Alle inzendingen over afscheid

Welk belang heeft het om te weten, wie ik ben, wat ik ben, als er toch aan alles een einde is. Wat voor zin heeft het om te streven, naar roem, rijkdom, macht en glorie. Als het maar voor even is. Waarom zouden we vechten om roem, rijkdom, macht en glorie, om zielen. Als alles toch ooit verloren zal zijn. Als er toch een einde komt aan…

Ouderen worden wel heel zuur bezongen, we kosten te veel en we leven te lang. Oplossing? Simpel zat! Oprotverzorgenden. Lekkere pilletjes, wees maar niet bang.…

Ver van elkaar en toch zo heel dichtbij Ben jij mijn laatste dageraad in mij Bezweken voor de dag van morgen Moeizaam gericht dat schamel beetje licht Niet opgewassen en te zeer ontwricht Gevangen gevallen en in tijd geborgen…

De wind vroeg aan 't Meesje zing voor mij jouw allermooiste lied want de oude boom gaat hemelen of wist je dat nog niet De oude boom liet z'n bladeren vallen niet omdat de herfst was ingetreden bleek het tijd voor hem te zijn zijn bast nu uitgestreden De wind vertelde hoe zij op bijzondere dagen, danste met de bladeren van de boom nu gaat…

Achter het zijn van hoogmoed en wijn verscheen ze in mijn leven Annabel Ik zag haar wel en zij zag mij We zagen elkaar in leed en lief Symbiose van het hart Het eerste barstje viel nog mee Het tweede deed al pijn Het is niet bij een barst gebleven Ze kon het niet, ze kon het niet Ze kon me niet nemen voor wie ik was Verloren…

Als ze zullen komen om me aan de tand te voelen over alle wandaden, al of niet door mij begaan, begeerte of de schaamte die me teistert, de onrust die me pelt, tot op de lagen van mijn kaal gedaante, spiegel van een morbide code. In die blauwdruk begint en beëindig ik het leven, het lijkt op zelfmoord waar geen vat op is, het zal…

dit is de laatste avond dat wij spreken, want dit vertrek duldt geen geluid dan van de mond het zoete breken. het wrijven tussen huid en huid doet alle woorden in jou groeien; mijn warme adem wist ze uit. verhevig het bewegen en leg het spreken stil tot alles is verzwegen. vervang het woord door een gebaar en spreek niet meer want wat…

nog voor zonsondergang die dag van dauw en druiven prikt ze een koolwitje midden op de lege muur van haar kamer vleugels wijd legt ze mijn gezicht omgekeerd onder het tafeltje met de droogbloemen bij het open raam laat de wind van slaap maar komen nu alle sterren en een glimlach van de maan hoe wreed ook schrijft ze in haar dagboek haar…

vol ongeloof na het nieuws dat insloeg als een bom staar ik verloren naar mijn eigen spiegelbeeld vraag me ten zeerste af waarom de ring die ooit onze liefde bezegelde nu voelt als 'n leugen is het gras daadwerkelijk groener daar waar hoop gloort aan de horizon blijf ik gebroken achter…

En hoe het licht dan binnen viel door het grote venster. Het eerste, het vroege. Voorzichtig, als om haar niet te wekken. Maar ze zag het niet. En hoe ik zei: Ik ben hier (en dacht: en ook de lente, met alles erop en eraan) maar dat ze dat niet wist. Alleen maar dat licht over haar haar, over haar gezicht. En hoe mijn woorden als…

er was geluk dus was er leven al ging het wel wat snel voorbij gezien in eeuwigheid 'slechts even' niets dan vluchtigheid zijn wij…

Je wordt geladen en gelost. Het lijkt of het geen moeite kost. De lossers zingen nog een lied. Je luistert maar verstaat het niet. Over afscheid en het wordt tijd? Over je overbodigheid?…

In de kern van jouw menszijn Was je voor iedereen jezelf En, belangrijker nog, Voor iedereen gelijk, Als geen ander doordrongen Van de gedachte dat de mens Alleen samen met de ander Het leven leefbaar kan maken Zo hebben we je meegemaakt, Buurman die voor alles Medemens was, altijd klaar Om de naaste in jouw omgeving Te helpen…

als bougies niet willen vonken als de krukas niet meer draait als de brandstof onverrichter zake de motor druipend weer verlaat als lampen niet langer boren door de bodemloze nacht als de olie slechts kan kruipen waar de peilstok het niet verwacht breng dit wrak dan naar de sloper alles verdwijnt in het verleden ook de haren van…

Wat stemmen opgaand van rondom! De Zelfzucht eist en grauwt, De Wanhoop schreeuwt de Hope stom En verft de jonkheid oud. Zich zelv' vergeten 't hoogste doel! Een nu dat 't gister wreekt....! Hoor toe, ver van het slaggewoel, ‘Als 't uit de stilte spreekt!’ Wat bede om zieke- en stervensspond, Wat beet in brein en hart, Wat kreet…

ik zal je wiegen tot de slaap mag komen er zachtjes zingen over de vogels en de lindebomen aan ‘t kleine raam met jouw naam erboven dat ik voorzichtig heb opengeschoven om je te wiegen in het nad’rend licht dat straks zal schijnen op je slapend gezicht…

