuwsgierig en ook vrolijk Ben jij dat papa die dat doet? Zet jij mij soms weer aan het denken? Laat jij me weten: life is great Moet ik meer aandacht aan je schenken? Bang soms dat ik je vergeet? Dat jij het bent mijn lieve papa Die bij me blijft zelfs na de dood Over…

De Horlepiep Nee, Magere Hein ontloop je niet, ook als je hem nooit hoort of ziet. Met scherpe zeis en in ’t geniep danst hij stakerig de horlepiep. Ik lach en schater; hoe macaber wijs en lied ook zijn: zijn knekellied verdriet mij niet. Dapper ook de dorpse boer, hij melkt en wiedt en oogst: voor hem ligt welvaart in ’t verschiet.…

Zoveel meningen, zoveel onbegrip en de massa heeft niet beseft dat het hier niet gaat om een dip maar een levenslang gevecht Iedere dag zoeken naar al dat moois wat het leven biedt iedereen lijkt het te hebben gevonden maar jij vindt het niet Jij lijkt, voelt en bent alleen in de zoektocht naar geluk en dan tevens die verschrikkelijke angst om…

de lieve heer stuurde eens een beestje. die soms eigenwijs uit de hoek kon komen, maar altijd in was voor een feestje. het beestje leefde om te leven, en maakte er wat van. een beestje met een petje, en een eigen levens plan. maar op de vleugels van dit beetsje, zou nooit een 19de stip komen te staan. wand dit lieveheersbeestje is te vroeg…

Wij worden op de proef gesteld zegt de man en Jeronimo tuimelt de stilte in. Weg van de ziekenkamer, weg van necrotisch weefsel, morfinepleisters, de geur van dood. Hij loopt op de zeereep af en kruipt tussen de hoge helm. Hier, op het balkon van het continent voelt hij zich thuis. Engelland is onmeetbaar ver, Engeland haalbaar. De rust is tijdelijk…

een stem valt stil.... mijn ogen tranen rust zacht jij die zoveel mooie momenten aan mij gaf zo warm jouw soul liet me dansend dromen "meet me in church"…