Alle inzendingen over psychologie

-------------------------- -------------------------- de tram stopt niet precies voor de witte lijn - dit voelt niet goed - ik wil ergens staan met prima rugdekking en een goed uitzicht op de ingang/uitgang, zodat ik nog een kans heb. huizen staren me dreigend aan achter ontbossende karkassen en ogen overal ogen, ogen, waarom is iedereen…

alleen niemand bij mij in de nabijheid die zegt wat ik moet vrijheid onbegrensd lot het lijkt vrij onbepaald totdat de werkelijkheid je weer inhaalt…

Jong als kinderstemmen reeds met de tongval van de ouderdom te kunnen zeggen: zie achter mij hoeveel ik al tot stof geleefd heb en hoeveel as zich ophoopt in mijn ogen en hoeveel stof en as mijn hand daarvan bevatten kan en samenbalt tot niets. en toch en desondanks wachten - onmatig - - want matigheid is zwakte - en nieuwe kleren kopen voor…

Men zegt de Absolute liefde Kan niet bestaan in een Mens. Maar mijn Liefde voor U, Geliefde Geest der Mensheid, is zonder grens.…

In het zoete duister van frisse lentenachten ligt een zin soms loos te wachten op de woorden die niet komen gedachteloos zijn alle dromen lethargische gedichten zonder betekenis in een eenzaam bed wanneer de komma zinnen heeft gezet op letters. Letters, letters uit een onzichtbaar alfabet zelfs geen argeloze schim kan voor de punt…

ik zal de gedachte nooit verliezen en altijd overwinnen ik zal de gedachte verliezen en overwonnen worden ik zal de gedachte altijd verliezen en niet overwonnen worden ik zal telkens overwonnen worden en de gedachte nooit verliezen dit is waar --------------------- uit: Doka (2008)…

I Een koud vermoeden rilt mij door het brein: Ik zie mijzelf en weet thans wie ik ben: - Ik ben Erinn'ring van veel boeken, en Een Macht, waarmee 'k mijzelf en al mijn zijn, Gedachte en daad, gelijk maak aan de schijn, Die 'k daarin schoonst vond: - onbewust gewen Ik me aan dat ál-artiest zijn; - soms zelfs ken 'k Mijn schijn, die groot…

Ontsporing, er was vannacht geen trein om me ergens heen te brengen, op de vlucht als ik was, voor de scherven in het gras, voor koning alcohol en zijn demonenschaar. ze huisden in mijn haren, resideerden in mijn hoofd, je bent een vogel voor de kat als je in Beëlzebub gelooft. Ik gooide weer met pannen en schopte mijn wreven blauw, toen gaf…

Ik trok een streep; tot hier, nooit ga ik verder dan hier. Toen ik verder ging trok ik een nieuwe streep, en nog een streep. De zon scheen en overal zag ik mensen, haastig en ernstig, en iedereen trok een streep iedereen ging verder. ----------------------------------------------- uit het werk van Toon Tellegen (1941)…

Ach kind: waarheid en leugen Zijn altijd wat verward, Want geen van beide deugen Ze alleen voor 'n mensenhart. Weef tusse' uw hart en 't leven Het kleed van schone schijn - De bloemen daar geweven Zullen de ware zijn. Als andren ze anders noemen Hebben zij ook gelijk - Het zijn nu eenmaal bloemen En leugens tegelijk. Wat deert…

Alleen al de gevoelens, gedachten maken moe. Denkend aan het leven,   doet het er wel toe?   Dat leven zwaar kan zijn,   dat is helaas gebleken. Maar dat ik er nog ben,   dat is toch ook een teken. Een toekomst lijkt ongrijpbaar,   lijkt nu zo ver weg. Maar ik kan dat veranderen,   als ik dat zelf zeg. Het leven dat zo mooi…

Het begint en eindigt in bed de hele dag door ben ik aan zet Vaak heel nauwkeurig doordacht of op de automatische piloot soms door een impulsieve kracht. Een keuze uit angst of beleefdheid voor iets nieuws Of voor de zekerheid. Niets of veel te verliezen. Ik heb geen keus, ik zal moeten kiezen…

De toon van echte ernst is waardig, kalm en zacht; Niet hartontzettend zwaar, noch pijnlijk scherp in de oren. Een middentoon, welluidend uitgebracht; Men kan er ’t hart, waaruit hij komt, in horen. Dat is zijn schoonheid en zijn kracht.…

De hoop, met zijn loverpracht, Is wel de rijkste aller bomen; Dood en vernietiging wacht Wie aan zijn tover ontkomen.…

Ik maak me Nog steeds Te vaak Onnodig druk Om de mensen Die me lief zijn Hoe gaat het? Ik moet er zijn Ik moet iets oplossen Ik moet helpen Anders: Laat ik ze in de steek Dit is natuurlijk Niet waar Dit leren Loslaten Geeft ruimte Voor mezelf…

