Alle inzendingen over eenzaamheid

trossen los schreeuwt mijn stem al kan ik niet begrijpen dat niemand het schip laat varen het blijft aan de kade van de haven achter en ik zink naar de bodem van het bestaan…

in weemoed van het late licht bloeiden rozen langs de steen waar je nu samen ligt ik kwam hier even in eenzaamheid het is geen triest gebeuren de rozen geuren mild en ik spel de verweerde steen mijn hart in innigheid gevangen in loom bewegen luister ik in de luwte van fluistering van de wind ik hoor jullie stemmen ijl en puur…

De ober was een daverende vrouw donder rommelde door het dal en stenen muren kaatsten laag het licht haar lach echode weg ik was alleen dat terras die stoelen nat wit mager één ervan lag om vochtig als mijn wangen naast het oleanderblad de avond sloeg een klamme doek mijn lippen zout als zee en weerlicht in de bergen wanhopig denkend…

Nacht ik zit gebogen, mijn kronkels reflecteren jou 't is net of 'k jou hoor roepen, het duizelt in mijn hoofd Uit de rilling, die mij opwarmt vang ik restjes kracht, die ik meega ombuig, tot een straaltje zon ach, ik mis je zo Vol je Bordelaise kelder, leeg, je holle mond soms voel ik je adem(t), lik je aan mijn wond…

De liefde is vervlogen, Heel zachtjes uitgeblust. Geen hand meer op de mijne, Geen stem meer die me sust. Geen hand meer door mijn haar, en niet meer samen praten of lachen met elkaar. Een herinnering aan woorden en eindeloos gemis. En uit ervaring weet ik hoe eenzaam, eenzaam is.…

Ik voel hoe je kijkt met je lieve lach Mijn gedachten verrijkt Zoete woorden Pijn verdovend en abstract van veraf gehoord Al ben ik nu wat moe Ik weet niet wie je bent Ik kom naar je toe.…

ik voel me zwaar beladen in het teken van de nacht je hebt me nu verlaten het wachten is volbracht het weten van gisteren de verwondering van vandaag voor verleden en toekomst de herinnering wordt vaag je bent me nu vergeten een leven lang voorbij er is te lang verweten de vrijheid is nabij mijn toekomst is onzeker mijn liefde is…

de man met het geamputeerde rokersbeen de vrouw met het hoofddoekje die niet begreep waarom ik de deur voor haar open hield de man achter die vrouw, wel op afstand de man op de fiets die anders nergens terecht kon de koningin van de botanische tuin de chef van het landschappenpark, bezorgd om erica, grasgrazend de vrijwilligster tegemoet…

Iedere avond keer op keer Huil ik me in slaap De volgende ochtend Is mijn kussen doorweekt Dan denk ik: ‘Alweer’ Iedere avond keer op keer Zak ik weer verder in het zwarte gat Mijn hoop om er uit te komen Is allang vervlogen Er komt bijna bloed uit mijn ogen Iedere avond keer op keer Lig ik op bed Dan denk ik: ’Wat heeft het nog…

Ik verdween in het verleden Verdwaalde in mijn utopie Waar zekerheid illusie was Vond geen ‘mij’ hier in het heden Voor eeuwig dwaal ik nu rond In het duister van mijn geest Levend tussen vervlogen schimmen Is het waar ik uiteindelijk erkenning vond Het licht laat ik nu achter mij Omarm de kille leegte Die mij langzaam doet verstenen…

‘K denk nog vaak aan jou, als de avond valt dan maakt weemoed en verlangen me verward, wooh! ‘K denk nog vaak aan jou in de lange nacht, ‘k voel me eenzaam en verloren zonder jou. Is het fantasie of is het werkelijkheid, dat alles nu voorbij is, tussen ons, mmm? Met een borrel kan ik d’eenzaamheid nog dragen, die me 's avonds, met haar…

Op de velden van vergetelheid is geen goed of fout is geen licht of donker Op de velden van vergetelheid waait geen wind en valt geen regen Op de velden van vergetelheid zijn er geen herinneringen zijn er geen dromen Op de velden van vergetelheid ben alleen ik een schim van wat er ooit is geweest Op de velden van vergetelheid heb…

Ademloos, hulpeloos kijk ik bewegingloos Naar de weg die scheef loopt Denk na over de verkeerde richting die ik koos Waardoor al mijn problemen, boosheid meer ophoopt Ik heb geen adem meer om in te ademen De moed niet meer hebben om al die vuile lucht te benaderen Omdat ik te bang ben dat ze mijn overgebleven zelfvertrouwen neer willen halen…

Matgroene ruiten starre duistere blik mos groeit van buiten opgesloten en ziek. Hij kent haar bestaan morgen of na morgen wil hij op bezoek... morgen blijft verborgen.…

