Netgedichten

netgedicht (nr. 77.589):

verdragen

je sjouwt dezelfde zware lucht als je moeder,
zeggen ze vaak
gelijk als zij draag jij je hoofd net zo naar beneden

draagt ze op afhangende schouders
haar opgelegde levenslust;
het heden en misschien haar verleden

je loopt als je broer
met je armen strak langs je lijf
in je handen (als een licht gebalde vuist)
een sleutel die naar de aarde wijst

wil je het verleden ontsluiten
fluistert een lieve vrouw.
zou het de muffe grond zijn die ik wil ontsluiten
met de last die in mijn moeder huist?