Alle inzendingen over eenzaamheid

De vlinders verdwenen Maar de geuren bleven hangen In een vacuüm van Het verleden Geuren zoet en wrang Die onweerstaanbaar Worden opgenomen door De vroegste dauw Tussen de struiken Vervaag je in de grijze lucht En spreid je vleugels Ver van mij vandaan De vlinders verdwenen Samen met jou En lieten mij achter In een schimmig verleden…

liever sta ik aan het roer van deze gedachtenboot die hotst en klotst tegen klippen dobbert maar wat rond over tomeloze rivieren met bochten en stroomversnellingen zonder ooit vaart te minderen liever sta ik aan het roer ziel stuurt boot langs beemden rietkragen onder zacht zonlicht nu pas, lichaam, nu pas ontdek ik jouw ware rang…

het leven ligt er verlaten bij slechts her en der verspreid wat mensen die mij tegemoet komen en dan geruisloos door mij heen lopen mij achterlatend als decor…

Het sneeuwt Het sneeuwt in mijn hoofd Een dikke, dichte sneeuw Grijs aan alle kanten Geen mensen Geen geluiden Alleen de sneeuw, de sneeuw en ik Af en toe zie ik de sporen Van iemand anders Plotseling houden ze ergens op Of ze gaan door maar ik verlies ze uit het oog ik weet niet waarheen maar ik loop door ik sluit mijn ogen genoeg…

daar gaat hij weer, met aktentas en op zijn arm een regenjas hij zwaait afwezig naar een raam waarachter stille schimmen nauw zichtbaar door het glazen glimmen samen zijn met slechts zijn naam.…

Nu nog schrijf ik later om mij te ambachten in je dromen, mijn torso verfijnd bij deze gedachte maar hoe kan ik je raken wanneer mijn poriën de scherven schreien van achteloze daden waarmee jouw bloemmotief verwelkte in en wolk die kleurloos langs de hemel zwerft…

In de gewelven van mijn wereld stut ik sprookjes met fantasieën die grenzen aan het dal waarvan stenen uit mos zijn gegoten en bomen niet meer spreken nu nog ritselt het donker al waande ik me in het struikgewas, ik voelde doornen steken in mijn zij maar later bleek dat het de striemen waren van de nacht nu leef ik me naar herfsten…

pijn omringt mijn hart als ik de woorden schrijf voel ik weer de stilte van een leeg, onbeschreven blad…

Ik heb mezelf zo vaak afgevraagd Wat als ik dit of dat toen deed Zou het mijn heden hebben vervaagd Had ik dan minder wat mij speet Was ik minder ongelukkig Doolde minder doelloos rond Was ik minder rot en nukkig Was mijn geest fris en gezond Zou ik dan ook wat minder klagen Deelde ik verbaal wat minder uit Zou ik mijn vrienden vaker vragen…

In dezelfde wereld maar in een andere dimensie leef jij zo aards, zo onbereikbaar voor mij, de zwever Van nabij heb ik je aanwezigheid gevoeld maar jij, jij wenst niet te voelen. Wie kent een ander in zijn wezen? Wie kent de uitweg uit de hopeloosheid van een verloren illusie? De kringloop van gedachten die vannacht door mijn hoofd maalt…

en toch ben ik hier ik ga ik blijf maar toch ga ik weg ik kan nergens heen…

in tegenkomen zit het niet wij gaan als kuddedieren knikkend zwaaiend aan elkaar voorbij anders dan zij wijzen wij de ander af of plannen wel een uurtje maar zijn ook dan veel liever vrij al dat moeten moet niet moeten ons vergaat de lol het geregeld westers leven maakt ons nummers op een rol…

ik ben alleen alleen tegen mij doen ze gemeen het doet pijn om alleen te zijn in de klas ben ik echt niet in mijn sas ze pesten me weer keer op keer niemand let op mij ik sta er zo alleen bij het is niet fijn om alleen te zijn snap jij ook wat ik bedoel en hoe ik me voel?…

Zondagmorgen, het slapen van de stad, ik lig alleen in mijn bed, de stilte overheerst, maar toch blijf ik luisteren, was ik maar ergens anders, ergens ver weg; ik lig te denken, de stemmen in mijn hoofd, ze zijn soms moeilijk te begrijpen, luister maar, ze zijn er echt, zonder te overdrijven; neem een kijkje in mijn droom, zie je die…

Als niemand je begrijpen wil, niemand zelfs je ouders niet, dan lijkt de wereld zo verschrikkelijk kil. Alleen maar eenzaamheid en verdriet. Dan wil je niet meer verder gaan, alles vergeten wat iemand vindt of vond. Dan wil je eenzaam blijven staan. Dan wil je dat je niet bestond. En toch maar alleen weer verder gaan en niemand iets vertellen…

Een lange nacht doorstaan, ze liepen door mijn hoofd die woorden van jou en onophoudelijk Dan maar jou bij me gedroomd, heel stil, fijn dicht tegen mij aan Ik beken, dat was heel ondeugend van me, eigenlijk best wel stout van mij Om me zo te laten gaan, met jou en dat ook nog eens zonder enige vorm van berouw…

