Alle inzendingen over afscheid

zomers blauw met een groen tintje bleekt het grijs naar wit zoals het laken één is met je gezicht, slechts je mond grijnst nog in vormen die ik zo goed herken het lijkt dood te zijn, maar bewegingloosheid is geen grens zelfs bloemen blijven mooi in een storm…

soms lijkt de dood een schemering uit een verleden iets bekends en goed van aard, misschien een obstakel maar niet heus het is een moment waar het lijden stopt en zich lijkt te bekeren, te verheugen op een wonder al lijkt het afscheid bijna het tij te keren het somber zijn, tranen aan het bed de verdeling na het gebed…

Denk eens aan mij wanneer ik niet meer op deze aarde ben denk aan mij met een glimlach op een mooie dag als de zon dan eens schijnt en pas laat achter de horizon verdwijnt denk aan mij op die dagen wanneer de regen tegen de ramen tikt en de bloemen verkwikt denk aan mij in die mooie nachten als de maan en de sterren lachen denk…

Een uur voor het weggaan staan de koffers klaar gevuld met wat nodig is Wij kijken naar buiten wachten op de bestelde taxi Ons verlangen naar nooit meer vertrekken groeit en toch gaan we wanhopig weer…

Goênacht, vaarwel! want ik moet gaan, Vaarwel en reik mij nog de hand; Een vreemdeling bood me in 't Zuiden aan, Wat ik niet vond in 't Vaderland; Wanneer ik u voorheen verliet, Dan was 't: "Ge ziet mij spoedig weer!" Thans luidt de groet, die ik u bied: "Vaarwel, zo 'k nimmer wederkeer." Goênacht, vaarwel! - Goênacht, vaarwel! -…

ogen die langzaam breken een lijf dat nog steeds de dagelijkse gang gaat zo ging het toch, altijd ? kom in mijn armen en laat me je laatste uur verwarmen en wiegend eindigt hier jouw avontuur nooit meer in mijn armen geen kopjes nooit meer vragend in de keuken geen gesnor de brandstof is op…

Soms voelt het alsof je aan de kant gezet wordt, soms alsof je een pluisje stof bent dat er eigenlijk niet toedoet.. zo makkelijk, hoe je wordt aangepakt,.. zo makkelijk aan de kant,... Weet je,...als je dieper van binnen kijkt, zie je dat sommige mensen eigenlijk niet zijn wie ze zijn,.. Je ziet dat er iets is wat jouw gevoelens dan breekt…

Over de zee, aan het westelijk strand, Ver van mijn Hollandse duinen en velden, Sterkt gij mij, krijgszang van Nederlands helden, Zing ik u, lied van mijn land! Eens waart gij leuze van oud en van jong; Veel werd gewonnen en veel ging verloren, Sedert ge in de ure van strijd werd geboren, 't Volk van den Zwijger u zong! Machtige stem tegen…

ineens bam het was gebeurd weg was je je zat er wel maar ook weer niet 4 dagen lang wachtend op ontdekking het is hard maar het hoort erbij niemand ontkomt eraan vroeg of laat vandaag of morgen of over een poosje maar niet op deze manier tenminste, dat hoop ik niet ik heb helemaal niks van jou nog niet een klein fotootje…

je woorden liggen op tafel naast het lege glas een versnipperd stilleven waar begon je en waar zette je een punt? kan ik wat je zeggen wilt verbinden? hoe maakt een mens verscheurde woorden heel? ik leg mijn hoofd op tafel naast het lege glas snippers dwarrelen van de tafel…

Wij staan hier aan het graf - stemming wat onwennig omdat de dood nooit je vriend wordt Wij staan hier aan het graf stemmig en al wat zekerder want de dood hoort bij het leven Wij staan hier aan het graf van onze vader en moeder weer door de dood verenigd. --------------------------------------------- Toelichting: op de postume 98ste…

vanuit zijn diepe zelf de wil tot schrijven om te verslaan wat er gebeurt in plekken waar de vrijheid niet gewoon is, men met kogels praat het leven niet als heilig wordt beschouwd niet zoals zijn achtergebleven familie thuis hij was de ogen van de wereld deed wat hij het meeste liefhad adrenaline schoot door zijn lichaam dag in dag uit…

Wees niet verdrietig nu ik je moet verlaten laat altijd een glimlach zijn rond je mond, wij waren geliefden, altijd goede maten steeds tevreden hoe het leven ons ook stond. Leef voort lieve lief op je herinneringen hoor steeds toch weer die opgewekte lach, er zijn toch zoveel van die lieve dingen waar jij steed toch weer om lachen mag. Denk…

Springerig geknikte tak, hangend daar al jaar na jaar, dor kraakt hij daar in de wind zijn beverig lied, zonder blad, zonder schors, maar kaal en vaal van een lang uitgerekt leven. Stervensmoe. Rasperig en taai klinkt zijn eentonige zang, koppig ook, doch vooral toch heimelijk bang. Nog een zomer misschien, en dan slechts één winter lang…

Pas wanneer je me zegt, niets meer om me te geven, ga ik, pas als je het gezicht van me afdraait, vertrek ik, pas als je me verklaard, dat er niks meer is, pas dan, verdwijn ik in het niets, alleen dan!…

