Netgedichten

netgedicht (nr. 38.249):

de gevallenen

vanochtend, staande op de koude sloot,
zo viel mijn oog op bladeren in’t ijs
de herfst lag daar gevangen, eigenwijs
in bonte kleuren: geel en donkerrood
en bruin, met her en der een vleugje groen
elk blad omhuld in dood’lijk zwart, versteend
en stil, van leven, dood en mij vervreemd,
bevroren, koud gemaakt door ’s winters zoen
ze vielen toen hun energie verdween
hun kleuren zeggen dit: de zonneschijn
betekent niets voor ons, dus maken wij
aan alle kleur een eind en gaan we heen
als ’t dooit dan zakken wij vergeten neer
de ooit gedroomde toekomst komt niet meer