Alle inzendingen over kunst

schone en trieste melodieën rozengeur en passiflora hangt in 't wonderbaar licht waar we de liefde voelen stromen in dichterlijke aandrift met wenende ogen zich baant een weg door ruimte en grotten waar ze de poëzie door 't trots gemoed bespotten het regent klachten die op beredeneren wachten verloren voor de poëzie…

de kunst draagt stut gipst bouwt boetseert ver daarbuiten een andere tijd ze kerft tekens in het landschap buiten haar oevers stelt ze leken op de proef kunsten ploeteren en politoeren de verbeelding van de de zin van een terpentijn bestaan…

vandaag ben ik alleen, een dag met andere dagen gemeen ik zeg niet dat er dan een leegte is aan gedachten en verwachten is er geen gemis het zijn de pijlers, zij houden mij, met muziek erbij, op de been, en tracht ik boven mijzelf uit te stijgen in stilte, wandelend naast het water met aangrenzend groen laat mijn blik zich vullen al…

Ze vinden mij slordig, chaotisch dat ik niets afmaak, dingen laat liggen dat ik steeds aan iets nieuws begin ook met praten van de hak op de tak wel vermakelijk, leuk aan tafel maar niet als basisgelijke, te gek werd zelfs vaak prutser genoemd wel een leuke visie, maar geen vorm om over inhoud nog maar te zwijgen maar ze, ‘hullie’ hebben…

Routineus joggend door het lentegroen staat daar, confronterend, een reëel object... Waar duidt dit op, wat geeft het aan? Dat Jezus écht is opgestaan? Niermeyer's 'Geometrische Tantra' toont zijn heilzame werking: dwars door alle structuren, gedachten, moeizame totstandkomingen, feiten valt hier het Licht als een verlossing - inderdaad…

op het unieke moment dat - eigenschap van tijd - nooit weer zal komen voel jij de drang - emotie zo je wilt - tot het geven van uiting aan dát, wat jóu bezielt en je geeft jouw eigen vorm aan dát, wat jij - met woorden anders misschien - wilt zeggen tegen jezelf of - die het zien, horen of voelen wil - ieder ander ze zijn deel van…

Als jongeling gekomen in het mekka van de kunst ontmoet hij aan het hof van zijn mecenas, Lorenzo de' Medici de Florence, denkers, beeldend kunstenaars en schrijvers Mannen van de geest, het geniale, elk voor zich een uomo universale hij beeldhouwde, ontwierp gebouwen, wijdde zich aan poëzie schilderen leerde hij pas later hij bleef…

Een unieke relikwie uit de dynastie van Achnaton, farao die Aton, de zonnegod, behaagt: op het paneel aan de achterzijde van de sarcofaag zit zijn opvolger en schoonzoon Toet-Ank-Amon gezeten op de troon de goddelijke koning door zijn vrouw gezalfd, elk op het hoofd een kroon een zweem van ingetogen tederheid doorbreekt…

ze heeft geen voeten nodig zegt ze de tijd weefde zijn web met laag zingende vleugels zweeft ze door de Melkweg boven het moerasland verduistert ze de zon met vogelzwermen gevleugeld scheert ze over aardse vreugdevuren om de winter te verjagen vandaag doorbreekt ze de stilte die haar vleugels verlamden…

Gelijk aan Adam werden zij uit klei gevormd de tafel die voor hen toen draaide is ruim gezien, gelijk aan onze plaats op aarde, bij al wat draait is daar de wet van middelpunt en vliedende kracht voor keramisten krachtveld voor creatie. Je kent de wet van kindsbeen aan in speeltuin of de kermis zweef, ook tolde je met armen wijd op eigen kracht…

Kijkend in de wereld van M.C. Escher gaat de logica vaak over in verwondering het kan eigenlijk niet maar toch weer wel de wetten van perspectief zijn niet meer eenduidig maar blijken meer dimensies verborgen te houden zonder computerprogramma’s maar door kijken, denken en veel schetsen schiep hij werelden die onze fantasie nog…

Mensen die denken dat ze er niet toe doen. Mensen die afwachtend zwijgen. Mensen die veel verwachten van hebbers van macht die ons leiden willen naar hun paradijs. Machthebbers willen volgers. Volg hen liever niet. Liefhebbers hebben lief. Minnaars zijn creatief. Vuur dat nooit gebrand heeft wegens gebrek aan vonken is voor eeuwig uitgedoofd…

de lange schaduw van een monnik de schone was die buiten hangt het dak vol gaten na de wervelstorm verweerde muurtjes naast een verlaten boerderij in de zon sporen slechts van menselijke aanwezigheid kijk traag aandachtig naar die verstilde langzame leegte…

ze maken kunst van zand, op het strand zandkunstenaars, de mediterraneo zee likken kinderen aan 't ijsje in hun hand glijden rolstoelen met de toeristen mee plezier en gevaar op de boulevard ruggelings schommelend op de golven uitgevaren op baren, niet bewust van 't gevaar bewoog ze ongestoord : onder 't schuim bedolven en dichterbij…

ik schuifel maar iets en schrijf de eerste letter op papier of in gedachte het naakte jaar, nu en hier, wacht op mij, de zetter totdat ik, de dichter, de geachte met blauw of zwart een geboorte vier kent u dat ook de idee, dat alles al is beschreven door mij en mij en menig dichter het is toch zo, dat wat ik zeg links of rechts om of…