Ineens zomaar weggerukt uit het leven liefste, ons werd niet langer gegeven, de auto verwrongen tegen een boom brute werkelijkheid, geen kwade droom. Hoe moeten wij toch door zonder jou ik ben zo bang voor wat, ik zou.... ik moet sterk zijn voor de kinderen maar jouw dood zal me blijven hinderen. Tranen ze vloeien, voel me zo verlaten ruik…

net echt lijk je te slapen, je ogen vredig dicht net echt lijk je te slapen, je huid glinsterend in het licht net echt lijk je te lachen, je lippen paarsig blauw net echt lijk je te lachen, je huid grauw van de kou ik hou van je, ik hou van je ik kan het nog duizend maal zeggen wat zou ik graag hebben dat je me vastpakt en zegt…

Iedere jeugd is anders Elk mens is verschillend de één is moedig de ander heel welwillend generaties en culturen verschillen van elkaar de één z'n jeugd is leuk die van de ander juist heel naar. Vanuit het dieptepunt omhoog en daarna weer omlaag iedere jeugd is anders maar die van mij is gewoon vaag Ik lach en ik huil en voel me soms…

tijd is stout en ouder zijn is vel over been alleen is overkomen slootje springen beginnen zoals gifsla bloeit bloed rozen klappen één hand geen geluid sluit poort moord roept brand gang bang samen is pijn sluis loopt vol licht een schaduw schijnt fel priester ken kan jij mij beter dan ik woord voor woord god maar! begrijpen doen zij…

Je spreekt van vroeger op dit late uur als kalend behang en vergeet bijna te ademen Het gesprek stokt in een slok troebele nasmaak van oud zeer De pleziertjes van weleer zijn verdronken in een toevloed van teveel en te vaak De passie is niet meer dan een verfrommelde foto in een diep verborgen gevoel Waar de tijd zwijgend ons…

Laat mij nu maar in stilte sterven heel ver van alles en van iedereen Ik wil niet langer lopen zwerven laat mij maar sterven, heel alleen Breng mij nu maar geen kransen die hebben alle waarde verloren In stilte maak ik mij de balans en enkel mijn innerlijk kan ’t horen Geef mij ook geen loze woorden hoe goed ik wel zou zijn geweest Dat…

Vroege zonnestralen schieten door ontwakende ogen in een gesluierd gezicht Dreigend grijs gedonder wordt vlotjes ingeruild voor blauw met stapels wit Aantrekkende wind brengt de zee dichterbij zilte lucht rust even uit op mijn flauwe huid Het zwerk van deze stad biedt werk voor duizend Turners Vanuit een hoge toren raak ik haar…

van de Lützowplatz niets dan druilerigheid geur van natte bladeren nog een taxi die wacht zij die afscheid neemt of mijn verlangen in haar handen verborgen eerder die avond guirlandes slap van verveling aan de bar van Hotel Berlin als elke avond krabbel ik wat ik zie en voel op bierviltjes op visitekaartjes en knik als de barman…

Last Post in Genua Gaat me door merg en been Een zwijgend peloton Laat de wereld zien Hoe verslagenheid verbroedert Groots eerbetoon aan Wouter Die het leven liet Onderaan de Passo del Bocco Had het iedereen kunnen gebeuren Zijn equipe voorop Door de straten van Livorno Indrukwekkende beelden Een dolk in mijn hart…

Een zich steeds herhalende beweging, het tij der seizoenen doet ons leven en dat echt jaar in jaar uit. Zo verstrijken opeenvolgende jaren, schuiven wij allen wat op in de tijd en dat echt jaar in jaar uit. Wij lopen trager waar jaren versnellen, de fleur vergaat de geur raak op en dat echt jaar in jaar uit. Geld en het goed in…

je tong geslepen evenals het mes gedreven door innerlijke twijfel uit evenwicht geraakte gedachten verstoorden de balans die nimmer in harmonie zou geraken overdonderd door gecreëerde chaos vlijmscherp gadeslaan hoe hetgeen er ooit was geweest uiteenspatte het regende over de konen…

Er zijn al zoveel heen gegaan die ik mijn vrienden mocht noemen in de tijd die voorbij is gegaan... Afscheid nemen doet pijn... Omdat ze er niet meer zijn. Kon die tijd nog maar terug komen. Je kunt er alleen nog maar van dromen.…

wier waait met de netten mee de zon rust op een mistbank boven hare majesteit, de zee het stromeisje schenkt ruimschoots wijn en dein, turft de dekzwabbers geronseld per dozijn de zeilen bol, het zeeschuim op de rol recht ze haar rug met haar kop pal voor de wind verdwijnt het schip op de valreep wankelt een vader schreeuwend om zijn…

heb je dan niet gezien dat ik al jaren geleden ben uitgestapt terwijl jij op dezelfde manier doordenderde verloor ik in de loop der jaren het plezier ontspoorde mijn wagon al snel en hoe ik ook probeerde jou te waarschuwen voor het rode seinlicht om ons te behoeden voor een ongeluk trok je een zware wissel op mij langzaam…

Er was die lege stoel sinds jij bent weggegaan. Ik kon er niet meer tegen, ik heb hem weggedaan. Wat heeft het eigenlijk voor zin, ik weet het al te goed, maar ‘k denk zo bij mijzelf dat ik toch leven moet. Jij vult mijn leven, zo het vroeger was. Met dagen vol geluk en vrolijkheid, als was het gisteren pas. Houd ik mijzelf nu voor…