Alle inzendingen over ouders

Luister naar de klanken Van de Indische tong tong, Uit holweerklinkende waringin, Galmend als een gong, Dreigend in het duister Dreunend als een gamelan, Roep van dessa tot de kampong Voor een koempoelan Komend van de overkant De gordel van smaragd, Een geur van tempeh sajor sateh, Zinsbegoochelend mijn hart, Treft mij als een kris…

ik vraag me af: "waar zou moeder nu zijn"? ik hoor haar stem nog vaak in mijn gedachten en vraag dan raad en voel weer dieper pijn omdat ik 't antwoord hier niet kan verwachten noem mij niet dweperig, gun mij dit stil verdriet aan moeders leven had ik geen eind gedacht het zwarte vest, het onaf breiwerk heeft gewacht en ligt nog, zoals zij…

In de herfst van je leven doe je warme schoenen aan en een stevige jas tegen het guur Je trekt nog eenmaal een beschutting op in oude woorden om vroegere dromen Zilverwit blad dwarrelt oneindig langzaam maar onvermijdelijk naar de koude harde grond Je merkt de zachte landing op en beseft dat in berusting waarheid wordt gevonden…

Morgen... zou je je verjaardag vieren Geen morgen meer voor jou, Moeder je verjaardag... nooit doorgestreept op de kalender je zoon went er nooit aan Het in 't slot vallen van je bestaan maar hoor ik nu niet de scharnieren..? De deur opent zich -als vanzelf- zowel bij zon als maan zie ik je in de deuropening: een sneeuwwitte…

hier telt geen tijd geen dag of nacht slechts duren herinnert aan die andere eeuw hetzelfde huis hetzelfde licht de lucht geademd en wat klonken weinig woorden in voorbije verhalen klopt jouw bloed nu door ons hart het zal nooit banden breken in deze geborgen zekerheid vinden wij elkaar…

Vader... Sneeuwval noch sneeuwdeken zal je voelen In een der tuinstoelen niet gaan zitten om het winterlandschap samen te overzien sneeuw, dat nog vlokt, valt Ik mis je alle seizoenen in winter vooral.…

Ik heb je begraven in m'n hart Bedekt met een laagje mos Dan doet het minder pijn Zo laat ik je nooit los Vandaag is het drie jaar geleden dat mijn lieve moeder naar de andere kant van het bestaan is gegaan.…

Op je tafel rusten nog briefjes met domme klusjes terwijl buiten onweer flitsen vurig knallen sluiten wij deze dag af jouw rekeningen zeg jij zijn betaald. Een grote stapel vergeelde kranten en tijdschriften met een kartelschaar op de keukentafel roept ons schaatsers prijken op de bovenste voorpagina. Ik lees je voor uit die krant jij…

Voor mijn vader Zo dichtbij voel je de doden en hoewel ze weg zijn verstopt achter een bocht aan de andere kant van het hoofd ze zijn er nog Je hebt op je eentje tweehonderd miljoen maal geademd genoeg lucht verzameld om een zeilschip vijfmaal om de wereld te blazen Zo dichtbij voel je zijn adem nu leeggerookte longen en hoewel hij…

Hij speelde viool, in de schemering ~ En de weemoed doorbeefde mijn kinderziel. En ik voelde mij veilig als hij mij omving En 'k begrijp niet waarom hij zo vroeg mij ontviel. O ik danste aan zijn arm als hij bracht mij naar school! Zelfs in regen en storm leek de weg mij niet lang — Waarom moet ik nu dromen van die viool En verlangen…

(die soms welverdiende en te lang uitblijvende van een kind voor z’n ouders of andersom) Waardering moet soms rijpen als een druif aan z’n struik De zon moet haar met licht en warmte bestrijken Dan in vaten liggen gisten Rust het daar voorlopig uit En dan na jaren van beklijven proeven we wat we nog niet wisten en niet zagen Verblind…

Als, bij moe-tanend avond-lichten, angst daalt in onze aanwezigheid, zijt gij 't, die voor onze aangezichten de vreê der avond-lampe breidt. Wij zitten en ons leden wegen, zwaar van stil-naedre dage-dood; gíj hebt zacht woorden die verplegen, en breekt het vredige avond-brood. En wij, die uwe gaven eten, wij rusten in uw blijde…

[Maria-lied] Toen het kleine kindje was geboren, Bleef er in het hart van zijn verkoren Moeder slechts een moeheid, en ze leed. En ze lachte smartlijk, toen zij even Weer terugdacht aan het eerste beven Van zijn leven in haar, en ze kreet. Nu begon voor beiden het gescheiden Wezen... en zijn zijden kopje vlijde Ze aan het snelle…

het is te donker pappa om buiten te zijn het is niet donker genoeg om naar bed te gaan het is te stil pappa om met je te praten het is niet stil genoeg om met je te zwijgen het is te donker pappa om te zien hoe je was het is niet donker genoeg om te vergeten wie je was…

in dat te late licht je ogen haast onzichtbaar verliet je een wereld zoals een eindig verhaal rustte op je handen op je lippen woorden stierven zo zal ik het verweesde kind zijn dat dagen noch jaren telt uit jouw mond mag ik spreken van toen en later in ontastbare tijden zal ik bij je zijn zal ik voor altijd…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen, Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar.…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen, Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar.…