Alsjeblieft... luister nu eens naar mijn geroep om jou, ik probeer je te bereiken maar jij hoort niets. Het lijkt wel of je mijlen ver weg bent, alsof er een glazen muur tussen ons staat, ik probeer wanhopig, ... geen antwoord. Dit is hopeloos, toch blijf ik proberen, ik wil je bereiken, toch word mijn geroep niet gehoord.…

Kijken naar de regen en zoeken naar het einde. Vragen aan het scherm en woorden verliezen die het scherm niet veranderen. Denken aan een moment dat geen moment wil zijn maar alles laat zwijgen. Beloven dat ik alles vergeet wat ik nu lees en wat me weer wakker maakt als ik wil zoeken naar de knop die echte dromen minder…

ook al doe ik soms domme dingen kan het niet gaan zoals ze vroeger gingen niet alles gaat even perfect zoals het moet veel gaat er toch goed zoals bedoeld waar vind ik de juiste woorden zonder jou te kunnen raken waar vind ik de juiste woorden zonder alles kapot te maken waar vind ik een kleine toegang ook al is die nog zo klein zeg me…

Zachtjes tikken de druppels tegen het raam Geleid door de wind vinden zij hun bestemming Een klein spoor achterlatend, Zijn ze snel weer vergeten Zachtjes tik ik tegen het raam Geleid door de bus vind ik mijn bestemming Geen spoor achterlatend, Ben ik snel weer vergeten Zachtjes tik jij tegen het raam Geleid door problemen, op zoek naar…

Niet te vinden, buiten bereik, ver van hier, geen gehoor. Woorden die me te binnen schieten toen ik het contact met je verloor. Een leegte, eenzaamheid, sprakeloos of gewoon vergeten Ik kan het je niet vragen dus zal het nooit echt weten. Ik zie je als mijn maatje, kon uren met je praten. M’n ei weer even kwijt en de rest heel even laten.…

Op het hoekje van de straat Met zijn zijn fles en zijn viool Een slok om te kou te verdrijven Dat is de taal die hij verstaat Gehuld in een versleten deken Staart hij naar een witte duif Zoekend naar de laatste kruimel Die de eenzaamheid even doet doorbreken Wachtend op de koude nacht Die spoedig zijn intrede weer zal doen Denkt hij aan…

‘S avonds in bed voel ik me alleen Mijn lichaam is hier Maar mijn gedachtes zijn heen Weg, ver hier vandaan De plaats Waar mijn lichaam het liefst Ook zou gaan Mijn gedachtes zijn bij jou Mijn lichaam blijft alleen Ik wilde zo graag Dat het missen verdween…

speeldoos zing je vale liedje over het lege landschap in de schemering van streling in de korrels van koude liefdeloze gedachten in huivering van een krijtwit verleden opgesloten in de tijd…

Dwalen door de straten in de avond zonder doel zonder taak dwalen door de straten in de avond. Horen schreeuwen in de straten in de avond zonder doel zonder zin? Dwalen door de straten in de avond.…

Sporen tekenen mijn scherm met verdwaalde letters die elke eenzaamheid of het verlangen naar dode echo’s laten vergaan. Vergaan is stil staan en de tijd vragen waar hij op wacht. Vandaag en met momenten die onrustig maken. Verloren in deze ochtend die geen dromen vindt in alle gezichten die ontwaken. Ze ontwaken en zijn de…

Die kroeg is 'n onstuimige swart rivier. Ek sien hoe 'n hulpelose baby beautiful aangedobber kom. Meegesleur deur verbete onderwater strome. Onskuldig, van nuttelose vasmeerplek na nuttelose vasmeerplek, totdat ek haar anker met 'n Jose Cuervo en 'n Hunters Dry. She looks back she's mine, van 'n Jaap aan die bokant van die bar. Ek kan…

Ik sta hier in dit bos Afgedwaald van de groepen en ik blijf maar roepen Hier sta ik op dit zachte mos zonder iets , ik ben de klos…

voor jou die dit leest in stilte en het licht van morgen nu al ervaart in kilte weet dat ik je omarm, zomaar, in gedachten en heel even mijn lach is warm het is om jou, weliswaar van verre, enige nabijheid te geven…

zij kon leven in de dode zee vormde zich uit zoutkristallen bewoog met zeeniveau dreef op het watervlak tot ze verdampte met regen en wind mee op voeten geland langs de vloedlijn blijft zij gaan zoekend naar een hand…

Droog, leeg, onervaren. Mijn kussensloop is vies, Mijn hoofd zit vol wartaal. Vaag, onbegrepen, kapot. Wanneer vind ik het licht?…

als niemand mij graag ziet, ben ik wel verplicht van mezelf te houden om nooit meer het gevoel te hebben eenzaam te zijn…