Nu ik Op weg ben Op mijn eigen pad Voel ik het Des te meer Als ik weer dreig Af te dwalen Hierdoor Leer ik Steeds beter Mijn eigen koers Te varen…

Er is geen noodzaak of urgentie om de twijfel te verdragen in innerlijke angst gevangen proberen met elkaar te praten zelfde toekomst in het verschiet niet projecteren, geen projectie we blijven het proberen jouw stem klinkt helder ik luister en ik fluister alle geluiden klinken vaag ik probeer je te ontwijken in dezelfde nuchtere boekdelen…

Vruchtbaar ligt het wijde land te wachten. Wind en water deden het graan wassen onder zon en maan. Talig staat het graan nu te wuiven als ware haar aren woorden om te lezen. Als dan de aren zijn gelezen, blijft het puin voor een volgende generatie, een volgende oogst. Raak je hier dan nooit uitgelezen? Het land wacht in stilte…

"Je moet spelen!" Speelt hij me toe Groengrijze rook stoomt fluitend uit zijn oren "Speel dan, vlieg dan, laat je horen want dat kwam je hier toch doen? Je bent zo..." Zijn voeten blijven tikken en zijn stem voelt zich verheven boven alle grijze haren op zijn hoofd "Je hebt beloofd dat je zou spelen" In gedachten speel ik tetris met de…

In het verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige menselijke…

Je had me mee kunnen nemen in de kleine dingen van fladderende vlinders en geurige bloemen groeten en afscheid zoete hoop en zilte tranen op de witte zeilboot de rivier volgend weg van de onrust naar het moederland met de kasteeltuinen waarin je opgroeide had je mij kunnen vertellen waarom die grote gebeurtenissen zonder gevolgen…

Wij denken allemaal in dit treurige papengaaienland op het kerkhof van Penibel over de urgentie van het zwijgen noodzaak van de droeve stilte en het begint aan de buitenkant niet van binnenuit want daar huist het geweten we weten het, er is niet veel te doen op het kerkhof van Penibel maar misschien kunnen we gaan vissen en…

Terwijl ik lees voel ik mijn dochter kijken; ik laat niets merken en lees rustig door. Haar leven doet zich helder aan mij voor: het zal in alles op het mijne lijken. Niets kan ik doen, opdat zij zal bereiken wat ik, amper gevonden, weer verloor; geen vindt van het geluk méér dan een spoor,…

Een beste vent, een trouwe borst, Een zonnestraal in ’t leven; Een zorg, die duizend lasten torst Voor nichtjes en voor neven. Een bronwel van meedeelzaamheid, Een ziel vol zelfverneering; Een raadsman, die naar beter leidt; Een leven vol ontbering. Een plooier, die de rust bemint; Een denker bij het lezen; Een voorbestemde voogd en vrind…

Er hing altijd al een moeilijk te benoemen sfeer in dit huis in deze kamer dat haar doet denken aan haar kind haar kinderjaren alsof de geur haar nooit verlaten heeft nadat haar vader voordat hij de kamer verliet het vonnis bekrachtigde met de hamer als de hoogste rechter voordat hij voorgoed het huis verliet en achteloos…

Ik loop over de markt blijf staan bij de viskraam en kijk naar de handen van de visvrouw rauw als de schubben van de vis die ze opensnijdt hoe ze de hele binnenboel verwijderd wegsmijt van de roodgekleurde houten tafel er is veel gezegd gesproken over visvrouwen…

De kamer is stil en stelt geen vragen in het teken van het drinkend glas de wolkenhonden schransen de dagen het zal nooit meer worden zoals het was. De lente trekt haar registers open de wind fluistert zacht woorden in mijn oor liefde dient van twee kanten te komen, terug naar de bron en het juiste spoor. Verlaten straten, de kroegen staan…

Hoeveel jaren zal ik nodig hebben. Om mijn dromen te doen vermoeden. Voordat ik de plank weer mis sla. En me op gevaarlijk terrein bevind. Zo volkomen en wonderschoon. Zijn de dagen die niet te vangen zijn. Onverschrokken ga ik tegemoet. Wat niet bij te houden is. En hoewel het nog helemaal niet zeker is. Of ik deze kar wel trekken…

Zoals de jagende buien vandaag, galloperende paarden, jouw donkere gedachten Wolken, water, kou en mist Roffel, stof en zwetend snuif Ja, ik weet het, dit raakt je missen niet Maar het helpt misschien om er omheen te praten…

Het zit niet in het bloed denk ik, dat heimelijk verbond, als krachten in atomen Altijd trekkend naar elkaar door deels juist af te stoten Misschien wél in de spiegelingen van eenzelfde meesterhand, terug te zien in ieder werk Maar het meest toch in het vossennest waar je dezelfde geur van draagt Met herinnering aan ravotten en…