Alle inzendingen over vakantie

landelijk stoffig soms en in mijn herinnering warm zeer warm een stukje noga in Montelimar en daarna nog verder zuidwaarts…

Onderweg bedachten we wat we zoal vergeten waren mee te nemen Op de plaats van bestemming verzonnen we wat we achter konden laten Eenmaal terug thuis vroegen we ons af waarom we zoveel dingen niet hadden gemist.…

Flink aan de weg timmerende de afgelopen tijd Laat ik nu even verstek gaan loop de kantjes er af Wisselende van klinkende materiaal akkoorden Naar slechts een zandloper die geruisloos wandelt Het is het nu moment waarop tikken verstompt Stilte zijn aandacht krijgt waar de natuur zijn rust uit…

het is bijna 40 graden en we zoeken hier verkoeling in de rivier die echter te ondiep is om kopje onder te gaan maar met de voeten in het water is het te doen we lezen iets luieren wat en ik tracht m'n hoofd koel te houden door af en toe mijn petje in de L'Aygues te dopen…

Laatst ging ik eens neuzen In het land van de reuzen. Samen met de schapen Liep ik me te vergapen Het was in de buurt van Terneuzen. Het was prachtig Echt reusachtig.…

o, mooie Achterhoek met lommerrijke lanen tussen het tere beukengroen valt zacht het zomerlicht kastelen en havezaten mijmeren wat melancholiek over voorbije eeuwen met rijtuig en kales op het keibestrate kerkplein is nog steeds de weekmarkt…

ik kom hier als het kan ieder jaar om mijn land te groeten, zittend aan de rivier een stille tuin vol groen wonderlijke vlinders een strakblauwe lucht genietend van mijn familie zie een blozend, donker meisjes gezicht, zwart haar gevangen in goudgeel licht ik flirt een beetje met haar dat is zo de gewoonte daar groet de buurman…

Zwerven naar ginds, Dolen naar her En ben je er Dan weer verlangen Naar daar – Rusteloze geest…

wij slenterden door een verloren dag Calais teleurstellend opengesteld het had iets bijzonders is er verteld de havenmond was evenzo van slag vooraf over doorgetrapte paden dwars door het groen en gele koolzaadland waar de zee zwaaide met blauw vaste hand zo volmaakt dat er niets bleef te raden bleek dan toch nog een onvolmaakte dag met…

Uit haar mond klonken de sirenen, gezang zonder woorden, stapte ze uit haar ziel en haar silhouet, verhaal van alle liefdes uit het alfabet uit het water van guirlandes, een draperende ironie luchtig en snel over de boezem van levend marmer. wenkte met haar golvend haar alsof ze mij een teken gaf, leek het of ze zei - er ligt een onontdekte…

schuifelend door de jaarbeurs kom ik in hal 10 tot stilstand bij de stand Noorwegen daar sla ik een aquavit achterover... daarna door onrustige bezoekers gedreven naar hal 11 hier staat tot mijn plezier al een wit wijntje uit de Bourgogne op mij te wachten na een lange omzwerving in file dwars door verre bestemmingen in de hallen 2, 3…

die naam denk ik aan lijkt een soort langzaam verdriet en lang verleden maar loop je daar wat te wandelen als toerist en je ziet wat ponnies in die bossen in de buurt zwarte wolken en een kleine maan zagen we terwijl we wat praatten over de toekomst ik hou nu van Sleen dat dorp in Drenthe maar hoe kort zijn we er geweest…

uitzicht op zee je eigen ogen geloven hier bruist meer dan de zee alleen dit gevoel vertolken is maar weinig dichters gegeven…

Op vakantie moet men zich ontspannen de boog mag immers niet altijd gespannen maar de ellende van thuis neem je ongewild in je koffer mee ook al heb je een prachtig huisje aan zee maar je bent gewend aan het doen alsof en zo wordt vrije tijd toch nog net geen sof maar het is niet anders dan thuis alleen hoor je hier het zee geruis je kijkt…

drukte-terugkom-toeslag nieuwe reiswereld-uitvinding senioren zijn melkkoe van de pot gerukt! idioterie…

Als de regen zachtjes tikt tegen Texel's ramen geeft het beslagen uitzicht juist inzicht, zicht op Texel Zeker als ook overwaaiende onweersbuien en slagregens golvende vloedwatermassa's Texel's ramen en ruiten reinigen en afkoelen van de zomerhitte van Texel's lange bestaan Dat uitzicht op en van Texel wordt vanzelfsprekender door…