Hier is de grote verdwijntruc: kijk naar de vrouw in de kluis, de deur staat nog aan en kijk naar de man met die deur in zijn hand, die hij sluit. Zie zijn vuist, proef de rook, ruik het kruit. Speel mee zonder spoor van begrip of van greep op de machinerie. Houdini de Tweede op de rand van zijn bed, hoofd in handen - niet…

‘n Enkele lijn is genoeg en ik zag u van teen tot schedel : ’t Verende gaan, de heup, het teruggeworpen lijf. Vurig en edel waart ge, glimlachende! – en vurig en edel Zij ’t galopperende vers, dat ik, u huldigend, schrijf.…

een uil rust op een knoestige tak zijn vleugels licht gespreid laag aan de hemel verlicht de maansikkel het donkere tafereel de wassende maan en de kale tak verhalen over het einde van de herfst de aankomst van de winterkoning is nabij…

Neen, Kunst is geen herhalen der Natuur; Dat zet geen hart in gloed; Niet aan wat is, maar aan wat wezen moet Besteedt zij licht en vuur.…

Voor haar als beeldhouwster stileerde was zij zichzelf als eerste vrouw uit gehamerd marmer, alsof je iets ziet van haar deemoed uit de aderen van de eeuwigheid die ze creëerde uit de spiegel van de schoonheid die zij schiep, de trots, de rouw, nagestaard door iedereen, trots waaruit een uitdrukking verscheen, de ogen en gezicht kijken…

Zie de foto van zijn kunstwerk, mijn gevoel toen ik er naar keek als volgt verwoord: Als regenbogen zich zouden kunnen verbeelden dan roept dit buigende beeld zoveel kleuren op waarover je je mag buigen!…

het schrijvende diepe zelf verkent een denkbeeldig onmetelijk landschap het tekent beweging een gevleugeld tweespan dat het witte en zwarte paard gaande houdt het krast op wit tot het zwart tevoorschijn komt het hoort hoe Thor over de rooie gaat het schrijvende diepe zelf schrijft zich los van de ander…

Wat kom ik graag buiten Amsterdam, waar het leven nog zo autentiek is zeker niet antiek of opgepoetst nou daar zat ik dan met partner en man, vanuit de culturele hoofdstad van de wereld Amsterdam in Oostzaan, in hun theater 'de Kunstgreep' de zon scheen buiten maar binnen werd ik in de greep gehouden van de imperfectie maar vooral van de…

KAARSLICHT Waar jij nu bent tussen droom en daad het is donker buiten Ik werp een lijntje uit een spinnendraadje op de wind het is nat en koud Er brandt een kaarsje een warm licht verspreidt ik voel hoe het jou bereikt…

Ik stap , voel nattigheid Het proeft als een zee Ik zie iemand drijven Het is een engel geworden Het is een raar syndroom We hebben allemaal wel wat Last van jeuk als iemand anders krabt De geeuw zo aanstekelijk Geen rust in ons hoofd De hebberige hebzucht Geen mens geeft zich bloot Zenuwen en spanning Op een lege maag Hartkloppingen…

elke dag verliest de statige boom voor 't venster meer aan pracht ik zucht geen bloem die schommelt in de donkere lucht een harde wind waait door de takken van de boom verdrijft de vogelkelen ik wacht de dagen af in stilte en met heimwee naar een nog niet geschapen land kleuren het linnendoek de nacht voorbij…

de vogel vliegt laag aan met vleugels zwaar van ijs in een wiekslag vallen duizend vlokken van de koude takken in de bladerloze boom krast de kraai met schorre keel de pijnboom gaat gebukt onder zijn herinneringen kijk hoe diep zijn takken buigen geen mens die het ziet alleen de kraai weet van de diepe nacht…

de bomen keken toe hoe je stenen brak toen je in het landschap een slaapplaats maakte ze zagen hoe de afdruk van je lichaam achterbleef totdat stromend water je schaduwbeeld wiste jij zag hoe bomen weerspiegelden in het water hoe ze zichzelf eenmaal zagen hoe de wind hen beroerde het blad meevoerde met de stroom hoe alles…

Het Zeeuwse festival dat is gestart, Biedt een theaterstuk met vele vloeken, De SGP eist dat snel op te doeken, Want dergelijke taal vindt men te hard. Maar dat beknotten van een muzisch werk, Is net zoiets als vloeken in de kerk.…

je schopte zachte muziek in het mechaniek van de schijf tot hij zijn vertrouwde draai had gevonden in snelheid en geluid je komde handen rond klei die randen verkenden van meegaandheid en consistentie in samenspel tussen cirkel en lijn zonder breekpunt te zijn fraai welft lichte druk de soepele klei gelijkmatig de hoogte in…