Zorgvuldig wordt papier verplaatst, van stoel naar tafel naar bank. Planten krijgen soep en rijst, nog warm, vuile lakens terug op bed. Eerst Maastricht, dan Middelburg, of andersom, toen ik uit huis ging, de oorlog, Delft, waar ik later, nee, dat was Bussum of Zutphen, of? Uren gevuld met reconstructie, ieder antwoord direct verloren.…

denken aan niets dan waarneembare geiten en jerrycans: ritmisch klotsend vullen ze zich met het ondergrondse en moeders: ritmisch zingend over het geloof in de vooruitgang van de mensheid tot de drinkbak van modder water bevat en ze met hun ruige ruggen staan te drinken en weten dat moeders van oudsher de hoeders van de feiten zijn…

Altijd voel je een lichte onrust wanneer die eerste schooldag nadert. Een acuut heimwee naar de dagen die allemaal op mekaar leken, en juist daarom zo mooi waren. Stilletjes denk je terug aan de avonden waarop om halftwaalf de barbecue nog smeulde en de rosé werd bijgevuld? Voortaan moet er elke ochtend vers brood zijn, met verse moed.…

zolang de muren om jou heen blijven en stilte niet wordt verbroken er geen krant of journaal jouw leven binnendringt zal jij nog zingen over vroeger en vertellen van het kind Ik zal luisteren soms beamen jouw verstoppen nooit beschamen maar soms wil ik graag ontsnappen aan het leven dat jij lijdt…

wie is die vrouw van tachtig ze schrijft het blijft zo prachtig haar lezen is een waar genot echt, ik smeed hier geen complot in stilte lees ik haar gedichten zo laat ik ook mijn geest verlichten mijn inspiratie slaat dan aan kan ik ook terug wat schrijven gaan ze is mijn held en toeverlaat wanneer het soms eens moeilijk gaat dan denk…

Met de trein naar Assen en met bloemen aanbellend bij mijn moeder's woning, waar de koffie en gebak (supervlaai) al klaar staat voor consumptie. Mijn vader ontbreekt al drie jaar, maar zijn stoel staat gelukkig nog op dezelfde plek, waar ik hem nog steeds levendig in zie zitten. Het gemis en het verdriet blijft, zegt mijn moeder wijs…

Moeder... mag ik nog een maal bij je schuilen uithuilen op je schoot Moeder, met je armen om me heen open en bloot Moeder, ik ben nu verweesd jij die me leest als verdriet achter m'n ogen brandt en lachen, kiespijn.…

een knuistje rust in de vingers van een liefdehand zo onkreukbaar moederszomerjurk met margrietenbloemenrand - nee, allang niet meer bang - voor tientallen flitsen vinnig gerommel op een hete zomerdag de warme stem sust de bibberatie verwant is de glimlach - nee, allang niet meer bang - (Voor Maria G )…

als moeder voel ik mee met jou als vader bezorgdheid om dat wat komen gaat korte lontjes hier, intolerantie daar de wereld is te mooi om er ons hoofd over te moeten breken ik minnekoos je mijn kind de liefde voor jouw bestaan en dat van ieder ander zou genoeg moeten zijn om het leven mooier te kleuren…

Hoewel al jaren van de aardbodem verdwenen, kwam ik hem vannacht tegen. Hij wuifde van ver in het licht van een ster. Ik wilde hem een knuffel geven. Met hem mijn jeugd herbeleven. Zijn eeuwige glimlach en zijn stem horen alles inhalen wat wij hadden verloren. Ik wilde hem vertellen wat de toekomst mij had gebracht. Of hij het zelf had…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij me aanstonds als uw kind begroeten, Als 'k ontwaken zal uit mijne dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd op uwe schoot... Maar wat dan? Wat zult gij tot mij…

Op vleugel-suizelen, in stille nachten, Komt uw heraut, Herinnering, getogen Door mijne geest, en spant zijn purpren bogen, Tot dieper duiding dan de dagen brachten. Dan zie 'k - o zoet signaal van verre wachten! - Fata morgana van twee peinzende ogen, Die uit een krans van lieflijk mededogen Wijding uitspreiden over mijn gedachten..…

één dag in de week brengen wij samen door drinken koffie lachen wat ik ben zijn luisterend oor de dochter die nog bestaat draag zijn boodschappen en zijn last wanneer hij weer naar huis teruggaat veranderen wij in pilaren staren naar de vrouw die zwijgend wacht op verhalen die zij niet wil horen…