Ik zing mijn lied tussen de wolken er voor zal niet meer gaan de voorstelling van mijn leven zal achter de coulissen zijn. De kaartjes alle uitverkocht publiek zit stil te wachten op dat wat niet meer komen gaat het is te laat....…

angstvallig sluit ik mijn ogen knijp ze samen om te herinneren vast te houden aan hoe 't was gisteren en eergisteren doch schaven de dagen iedere keer weer 'n stukje meer uit mijn geheugen van hoe je klonk en hoe je rook geef me nog even, nog heel even een allerlaatste keer om me te laven…

Je mag niet gaan hoe moet ik verder leven met de gedachte dat je nooit meer terug zal komen? Vergeef mij de fouten die ik maakte omdat ik te emotioneel was om duidelijk te zijn. Vergeef mij de woorden die ik schreef uit machteloosheid en pijn. Ik hou nog steeds van je en de gedachten dansen door mijn hoofd alsof je er nog altijd bent…

alle redenen van begrip zijn plots verloren evenals logica die niet meer logisch klinkt overspoeld door onbegrip dat onze leefwereld volledig op z'n kop zette konden we jou niet vangen met al onze liefde leeg is de weg die voor ons ligt, de stilte immens…

En telkens staan we voor de dood: het niet te noemen afscheid zonder woorden die iets van zin vertolken. We zijn machteloos en stil, geen kleur of lied kan ons bereiken, geen warmte die doorgloeit de kou die ons gevangen houdt. Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen…

Ik schuifel in een lange rij langs het nog open graf. Zojuist verzonk de houten kist, zijn leven is nu af. Of is het nu een nieuw begin in tijd en eeuwigheid? Voor hem die nu ontslapen is na een verloren strijd. Ik kijk opmerkend om mij heen en tel de grijze koppen. Wie zal de volgende wel zijn, die wij er onder stoppen? `k Maak in…

Jou heb ik mijn geheim gedeeld de serafijn in jouw oog geschreven Van vrolijke tovernachten tot de witte sterren in een zee van ultramarijn waar we samen urenlang in dwaalden Soms is er nog dat verlangen naar de oude Linde waaronder ik jou mijn woord heb gegeven en waar het licht teder om je bruine haar sluierde langs vonkende ogen…

Na zijn ziekbed van dertien weken is hij dood, de zomer van vorig jaar Hij had ‘t namelijk al lang bekeken hij was met vorig jaar al lang klaar Na de vorst was de lente gekomen daarna scheen hij binnen te sluipen Hitte leek ineens binnen te stromen maar soms lichtte het groeistuipen Zoetjesaan stierven oude bladeren die zomer voelde zich…

loslaten het mooie moeten loslaten het warme weerloos laten gaan doet verstillen en verkillen alleen verleden blijft bestaan herinneringen zijn geschenkjes voor wie die wil verwerven laten dat mooie leven levend loslaten is een beetje sterven…

In mijn hart heb ik besloten, dat ik jou het best laat gaan Met volle teugen nog genoten, en weggeslikt die dikke traan Aan de buitenkant heel kalmpjes maar met chaos in mijn brein Heeft mijn kop mijn hart verteld dat het zo misschien moest zijn Voor mijn lijf heb ik besloten het duurde nu écht lang genoeg Wat voor…

Dit is het mooiste uur, het eerste in het nieuwe jaar. We liggen zwaar en opgeblazen naast elkaar, niet dronken, maar wel aangeschoten. Het meeste vuurwerk is nu wel afgestoken en buiten wordt het langzaam stil. Ik weet niet wat ik wil met het nieuwe jaar. Wel dat ik aan het eind daarvan weer liggen mag met jou. Weer samen wachten…

het is nu iets meer dan een jaar geleden toen er 'n ongenode gast verscheen; de dood is het gemis van jou nog immens groot en behoor jij nog lang niet tot het verleden wel vraag ik me nog dagelijks af waarom jij nu al vertrekken moest het maakt me soms razend en zo woest voelt deze intense leegte als 'n straf we hadden samen nog zoveel dromen…

De winterlucht, in maanlicht badend, dwaalt om ons heen in de diepe stilte van middernacht. We verzamelen sneeuwvlokken en het zachte licht van sterren en maan. Herinner je dit als niemand meer weet waar de weg van liefde is. Herinner je dit als niemand meer weet waar de weg van leven is. We lopen samen, een allerlaatste keer,…

De trein vertrok en liet mij achter met een gat in mijn hart ik rende nog over het perron maar natuurlijk was ik trager jij snelde vooruit en ik bleef daar uiteindelijk stil.…