Ooit ben ik mens Geweest op deze Aarde - maar nu De maan haar Zwaartekracht aanwendt En de bergen hier voor mij Vermorzelt, en terugbrengt Tot de ware proportie van Onaanzienlijke molshopen, Durf ik geen mens meer Te zijn, enkel nog Leven ben ik bij het Aanschouwen van zoveel groots Casa Vaccini, Lenno, (CO), Italie…

op de landkaart volgen onze vingers de kronkelende blauwe lijn van een stilgevallen rivier we lezen de namen van steden in miniatuur we beklimmen de bergtoppen met wijs- en middenvinger zonder poespas dribbelen we over stippellijnen van de grens waar een ander papieren land in zakformaat onze verbeelding tart we schuiven de kaart opzij…

De zoete herinnering van lui liggen in de zomerzon smaakt naar het geluk van een vluchtige kus die het begin was van een lange nacht vol met vervulde wensen een liefde die minstens een leven leek te duren maar toch de vakantie nauwelijks overleefde want niet bestand tegen de realiteit van het alledaagse wat blijft zijn de herinneringen…

Natuurlijk kan ik gewoon een e-reader kopen en leuk 300 boeken instellen maar ik ga kamperen en dan ligt dat ding in de goot bij hevige regen en onweer een echt boek echter moet niet te zwaar zijn qua gewicht en ook wil ik liefst geen ellende althans geen misère op zich, geen oorlogsverhalen die hevig vertellen dat het geen vakantie…

De zomerse reis mag blij beginnen. Het vernuftige doosje met de zoeklens wil dan plaatjes maken naar ieders wens: overal zwerven zoekende zinnen. De verlangde afbeeldingen zijn binnen, vol pracht, geboren buiten de landsgrens of in 't rijk van de honkvaste mens. Plakboeken gaan vragende ogen winnen. Zwijgend papier spreekt vol overreding…

Ik heb een tuin om fijn in weg te dromen, Want werken in die tuin doe ik niet graag. Na mijn vakantie is altijd de vraag: Hoe is de tuin die weken doorgekomen? Het antwoord op die vraag stemt mij niet blij: Fantastisch staat het onkruid er weer bij !!…

Zon die op mijn Schedel schijnt, Alle zwarte gedachten Tot achter de horizon Verdrijft - Alleen nog Bloemen in alle kleuren En vogelgekir dat tegen De bergen weerkaatst, Beek die kabbl'en blijft Tot in oneindigheid En die mij van mijn Vaste last bevrijdt Italie, Oggebbio, 2 mei 2013.…

Lago Maggiore, 4 mei 2013 Hier waar U boven Het water van het meer Licht en donker mengt, Leven en dood begeleidt Met Uw zon, de dood Verdwijnen doet tot Achter Uw horizon Voel ik mij opgenomen In het licht waarin Ik eeuwig leven zal…

Gesprek waar geen woorden Voor nodig zijn - Samen genieten van het Hemels vergezicht dat Zich hier aan ons ontvouwt Zacht zonlicht dat de Bergen in de verte kust En zelfs de laatste Hooggelegen sneeuw Weet te verwarmen Kabb'lend water van het Meer dat ons verzen zingt Omgeven door olijfstruiken En een terras dat een dak…

Terwijl de dood Angstvallig de wacht Houdt om mijn magere Lijf dat klaar lijkt Voor vertrek, word ik Vanuit het niets door Het leven aangestoten En brengt vogelgeluid Na eeuwen van stilte Het leven bij me terug Oggebbio, (Italie), 29 april 2013…

Vensterbank die voor Het eerst warm aanvoelt Voorjaarsgeur die bij Ons binnendrijft, Onuitsprekelijk mooi Vergezicht dat bij Ons binnenkomt - betoverend Berglandschap dat met het Meer dat tussen rotsen Hangt voor 't eerst Zichtbaar wordt Oggebbio, 1 mei 2013…

Ik kijk naar buiten, En zie de rozen voortijdig Bloeien, een druivenstruik Die op de zomer wacht En daar achter niets Dan mist en regendamp Ik zie je niet, hoewel Ik zeker weet dat je er bent Casa Francini, Oggebbio (It.) 1 mei 2013…

Adembenemend dit gemotoriseerd vernuft hoog in de atmosfeer. Genageld aan de grond verbaas ik me keer op keer. Tegen de achtergrond van het hemelsblauw zie ik een dubbelspoor van condenserend wit. Intussen hoog in de lucht zijn de reizigers maar met één kleur bezig: bruin. Want gaan ze hun witte winter lichamen opbruinen of komen…

Met wankele benen van de dronken boot nog zonder een plek om te verblijven In kou en regen van haven naar stad vluchten naar het museum de warmte van de kunst Zalen met schilderijen van Munch Wij kenden niet eens zijn naam wisten wij veel… van hem, dè Noorse schilder van het licht en het duister van die eeuwige schreeuw…