Het is nog licht als de oude man zijn dag verlaat en zij voorbij de dood in sluimerend beeld ontwaakt Daar in de geur van zilte avond slaat het grote missen toe kan hij weemoed slechts herhalen in het ritme van doodmoe en leest hij toekomst in ‘t program van morgen waar hereniging in dageraad geschreven staat…

Aleen de rust vinden, niemand wil bij me zijn. Kan me nergens aan binden, de drukte maakt me klein. Door mezelf ontweken, nog nooit zo leeg geweest. Eenzaamheid begint te spreken, nu mis ik mezelf het meest. Gedachten hebben mij verlaten, maar de rust vind ik niet. Zodra mijn mond stopt met praten, spreekt mijn hart verdrtiet.…

ik hou de leuning vast van de parkbrug hij geeft mij zijn roest een eend zwemt en vraagt om wat brood hij klaagt omdat ik niets heb twee witte zwanen glijden weg in late zon zij zoeken warmte de lantaarn spreekt mij toe in woorden van licht maar verdomd het helpt niks Ik spreek tot de vijver die rimpelloos luistert mij zijn…

Een mooie jonge vrouw Haar ogen vol verdriet Niemand die het ziet Een knappe jonge man Zijn ogen staan afwezig Met andere dingen bezig Blikken die elkaar kruisen Slechts een moment, een seconde Ieder weer zijn eigen weg Gemiste kans, zonde…

Nadat de laaste tram verder vertrokken is, ratelt de stroom nog na op de geleiding en het neon van de nacht, veegt de koppen van het plein weer schoon omfloerst door een nieuwe verleiding. Ik weeg de kansen, sta te wachten,gelaten in de vernis van de stad, de schijn van lichtsporen in de geschiedenis getrokken lichten, in de rimpeling…

Durf je nu nog terug te gaan Naar de ontrafelde tuin waar je jaloers Was en de herfst heeft gestaan Als een reclamebord van purper en velours? Want je bent verloren en aan Het leven doe je niet meer mee dat blij concours Ach ik ben allang tevreden Ik heb toch alles gedaan wat ik doen kon Ik heb als eerste meegereden In alle rondes onder de…

Het woord alleen is nooit alleen, er staan altijd andere omheen. Een mens alleen is ook nooit alleen, altijd is er iets omheen. Alleen de gedachte alleen is heel alleen, nooit andere om zich heen. Nooit iemand die het goed begrijpt en die echt sprekend op hem lijkt Niemand die alleen kent, alleen kent zoals jij het kent. Niemand die alleen…

Deert de regen mij vraag ik me af wanneer mijn rug de zwaartekracht overhevelt van mijn schouders naar het gevoel van toen het kind dat in mij huisde met me speelde en mij de kracht gaf dromen na te jagen en te gaan slapen op het kille bed Ik heb de tijd gesproken gezegd dat het niet bestond al was het slechts alleen maar om te zeggen…

intens zwart was de nacht terwijl de maan achter de wolken riep ga niet ga niet op weg in je droom die verloren is sinds gisteren aan de horizon gezonken was in het zilt het bed was koud en de winter liet me weten dat vluchten geen zin meer had en zodra ik het verloor van de slaap kwam ik terecht op de gletsjer van vervlogen dromen en…

Aan de waterkant, zijn kromme benen het riet nog zomers, de lucht wat zoet weerspiegeling, wat ooit zijn leven was eenden kwetterend, brutale snaters motregen, een zuchtje wind handenwrijvend, glimlach lijkend wat dieper in de capuchon wenkbrauwen ernstig in zicht daar ligt de oude roeiboot dat zijn de roeispanen je kunt gaan varen…

Wil je me even vasthouden stevig, maar toch heel zacht laat me wegdromen in je armen in deze donkere kille nacht 'k Ben zo moe van de dagen die niet brengen wat ik wil alleen het geluid van mijn adem maakt al het andere zo stil De dagen duren weer zo lang en ik voel me eenzaam en alleen dus hou me even heel stevig vast en sla zacht je…

Kijk daar loopt ze goudblonde haren glanzend maar haar ogen diepgroen die mysterie kunnen uitstralen zijn nu leeg haar glimlach geforceerd alsof niets haar kan raken ze gaat door praat door betekenisloze woorden ze hoort betekenisloze woorden niets dat raakt ze wilt gezien worden haar ogen zeggen me: Kijk me aan en kijk iets dieper…

Help de waterput je klimt omhoog naar het licht je denkt dat je er bent bijna maar dan val je weer naar beneden de diepte in de zwarte donkere diepte daar blijf je dan soms lang soms kort en dan begin je weer opnieuw…

Ook al wil je het zo graag doen Ook al vind je jezelf lelijk Ook al denk je bij jezelf dat niemand om je geeft....... Ik ben degene die om je geeft Ik ben degene die van je houdt Ik ben niet de enige die je knap vindt Ik ben niet de enige die je aardig vindt Ik ben wel de enige die veel over je weet Ook al wil je het zo graag doen Ook…